"Ik hou van je Mat. Heel erg veel. Maar op dit moment weet ik gewoon niet of ik jou alles kan geven wat ik in me heb. Ik ben mezelf kwijt, en ik wil niet dat jij daar de dupe van wordt. Ik weet niet of ik genoeg voor je kan zijn. Ik hou oprecht van je, maar misschien is het beter als we een break nemen."
Matthy POV
Een week later is het en haar woorden galmen nogsteeds door mijn hoofd. Ik heb al een week geen buitenlicht gezien. Ik sloot me af, verborg mezelf van de rest van de jongens, die af en toe langs mijn kamer kwamen. Ik mis haar. Zo erg. Het lijkt gewoon alsof er een stukje van mij ontbreekt waardoor ik niet meer verder kan.
En ik weet zeker dat zij mij ook mist. Onze appjes hielpen ook niet mee. Nadat ik haar had afgezet bij haar huis probeerden we ons beiden sterk te houden, maar beiden braken de tranen toen ik weg reed en Demi haar huis in stapte. S'avonds appte ze me.
Matthy het spijt me zo erg. Ik hou van je, echt waar. Ik kom terug. Slaap lekker.
Ik kom terug zei ze. Ik kom terug. Ik wil het geloven. ik kan het geloven, en ik weet ook wel dat ze het doet. Maar iets in mij is bang. Bang dat ik terug val in oude patronen zodra ze er niet is. Zodra ze weg blijft. Ik weet niet hoeveel langer ik dit nog kan.
Elke avond afgelopen week sliep ik in het shirt dat zij altijd droeg. Om haar geur bij me te hebben. Om haar bij me te hebben. elke avond appte ze me weltrusten, of slaap lekker. Want zij was degene die wist dat ik niet kon slapen als niemand dat tegen me had gezegd.
Elke avond stuurde ik wat terug. Van enkel een hartje naar godverdomme Demi ik mis je zo erg. Haar antwoord daarop was een voicememo. Ik ook Matthy. ik mis jou ook.
Ik brak bij het horen van haar stem. elke keer luisterde ik het opnieuw. Ik mis je ook. ik kom terug. ik begon mezelf af te vragen of ik daar wel op kon bouwen.
Demi heeft tijd nodig. En ik zal daar zijn voor haar wanneer ze mij nodig heeft. Ze was bang dat ze mij niet alles kon geven wat ze wilde. Toen ze die woorden uitsprak sprak ik haar tegen.
''Demi, je weet dat ik het niet erg vind. Je weet dat het mij niks uit maakt dat je mij misschien niet al je liefde kan geven, want ik weet dat je het probeert. Ik weet het.''
Ze knikte. ''maar Matthy, ik wil het niet meer proberen, ik wil het gewoon kunnen."
Het leek wel dat toen Jesse aan de deur stond er iets omgeslagen was in haar. Dat haar zelfverzekerdheid die ze langzamerhand weer had opgebouwd in een klap was afgebroken. Opeens werd ze bang. Begon ze te twijfelen aan zichzelf. Hoe vaak ik haar dat ook heb verteld dat ze dat niet moet doen.
Ze wilt niet dat ik me zorgen maak over haar. Ze vindt dat ik al genoeg aan mijn hoofd heb, met mijn eigen zooi. En dat is ook wel zo, maar daar heb ik me al bij neergelegd. Die zorgen waren langzaam aan het verdwijnen omdat zij er was. Ik dacht er niet meer aan. Het was eindelijk rustig in mijn hoofd.
Maar ik ben bang voor wat er na de rust komt. wat er gaat komen als Demi er niet is. Als ik me opnieuw moet openstellen, kwetsbaar moet zijn. Ga ik weer naar alcohol grijpen? Nee. Nee dat ga ik niet.
Laatst had ik het er met Raoul over. Hij zei dat ik het voor nu moet accepteren, en dat we echt wel weer 'ons' worden. Dat Demi en ik nogsteeds 'ons' zijn, maar apart van elkaar. Maar dat dat echt wel weer bij elkaar komt.
Ik draai me om in mijn bed, maar slapen lukt niet. Op mijn telefoon geven de cijfers 02:32 aan. Ik besluit naar buiten te gaan. Naar ons plekje.
Als een van ons niet kon slapen, of als we wilden ontsnappen uit de drukte die er binnen was, hadden Demi en ik een plekje op het gras waar we gingen liggen en sterren gingen tellen.
Ik trek snel een trui over mijn shirt aan en loop daarheen. Het vochtige gras kriebelt in mijn nek zodra ik op het gras ga liggen. Ik tuur de lucht in, maar dit is enkel een grote zwarte deken, zonder sterren.
Ik pak mijn telefoon en open mijn notities en zie een stukje dat ik voor haar had geschreven nadat we de eerste keer hier lagen.
s'nachts 1 uur
in het donker
wij samen op het gras
ik wees omhoog, jij keek en volgde mijn blik
''wow'' zei ik
''wow, wat veel'' zei jij
ik glimlachte door de gedachte
de gedachte van ons hier alleen in de grote tuin
iedereen binnen met elkaar
maar wij hier buiten
alleen wij.
Meteen denk ik terug aan deze keer. Vrij in het begin was dit, in het begin van ons. Hoe onze liefde toen nog pril, maar zo hecht was. Hoe wij dat waren. Maar nu, nu ligt zij niet naast me. Is dit dan het einde van ons?
Ik begin te schrijven.
later kwam ik terug
op dezelfde plek waar wij lagen
maar zonder feest
en zonder jou
diezelfde gedachten gingen door mijn hoofd
ik probeerde jou te zien
en de sterren waardoor wij verwonderd waren
maar het ging niet
want er was een hemel zonder sterren
want jij was er niet
Ik gooi mijn telefoon weer naast me en sluit mijn ogen, totdat ik opeens voetstappen hoor. Ik kijk omhoog en zie daar Raoul staan die naast me komt zitten.
''Gaat het maatje?'' Ik schud mijn hoofd. ''Ik hoorde de deur open gaan en toen zag ik je niet meer in je kamer, dus ik kwam je even zoeken.'' Ik kijk Raoul aan, die langzaam naar mijn telefoon die nog ontgrendeld op het gras ligt grijpt.
''Nee Raoul, alsjeblieft nee.'' Ik probeer mijn telefoon terug te pakken, maar ik verlies het en val tegen Raoul aan, die een arm om mij heen slaat. Opnieuw kan ik de tranen niet weerstaan. Ik voel een hand over mijn rug aaien en zachtjes leest Raoul mijn stukje voor.
"Jeetje Mat, heb je dit zelf geschreven?'' Ik knik. "Wat mooi, waarom stuur je dit niet naar haar?''
Ik kijk op. "Maar straks vindt ze dat raar.''
''Tuurlijk niet, dat is niet raar. Weet ze dat je dit soort dingen soms schrijft?''
ik knik. ''Ja ik heb het wel een keer er over gehad, maar-''
Raoul kapt me af. ''Matthy stuur het naar Demi. Ik weet zeker dat ze het mooi vind.''
''Oke dan.'' Ik ga recht op zitten en kopieer het naar de chat. Raoul kijkt me aan. "Ik weet zeker dat ze weet waar je het over hebt Mat, echt waar. Ik heb ook met Demi gepraat.''
''Huh?''
''Ja lang verhaal, komt nog wel een keer. Stuur het nou maar."
Heel even aarzel ik, maar dan druk ik op verzenden. Ik lees het nog een keer door, en meteen zie ik twee blauwe vinkjes verschijnen. alsof ze erop aan het wachten was.
En diep van binnen besef ik dat het goed zit. Dat ook zij aan me denkt. Dat ze anders niet nu nog wakker was.
Dat ze terug komt.
JE LEEST
maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction
Fanfic"Matthy, niet weer. Je kan niet naar mijn huis blijven komen terwijl je naar haar gaat." "Maar ik wil niet naar haar. Ik wil dit keer wel naar jou." Wanneer Matthy zich opnieuw begeeft in zijn eerder gemaakte fouten ontmoet hij een meisje, die hem i...
