Salpan - what if you stay

Ebeveyn SalPan 6

Not: Flashback... again...
(Edit: kırbaç olayında değiliklik oldu)
____________________________________

Saltuka aklına gelen planı hala anlatamayan Çolpan, eşyalarını toplamaya başladı.
Sinirli bir halde hareket ediyordu. Neden bu adamın yanında aklını kaybediyordu ki?
On'u tekrar bekleyecek vakti olmadığından ve obada bitmemiş işleri yüzünden fazla geçmeden Tilbe ve diğer iki Dağban ile yola koyuldu.
Varır varmaz çalışmaya başlayan Çolpan, üç gün boyunca birkaç saat uykuyla durmadan Dağın işleriyle uğraştı. Yeni han'ı olduğu oba yıllardır yurt bildiği yerden göç etmişti. Genç bir lider olarak zorlanıyordu kadın.
Üç yorucu günün sonunda dinleneceği bir öğleden sonraya denk gelen Çolpan, Saltuka anında bir bitik gönderdi.
Bu sefer anlatmalıydı.

~

Güneş battıktan sonra gizli kulübeye varan Saltuk, girişin önünde nöbet tutan Tilbeyle karşılaştı.
Tilbe, Çolpana sonsuz güvense de, Saltuka karşı hala soğukluğunu koruyordu.

Kafa sallayarak selam veren Saltuk, kadının arkasındaki girişe yöneldi. Ama karşısına dikilmiş buldu on'u.

-Bir diyeceğin mi vardır Tilbe?
-Han'ım uyur. On'a göre dikkatli davranasın Yasavul.
Adam başıyla öyle yapacağını onayladıktan sonra kapının önünden çekilip, nöbet için etrafta dolaşmaya başladı Tilbe.

O sırada sessizce içeriye giren Saltuk, sevdiği kadını savunmasız bir şekilde uyurken buldu. Fazla rahatsız etmeden yanına yatıp, kafasını, koluyla göğüs kafesinin arasına alıp saçlarını sevdi.
Düşleri renk değiştidi o an Çolpanın. Her şey çok güzeldi uykusunda.
Yavaş yavaş gözlerini açtığında, ilk gecelerindeki gibi on'u izleyen bir Saltukla karşılaştı.
Fazla uyumamıştı, kaç gündür de yorgundu. Bu yorgunluk kafasını karıştırıyordu.

-Sargılarını tamamen çıkarmışsın.
Dedi kadın uykulu sesiyle.

-Senin verdiğin karışım düşündüğümden iyi çıktı. Yaram çabuk kapandı. Yalnızca izi vardır artık.
-Sonsuza kadar taşıyacağın bir iz.
-Evet. Bu yürek seni sevdikçe taşıyacağım bir iz.
Çolpan bu itirafın karşısında sessiz kalmıştı. Saltuk, on'u sonsuza kadar, bedeni yok olana kadar seveceğini ima etmişti. Ama Çolpan buna cevap olarak elini adamın izine götürmekle yetindi. Bir tek söz ekledi kadın.

-Benim.
Derin bir nefes aldı Saltuk. O söz on'a yetmişti. Pozisyonunu değiştirip Çolpanla aynı hizaya geldi.
Bir süre birbirlerine baktıktan sonra dudaklarını birleştirdiler.
Sanki günlerdir sırf bu an için yaşıyor gibilerdi.
Derinleştirip birbirlerinin kıyafetlerine davranmaya başladıklarında ay ve yıldızlar gökyüzünü sarmıştı.
Saltuk ne kadar sabırsız olsa da, hala kadını incitmeme düşüncesindeydi.
Ta ki Çolpan kendi üzerindekini tek seferde çıkarıp, Saltukun zırhına saldırana kadar.
Adam hemen algılayamadı olanları.
Bir anda kendini yatakta sırt üstü bulmuştu. Çolpan, zırhı çözmekle uğraşıyordu.

-Bundan kurtulmak bu kadar zor olmamalı.
Güldü Saltuk. Kadın da on'u özlemişti.

Elini Çolpanın elinin üzerine koydu. Kolay yolu gösterdi. Sabırla öğretti zırhı çözmeyi.
Sonunda o yükten kurtulduğunda, birkaç parça kalmıştı üzerinde. Çolpan onları da yok etti. İkisinin de üzerlerinde bir şey yoktu.
Tekrar öpüştüler.
Tenlerini hissettiler.
Bedenlerini birleştirdiler.

Birbirlerinin kollarında nefeslenirken Saltuk söz aldı.
-İyi misin?
-Bunu artık sormasan? İyi olmasam sana izin verir miyim?
-Duymak isterim.
-İyiyim Saltuk.
Saltukun belindeki elini sıktı Çolpan. Bir şey demek istiyordu. Adam zorlamadı, içinden geliyorsa söylerdi elbet.