"Nee inderdaad. Dat weet ik. Het kan ook niet."
En zo besloten we het hierbij te laten en uit elkaar te gaan. Als we elkaar zien is het prima om gedag te zeggen, maar technisch gezien hebben we besloten om weer vreemdelingen van elkaar te zijn.
Vreemdelingen die elkaar van binnen en buiten hebben gekend.
Matthy POV
Kan je wel van iemand houden als je nog niet eens weet hoe je van jezelf kan houden? Als je jezelf nog amper kent?
Vaak dacht ik dit. Toen ik Lauren leerde kennen kende ik mezelf amper.
23 jaar was ik toen. Één eerdere relatie voor Lauren die vijf jaar had geduurd. De relatie waarin ik ben gegroeid van onzeker jongetje naar een deel van mezelf. Toch was ik nog niet helemaal compleet.
Ik ontmoette Lauren door Koen. Zij was de beste vriendin van zijn ex. Een beetje complex in het begin maar we vormden een weg.
Ik als toen 23-jarige jongen, druk bezig met mijn studie en daarnaast nog YouTube, was bang alles te verpesten. Ondanks mijn voorgaande relatie was ik toch nog een beetje onzeker. Door onder andere algoritmes ging mijn YouTube ook niet lekker waardoor andere dingen ten koste gingen van mijn video's. Ik wilde het beste leveren en zoveel mogelijk nieuwe abonnees krijgen.
Ik hield niet van de spotlights maar ik raakte gewend aan het succes toen dit in de lift zat toen Bankzitters wat bekender werd, en dit helemaal groeide toen wij samen gingen wonen. Daarbij leerde ik accepteren dat dingen niet altijd zo uitpakte als ik wilde.
Zo ook de relatie met Lauren. Ik moest mijn best doen om haar voor me te winnen en toen dit eenmaal was gelukt wilde ik niks kapot maken. Ik was soms te voorzichtig waardoor zij geïrriteerd raakte. Ik gaf mezelf de schuld waarna het weer goed kwam.
Ik gaf mezelf de schuld van dingen waar dit niet hoefde. Ik zei sorry voor dingen waar ik geen sorry voor hoefde te zeggen. Dat was iets wat ik altijd al deed, en nogsteeds doe. En daar ging het mis tussen ons.
Lauren wilde door. Ik nog niet. Maar ik wilde bij haar zijn. Op een keer zei ze tegen me "Als je overal sorry voor zegt, sorry voor waar het niet nodig is, worden je sorry's dan niet minder waard? Wat ik bedoel te zeggen Matthy is dat ik niet weet hoelang ik dit nog verder wil. Ik hou van je, echt waar, maar je moet niet altijd alles maar goed vinden. Kijk naar ons, we hebben nooit echt ruzie. Dat is ook niet goed.'' Ik wist niet wat ik moest zeggen. ''We zijn te verschillend.''
''M-maar Lauren, hoezo? Door jou ben ik geworden tot wie ik nu ben. Heb ik de bekendheid leren accepteren en jij hebt mij daarmee geholpen. Wij zijn toch perfect?''
''Ja dat is het hem nou juist Matthy. We zijn té perfect. Dat moet niet en opgegeven moment loopt dat stuk. Ik wil het nog proberen met je, maar ik weet niet voor hoelang.'' Beiden zaten we met tranen in onze ogen elkaar aan te kijken. Een aantal weken later maakte ze het uit. En toen kwam het dus dat ik ging drinken en al dat. En nu heeft Lauren spijt.
Ik daarentegen niet. Misschien waren wij we te perfect. Misschien hadden we meer ruzie moeten hebben. Had ik minder sorry moeten zeggen. Maar zo ben ik niet. En ik weet ook niet of ik wel zo kan zijn.
Demi is in dat opzicht precies hetzelfde. En dat maakt dat wij wel goed bij elkaar passen. Wij vullen elkaar aan waar dit nodig is. Daarom heb ik ook spijt dat ik dat tegen Lauren heb gezegd. Dat ik wel wilde maar niet kon.
Ik wilde het helemaal niet. Ik wil niet terug naar Lauren. Ik hield veel van haar, maar wat ze zei tegen mij veranderde me. Het was alsof haar woorden mij terug in de realiteit trokken. Ik besefte me dat ik niet altijd alles kan doen wat mensen van me willen. Op gebied van youtube niet, maar nog veel belangrijker, in het echte leven niet.
De woorden van Raoul spookten door mijn hoofd. Je bent hartstikke lief voor Demi, en nu alleen nog even wat liever voor je zelf zijn.
Hij heeft gelijk. Dat moet ik ook. Maar dat is lastig. Ik wil lief voor mezelf zijn, maar helemaal voor anderen. Ik wil zorgen dat Demi zich op haar gemak voelt. Ik wil dat het goed gaat met haar. Ik wil dat het goed gaat met de jongens. Ik wil te veel.
Ik opende mijn telefoon en scroll door mijn notities. Ik schreef wel eens dingen. Als mijn hoofd te vol zat schreef ik stukjes in mijn notities. Ik zie drie stukjes. twee over Lauren geschreven, de dag nadat het uit was.
''dit was het eindelijk
jij blij
ik verdrietig
wij gebroken
voorgoed, of voor een tijdje
ik wacht
jij gaat door
door met alles
door zoals ik dat ook zou moeten doen
maar nee,
dat deed ik niet''
Ik scroll er door heen en besluit de notitie te verwijderen. Daar moet ik beginnen, denk ik. Alle negatieve gedachtes verwijderen voor zover dat kan. De volgende die ik zie verwijder ik ook nadat ik hem nog een keer door lees.
''het begon toen ik je zag, met kleine rupsjes
kleine rupsjes die zich ontpopte tot vlinders
ik zag je, had buikpijn van die vlinders
elke keer wanneer ik je zag, je voelde
kwamen ze terug
maar vlinders leven niet eeuwig
niet eeuwig net als onze liefde
en ik voelde hoe die vlinders, die ik ooit van jou had, zich vertokken tot motjes
en de vlinders waar ik ooit buikpijn van had
nu met bruine vleugels slap rond vlogen in mijn buik
want wij waren niet voor eeuwig, en ik had het geweten''
Ik wilde mijn verdriet uiten. Dit was wat ik tegen haar wilde zeggen maar het nooit kon. Ik kon de woorden er nooit voor vinden, en zij, zij was allang weg. En nogmaals toen kwam Demi. Ik verwijder deze notitie en ik scroll door naar het stukje wat ik een tijdje terug over Demi heb geschreven.
''zij was als muziek
als je favoriete liedje die je telkens opnieuw afspeelt
als een liedje dat je voor het eerst hoort en weet dat het goed is, dat het een glimlach op je gezicht tovert
maar zodra het liedje af is en je naar het volgende nummer gaat val je in een gat
dan besef je dat je voor altijd dat ene nummer wilt blijven horen
opnieuw ervaren wat je de eerste keer voelde
maar de muziek speelt verder, gaat langs je heen
want het enige waar je aan denkt is dat ene liedje
dat ene liedje waarvan je weet dat je daar voor altijd aan zou blijven denken''
Ik schreef dit over Demi toen ik haar net drie keer had gezien. Niet wetende, niet durven denken dat ze nu een paar weken later nogsteeds naast me ligt. Want Demi was dat liedje, dat liedje waar ik altijd aan dacht als ik niet met haar was. Ik was opslag verliefd toen ik haar de eerste keer echt nuchter zag. En nogsteeds ben ik dat.
Zij was het liedje dat niet verder speelde. Zij is het liedje dat je dat blije gevoel geeft.
Zij is degene die mijn glimlach weer terug op mijn gezicht tovert.
JE LEEST
maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction
Fanfiction"Matthy, niet weer. Je kan niet naar mijn huis blijven komen terwijl je naar haar gaat." "Maar ik wil niet naar haar. Ik wil dit keer wel naar jou." Wanneer Matthy zich opnieuw begeeft in zijn eerder gemaakte fouten ontmoet hij een meisje, die hem i...
