maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction

Hoofdstuk 11 - then again

"Is er iemand anders nog in het huis?"

"Nee, alleen jij en ik Demi." Fluistert hij zacht.

En met dat vliegen de kleren die Matthy net schoon had aangetrokken weer door zijn kamer heen.

De laatste jaren bestonden uit fouten, verkeerde beslissingen, verkeerde keuzes. Met Jesse gaan was daar een van. Maar de keuze om Matthy een week geleden bij mij binnen te laten toen hij dronken op de stoep stond, is tot nu toe een van mijn beste keuzes die ik heb gemaakt.

Ik kijk naar de jongen die nog half hijgend naast mij naar het plafond ligt te staren. Geen enkel iets is tot nu toe fout gegaan. Met Matthy dan. Misschien met Jesse wel, maar misschien kan ik dit ook wel zien als iets goed. Voor nu is hij uit mijn leven. Hij zal het berichtje vast hebben gelezen. Hij zal me honderden keren hebben gebeld, boze berichtjes terug hebben gestuurd. Misschien gaat hij wel langs mijn huis. Zo is hij wel. Zo goed kende ik hem wel. Zijn boze berichtjes zullen veranderen in verdriet en spijt. Hopende dat ik me bedenk. Maar dit keer komen al deze berichtjes niet eens meer aan.

Door Matthy heb ik deze keuze kunnen maken. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik dit durfde te doen. Dat ik Jesse eindelijk kan proberen kwijt te raken. Hoe lastig het ook zal zijn, maar ik weet dat ik voor nu Matthy heb. En nee, Matthy is niet de vervanger van Jesse. Nee, ik heb niet met hem lopen laaien om Jesse uit mijn hoofd te krijgen, aldus Jesse zijn woorden.

Van ons beide kwam het uit pure liefde, liefde die er bij Jesse voor mij nooit was. Liefde die ik aan hem twee jaar lang heb verspild. Als ik er nu over na denk besef ik nu pas dat Jesse nooit van mij gehouden heeft. Al na de eerste keer dat ik hem met een ander zag had ik het moeten weten. De aantal keren dat ik andere meiden hun foto's in zijn telefoon zag.

"Nee lieverd, ik doe er niks mee. Zij sturen dat zomaar naar mij zonder enige reden. Als er zoiets gebeurt blokkeer ik ze gelijk of zeg ik dat ik een vriendin heb." Dat zei hij. Elke keer geloofde ik het. Wilde ik geloven dat het zo was, ging ik mee in zijn woorden. Maar misschien wist ik diep van binnen dat dit niet zo was. Misschien wist ik wel dat hij diep van binnen altijd al zo is geweest. Maar niemand wist het. Niemand wist wat er tussen ons speelde, we lieten het niet merken. Daardoor heeft niemand het ooit tegen mij kunnen zeggen, niemand heeft mij uit zijn bubbel kunnen halen. Niemand behalve Matthy.

Matthy zag het meteen aan mij. Vanaf dat hij bij mij langskwam zag hij het. De manier waarop Jesse tegen mij praatte de tweede avond en de pijn die ik had nadat hij mij een knuffel gaf die dag erna. Hij wist het gelijk.

Daarom ben ik vanaf het eerste moment zo open tegen hem geweest. Doordat hij mij de waarheid liet zien, doordat hij begrip toonde. Ook iets wat Jesse nooit deed. De waarheid laten zien.

Of ik al klaar ben voor een relatie met Matthy weet ik niet. Ik zou het heel graag willen, maar door het verdriet wat ik nu nog heb weet ik niet of ik hem alles kan geven wat hij wilt. En ik weet dat hij dat ook weet. Ik weet dat hij me tijd zal geven. Tijd die ik nodig heb om mezelf weer bij elkaar te rapen. Tijd om alles op een rijtje te zetten.

Hoe ik dat ga doen weet ik niet. Nog niet. Ik zal eerst alles van Jesse weggooien. Misschien zelfs wel verbranden. Alles van hem uit mijn leven verwijderen. Het klinkt nu heel dramatisch maar er liggen nog een aantal spullen van hem bij mij thuis. De meest waardevolle zal ik wel in zijn brievenbus gooien. Zo beroerd ben ik ook weer niet.

Het enige waar ik nu nog bang voor ben is dat hij mij weer op gaat zoeken. Hem kennende zal hij manieren gaan zoeken om mij weer te contacteren. Hij zal langs mijn huis komen. Dat weet ik zeker. Ik zie hem er ook nog voor aan om Matthy zijn nummer te vinden en die aldoor te blijven bellen. Hij zal het een lange tijd proberen totdat hij eindelijk door heeft dat het niet werkt. Daar ben ik bang voor. Maar ook daar weet ik dat Matthy mij mee zal helpen. Hopelijk.

Ik draai me op mijn zij en zie dat Matthy mij aan ligt te staren en ik kijk hem in zijn blauwe ogen aan. Hij haalt zijn hand door mijn haar.

"Waar denk je aan?"

"Niks."

"Jawel, ik zie het."

"Oké, aan jou."

"Oh? En wat dan over mij?"

Ik pak zijn hand die op mijn hoofd rust vast. "Over alles wat is gebeurt sinds jij op mijn stoep stond. Over al mijn keuzes die ik heb gemaakt. Over ons samen, over ons later."

"En wat voor conclusie heb je daaruit getrokken? Over ons samen?"

"Dat ik jou heel lief vind Matthy."