City Of Love

κεφ 15

ΜΕΡΙΑ ΑΛΕΞ
Την βλέπω να κοιμάται γαλήνια και νιώθω την ψυχή μου να ηρεμεί δεν ξέρω γιατί. Νιώθω ότι είμαι ο πιο τυχερός άντρας στον κόσμο, θέλω να ξυπνάω και να την βλέπω κάθε μέρα, να βλέπω το προσωπάκι της. Θέλω να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, θέλω να μας δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, θέλω αυτήν την φορά να πετύχει. Να είμαστε μαζί και να το φτάσουμε μέχρι το τέρμα.

Την βλέπω να ανοίγω κλείνει τα ματάκια της, το βλέμμα της είναι τόσο όμορφο. Πως γίνεται ακόμη και τώρα να είναι τόσο όμορφη.

<καλημέρα μωρό μου> της λέω και κάνει πως δεν πιστεύει αυτά που ακούει
<καλημέρα> μου λέει δυσπιστα
<πως κοιμηθηκες;>
<οχι και πολυ ανετα>
<και πως ειναι το ανετα για εσενα> τηβ ρωταω και εκει που δεν το περιμενω μου ριχνει μια κλωτσια και με ριχνει κατω, καθεται πανω στο κρεβάτι μπρούμυτα με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά
<ετσι> μου απαντάει
Σηκώνομαι από κάτω και βαζω τα χέρια μου κάτω από την μασχάλες της και αρχίζω να την γαργαλάω. Γυρνάει για να με αντιμετώπισει αλλά έχει διπλώνει στα δύο από τα γέλια και με παρακαλάει να σταματήσω. Την γαργαλάω λιγο ακόμα και πιάνω τους καρπούς της, τα βάζω πάνω από το κεφάλι της
<δεν με θες στο κρεβάτι μωρό μου;> την ρωτάω
<Όχι> μου λέει ναζιάρικα
<Αμέλια θα σε φαω>
<Τι καλοσύνες είναι αυτές κύριε Γκρέις>
<μάλλον κατάλαβα πως δεν μπορώ μακριά σου>
<μεγάλες δηλώσεις ακούω και δεν ξέρω τι να πιστέψω>
<θα δεις μωρό μου>
Την φιλάω παντου και για πρώτη φορά την χαίρομαι τόσο πολύ μετά από τόσο καιρό. Της ρίχνω μια μπατσα στον πισινό
<αντε τωρα σηκω, εχουμε να φύγουμε>
Ετοιμαζόμαστε, περνούμε τα πράγματα μας και ξεκίναμε για το αεροδρόμιο. Η θέση μου πάλι είναι δίπλα στο παράθυρο.

<να κάτσω εγώ από μέσα;>
<Όχι>
<ξανά γύρισες στον παλιό καλό σου εαυτό, πολύ κράτησε η καλοσύνη> διαπιστώνει μόνη της
<ετσι είμαι εγω κακός> και προσπαθώ να μην γελάσω
Μετά από λίγο βλέπω τον κύριο από το δίπλα της, να της πιάνει κουβέντα και εκείνη να ανταποδίδει. Αυτή η γυναίκα θα με τρελάνει, θα είναι το τέλος μου

<Έλα έλα σηκω>
<τι έπαθες βρε αλεξ>
<σηκω κάτσε από το παράθυρο που σαρεσει> της λέω
<Όχι καλά είμαι>
<Αμέλια>
<καλά έρχομαι, αλλά για το παράθυρο μόνο> μου λέει και αλλάζουμε θέσεις
<μαρεσει όταν ζηλεύεις> μου λέει ψιθυριστά στο αυτί
<δεν ζηλεύω, για εσένα το κάνω να νιώσεις ανετα>
<ναι σίγουρα> μου λέει και γελάει.

Δεν ζήλεψα αλλά δεν θέλω να της μιλάει αυτος ο χλεχλες, δεν βλέπει ότι είναι μαζί μου. Προσπαθεί να την κοιτάξει και θέλω να τον χτυπήσω. Τι σκατα θέλει τέλος πάντων

<κοπελιά, τι θα έλεγες να πάμε για ένα ποτό όταν φτάσουμε> της λεω όταν εκείνη τον κοίταξε.
<δεν νομίζω να πάτε πουθενά με την γυναίκα μου>
<δεν βλέπω δαχτυλίδι στο χέρι της>
<θα σου στείλουμε όμως προσκλητήριο για να το δεις>
<αλεξ Σταμάτα> μου λέει και εκείνη τη στιγμή την πιάνω και την φιλαω στο στόμα.
<τώρα ελπίζω να το κατάλαβες>

<καλά ρε φιλε πως κανείς έτσι, πάντως αν κάποια στιγμή θέλεις να βγεις για ποτο με κάποιον τηλεφωνήσε μου> λέει και δίνει μια κάρτα. Πιάνω την κάρτα και του λέω

<Μαρκ δεν θα το χρειαστείς πίστεψε με> λέω ενώ σκίζω την κάρτα και του την πετάω πίσω.

<ρε αλεξ ηρέμησε, Άστον>
<Όχι Αμέλια, καλά θα κάνει να καταλάβει πως είσαι δικιά μου> λέω νευριασμενος.

Δεν μαρεσουν καθόλου αυτά τα είδους παιχνίδια, η Αμέλια είναι δικιά μου. Δεν θελω να είναι τοξικος, αλλά αν θελει να κάνουμε μια νέα αρχή, δεν θέλω να υπάρχουν τέτοια πράγματα ανάμεσα μας, ούτε από πλευρά μου ούτε από πλευρά της. Πως θα πάμε μπροστά όταν το δικό μας γυαλί έχει ράγισει ήδη.  Πως;

Εγώ θελω να προσπαθήσω μαζί της, αλλά δεν θέλω να το θέλω μόνο εγω, αλλά και εκείνη. Μακάρι να το δει από την πλευρά που το βλέπω και εγώ. Θέλω να κάνουμε μια συζήτηση για το θέμα και να δούμε αν θα ξεκινήσουμε μια καινούρια αρχή μαζί βήμα βήμα από την αρχή. Χωρις πισωγυρισματα στο παρελθόν, να κοιτάμε το μέλλον μαζί και όπου βγάλει. Μακάρι να πετύχει αυτήν την φορά.

Ένα κεφάλαιο μονο από την πλευρά του αλεξ. Πατήστε και ένα αστεράκι αν σας άρεσε. Ελπίζω να σας άρεσε! ♡♡♡