"Ik weet niet of ik vannacht en morgen alleen wil en durf te zijn. Ik weet niet of ik het kan. Ik ben bang dat hij misschien weer langskomt." Hij laat mijn handen los en wrijft een traan weg van mijn wang.
"Demi, ik blijf bij je vannacht, morgen, desnoods de hele week."
"Oké ik zal ff wat beddengoed pakken voor je dan kan je op de bank slapen." Zeg ik tegen Matthy die hier inmiddels al een paar uur is. Ik ben super blij dat hij bij me wilde blijven en voel me eindelijk weer een beetje op mijn gemak. We hebben de hele avond zitten praten. Over alles. Over mij, over hem. Over Jesse, over Lauren. Over mijn fouten, zijn fouten. Over onze levens. In deze paar uur voelt het alsof ik deze jongen beter ken dan dat ik Jesse de hele relatie kende.
In deze paar uur is hij meer over mij te weten gekomen dan iemand anders ooit. Simpelweg omdat ik het niet durfde, maar hij heeft dit stukje angst in mij laten verdwijnen als de zon die ondergaat binnen vijf minuten. Hierdoor durf ik dit aan. Normaal natuurlijk absoluut niet en helemaal niet na vanavond. Mijn vertrouwen is gebroken, maar Matthy heeft een klein stukje van dit in mij gelijmd.
"Demi geef jij aan waar je je fijn bij voelt, ik pas me aan aan jou." Zei hij toen ik vroeg of hij het zeker wist. "Matthy echt dit betekent heel veel voor me, dank je wel." Zei ik tegen hem.
Ik loop naar mijn kast en pak wat beddengoed en gooi het naar Matthy toe. "Hey Demi," ik draai me om naar de jongen die op mijn bank zit, "als je vannacht niet kan slapen, ben ik hier hè, je kan me altijd roepen of naar me toe komen hè?"
Ik weet even niet hoe ik moet reageren. Niet zo zeer dat ik het niet kan, maar simpelweg omdat ik dit met Jesse nooit had. Zo lief, voor iemand die hij eigenlijk niet kent. Jesse kende mij door en door en zelfs hij kon het niet opbrengen om zo te doen.
"Dankje Matthy." Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij wrijft over mijn rug. "Het komt goed Deem."
Deem? Zo heeft hij me nog niet eerder genoemd, maar het zal wel. Ik kijk hem opnieuw aan. Onze gezichten dicht bij elkaar.
"Welterusten Matthy, en nogmaals bedankt hè."
"Slaaplekker Demi." Geheel onverwachts geeft hij mij een kus op mijn voorhoofd. Ik haal mijn hand door Matthy's haar en bevrijd me uit onze knuffel.
Ik loop naar mijn kamer toe en haal het overgebleven restje make up van mijn gezicht af, aangezien bijna alles al was weggespoeld van de tranen van vandaag. Van gister. Van afgelopen week. Als ik dacht dat ik niet meer kon huilen na gister, had ik het toch flink mis. Mijn tranen raakte maar niet op.
Tranen die Matthy deze avond heeft op moeten vangen. Tranen over Jesse. Over alles wat is gebeurt. En misschien wel een beetje tranen om de jongen die beneden waarschijnlijk al ligt te slapen op de bank. Met voorzichtigheid durf ik wel te zeggen dat ik hem best wel lief vind. Nee, niet zo. Niet op die manier. Nog niet.
Jesse zal ik voor lange tijd niet vergeten, misschien nog steeds niet als ik wel veiligheid bij iemand kan vinden. Het zal lang duren, het zal een zoektocht worden. Naar wat ik wil. Naar wat ik kan. Wat ik durf, en wie ik ben.
Klinkt stom, ik weet het. Ik moet het gewoon kwijt. Mijn gedachtes vreten me op.
Het maakt me moe. Alles. Maar slapen gaat niet. Inmiddels lig ik al zo'n twee uur in bed en nog steeds heb ik niet geslapen. Ik kijk op mijn klok; 03:26. Ergens wil ik blijven liggen maar ik weet dat ik dan de hele nacht wakker blijf. Dus ik besluit om naar beneden te gaan. Naar Matthy.
Zachtjes loop ik naar hem toe en probeer hem niet wakker te maken wanneer ik naast Matthy ga zitten. Ik kijk naar hem hoe hij vredig slaapt. Ik blijf zo een tijdje zitten totdat ik opeens gedraai voel.
Ik kijk naar hem en hij opent langzaam zijn ogen.
"Shit, heb ik je wakker gemaakt?"
"Ja, nee, het is oké maak je niet druk." Zegt hij met een slaperige stem. Hij gaat rechtop zitten en gebaart dat ik naast hem mag gaan zitten. Ik kruip tegen hem aan.
"Sorry, ik kon niet slapen. Ik heb de hele tijd lopen piekeren."
"Het is oké Demi. Ik ben hier toch voor je?" Hij aait over mijn hoofd die inmiddels op zijn schouder ligt. Ik knik.
We blijven een tijdje in deze stilte zitten en op een geven moment voel ik zijn adem weer zwaarder worden. Mijn hand voelt zijn borstkas op en neer gaan terwijl zijn hand nogsteeds op mijn hoofd rust.
Langzamerhand beginnen mijn ogen zwaarder te worden en neem ik Matthy's ritme van ademhaling over. En eindelijk, na een tijd die als eeuwig duurde, val ik in slaap. Tegen hem aan.
JE LEEST
maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction
Fanfiction"Matthy, niet weer. Je kan niet naar mijn huis blijven komen terwijl je naar haar gaat." "Maar ik wil niet naar haar. Ik wil dit keer wel naar jou." Wanneer Matthy zich opnieuw begeeft in zijn eerder gemaakte fouten ontmoet hij een meisje, die hem i...
