maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction

Hoofdstuk 25 - always there

"Worden we weer ons?" En dan volgt de piep. Ze heeft opgehangen. En dan wordt het schermpje van mijn telefoon zwart. Net als voor mijn ogen. En het eerste moment wat me weer bij bewustzijn brengt zijn haar handen over mijn wang en haar tranen op mijn voorhoofd.

Demi POV

Worden we weer ons? Die vraag echoot door mijn hoofd. Het hele telefoongesprek heeft hij niks gezegd. Alleen dit. Ik maak me zorgen over Matthy. Waarom reageert hij niet? Het gaat niet goed. Ik kon het niet opbrengen om antwoord te geven. Ik hing op en stapte in mijn auto.

Honderden gedachtes schoten door mijn hoofd. Wat is er aan de hand? Waarom zei hij niks. Waarom alleen dat? Dat het niet goed gaat is zeker, maar wat is er aan de hand? Komt dit door mij?

Het komt door mij. Het is mijn schuld. Straks ligt hij daar door mij. Ophouden nou. Het gaat niet over jou. Het gaat om Matthy, over Matthy. Het enige wat belangrijk is, is hij nu. Ik knipper met mijn ogen en verhelder mijn zicht.

Ik rij over een donkere weg enkel verlicht door een paar lantaarnpalen. Een enkele auto passeert me, maar het is al laat, dus veel leven op straat is er niet. Kort daarna kom ik aan op de dijk en ik rij mijn auto het terrein van de jongens op. De poort is nog los. Zodra ik voor de deur sta besef ik dat ik mijn sleutel in alle haast ben vergeten en Matthy waarschijnlijk niet gaat open doen.

Ik loop de achtertuin in met de hoop dat de de keuken deur open is. En gelukkig geeft hij mee. En daar zie ik Matthy op de grond liggen. Ik zie een bijna lege fles wodka staan en begrijp nu de situatie. Ik snel naar hem toe en ga naast hem zitten. Mijn hand wrijft over zijn wang en tranen wellen op. Ik wist niet dat deze jongen zoveel verdriet kon hebben. Verdriet dat jij hebt veroorzaakt Demi. Want het is jou schuld. Het is jou schuld dat deze jongen er nu zo bij zit.

Snel schud ik de stem in mijn hoofd weg en een traan valt op zijn voorhoofd. "Matthy, ik ben er, ik ben terug." Fluister ik hem toe. Zijn ogen gaan langzaam open en lijken op te lichten zodra hij mij ziet. "Ben je oke?" Hij knikt zachtjes.

"Het is goed Matt. Ik ben terug." Ik besef me nu hoeveel impact afgelopen twee weken op hem hebben gehad. Op mij ook, daar niet van, maar bij Matthy heeft het zich allemaal opgehoopt en is het er vanavond allemaal uitgekomen.

Hij kijkt me nogsteeds aan, alsof hij niet beseft dat ik er echt ben. Dan strekt hij zijn arm uit en trekt mij naar zich toe. Mijn gezicht land op zijn borst en hij houd me stevig vast. Het blijft stil, op af en toe een snik van een van ons na.

We blijven een lange tijd zo liggen, ook al ligt het niet bepaald heel comfortabel gezien we nogsteeds samen op de grond liggen. Maar het belangrijkste is dat we weer bij elkaar zijn. Dat we samen zijn. Dat onze handen weer samen verstrengeld zijn. Dat wij weer samen met elkaar verstrengeld zijn.

"Blijf je nu wel?" Verbreekt Matthy de stilte. Om een of andere reden moet ik glimlachen om zijn vraag.

"Natuurlijk Matthy. Ik blijf zolang je wilt." Ik denk terug aan de keer dat hij dat tegen mij zij, toen ik vorige of hij bij mij wilde blijven. En nu is het omgedraaid. Ik kijk op en zie dat Matthy naar het plafond staart. Ik geef een kusje op zijn neus. Hij komt iets omhoog om mijn terug te kussen.

"Het spijt me Matthy."

"Je hoeft geen sorry te zeggen. Ik snap je heus wel. Ik had er gewoon heel veel verdriet van."

"Het spijt me zo erg. Ik ben zo stom geweest." Hij gebaard met een vinger op zijn lip dat ik stil mag zijn. Dat het goed is.

"Als ik dat had geweten had ik echt niet je zo ver laten komen, dan was ik meteen terug gekomen. Weet je, ik wilde ook terug gaan. Ik miste jou ook heel erg, maar ik kon het gewoon even niet." Hij gaat rechtop zitten.

"Weet ik. Het is oké."

"Nee je hoeft het niet oké te vinden, ik snap het als je boos bent. Daar heb je al het recht voor. Het is compleet mijn schuld want ik was de gene die afstand wilde."

Hij knikt instemmend. "Dat is wel zo, maar ik ben niet boos op je. Ik kan niet boos op je zijn want ik weet heus wel hoe jij je voelde. Ik snapte je beslissing. Ik weet hoe jij in elkaar steekt en dit was misschien ook het beste. Misschien wel voor ons beide, alleen wilde ik het niet accepteren. Ik kon niet zonder je. Ik kan niet zonder je. Maar als dit het beste werkt voor jou dan houden we het hierbij."

Ik kijk op.

"Jezus Matt denk je nou echt dat ik het wil houden zoals afgelopen weken? Wat denk je nou zelf. Als dat zo was geweest was ik nu toch niet meteen in mijn auto gesprongen. Dan had ik toch de telefoon nooit opgenomen, dan had ik nooit geweten dat jij hier mee bezig was. Maar dat heb ik niet gedaan Matthy. Want ik had jou nodig. Misschien nog wel meer dan eerst. En jij mij ook. Dat weet ik zeker." Er verschijnt een klein lachje op Matthy's gezicht.

''En ik weet ook zeker dat je mij heus wel heb gemist.''

"Volgens mij kennen wij elkaar beter dan dat we denken, Matthy."

"Dat denk ik ook, Demi. Ik ben allang blij dat je er weer bent."

"Matthy ik ben ook blij dat ik er weer ben. Ik wil geen afstand meer van je nemen. Ik wil samen met jou zijn. Samen elkaar versterken."

"Dat kunnen wij."

"Ongetwijfeld." We blijven elkaar een tijdje aan kijken en besluiten dat het tijd is om te gaan slapen. Wanneer Matthy een beetje wankelt als we opstaan, sla ik een arm om zijn schouders en lopen we richting zijn kamer. Ik trek weer een shirt van Matthy aan en val even later in zijn armen in slaap. Wat heb ik dit gemist.