Ik fluister hardop, alsof Matthy mij kan horen
Ik weet wel hoe jij in elkaar steekt Matthy. Matthy en Demi worden weer wij. Wij worden weer ons. We kunnen elkaar lijmen, dat weet ik zeker. Ik moet alleen mijn eigen stukjes nog even bij elkaar zoeken. Maar ik kom terug. Ik kom terug Matthy. Ik kom terug bij jou, de jongen waar ik meteen verliefd op was. Bij jou, Matthyas Maarten het Lam
Matthy POV
Dag dertien. Niks. Geen Demi. Geen belletje. Geen brief. Alleen slaap lekker, Verder niks.
Nogsteeds geen ons. Misschien in de verte. Maar niet hier op mijn kamer. Niet op onze plek. Niet in mijn bed. Het breekt me steeds meer op. Zoveel dat ik wil zeggen, maar ik kan het niet. En zij ook niet.
Nadat ik haar had geappt, bijna een week geleden, had ik enige vorm van confirmatie, dat ze terug zou komen. Maar een week later heb ik nogsteeds niks gehoord. Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. Buiten kom ik amper. De jongens willen dat ik afleiding zoek, maar ik weet niet hoe.
Vanavond gaan de jongens uit. Hoewel ik er niet in de staat toe ben, zou ik er wel naar verlangen. Een avond even niks aan me hoofd, alleen het alcohol dat door mijn bloed stroomt en de kater de volgende dag. Verder niks. Maar Raoul vond het geen goed idee. We weten allemaal hoe het vorige keer ging toen het net uit was met Lauren, zei hij tegen me. Daar had hij gelijk. Ik wil niet nog meer problemen veroorzaken, dus blijf ik verstandig thuis.
De jongens en ik eten samen. Voor het eerst zit ik weer aan tafel met ze, maar ik hou me stil. Veel heb ik niet te zeggen. Totdat Rob het opmerkt.
"Fuck Mat, het gaat echt niet met je hè? Doet het zoveel pijn? Ze komt echt wel weer."
Ik schrik van Robbie's iets wat bezorgde toon. Ik slik en antwoord enkel met ja, waarbij mijn stem overslaat.
"Het komt wel weer goed maatje." Milo, die naast me zit, wrijft over mijn rug. "Moeten we thuis blijven vanavond?"
Dit keer weet ik wel iets meer te zeggen. "Nee, natuurlijk niet. Ik wil jullie plannen niet in de weg zitten. Ik red me wel."
De jongens knikken. "Als er iets is moet je maar appen dan komen we."
"Komt goed jongens." En ik zwijg weer voor de rest van de tijd. Even later gaan de jongens weg.
"Veel plezier boys."
"Thanks maatje." Zeggen Raoul en Koen in koor. Ik hoor hoe de jongens wegrijden en laat mezelf weer vallen op de bank. Ik zet de tv aan maar kijken doe ik niet echt. De tijd gaat langzaam voorbij en ik loop naar de keuken, maar ik blijf staan bij onze kast met drank. Normaal loop ik hier voorbij maar nu blijf ik er bewust voor stilstaan.
Een stemmetje in mijn hoofd fluistert. Doe het niet Matthy. Maar het is al te laat. Voor ik het weet sta ik met een fles wodka in mijn hand en neem een shotje. Het brand, maar om het weg te spoelen neem ik er nog een. Even later nog een. Weer die stem in mijn hoofd. Loser, kom nu maar met ons mee. Kom mee naar wonderland. Het gras is groener en je zicht is hier helderder. Het is hier mooier dan daar. Dus neem ik er nog een.
Ik probeer te blijven staan, dus leun ik op het aanrecht. Ik ben nu zo ver dat alles draait. Alles draait behalve mijn telefoon die ik uit mijn zak vis. Met trillende vingers tik ik op haar naam. Stoppen nu. Dit is niet goed. Maar de alcohol verdoofd mijn gedachtes. Mijn vingers vormen een bericht.
Godverdomme demi ik mis je. Verstuurd.
Kom terug. Weer verstuurd. En vaag zie ik de vinkjes blauw worden. Ze is online.
Het gaat niet goed. Kom alsjeblieft. En dan gaat mijn telefoon over.
De klanken van mijn ringtone komen schel en hard binnen en echoën in de lege kamer. Maar ik weet hoe ik moet opnemen. Dus dat doe ik, en ik breng mijn telefoon zachtjes naar mijn oor. Even blijft het stil.
"..Matthy?" En plots breek ik in tranen uit wanneer ik haar mijn naam hoor zeggen.
"Godverdomme Matthy. Zeg alsjeblieft wat." Maar praten kan ik niet. Mijn adem is niet meer in controle. Ik ben niet meer in controle.
"Matthy alsjeblieft. Je bent toch niet gaan drinken? Matt?" Dit keer hoor ik haar stem overslaan wat me nog meer doet huilen. Alles doet pijn. Mijn hoofd bonkt. Mijn benen trillen en mijn vingers voelen niet meer verbonden met mijn lichaam.
Aan beide kanten blijft het nu stil.
"ik-, ik." Meer weet ik niet uit te brengen. Ik wil dat ze hierheen komt. Ik wil zeggen dat het niet goed gaat. Maar de woorden komen niet over mijn tong.
"je wat? Matthy wat is er? Ik maak me godverdomme zorgen zeg iets." Zegt ze bijna wanhopig. Maar ik voel alles verzwakken in mijn lichaam en mijn telefoon valt uit mijn handen. Het geluid komt hard binnen.
Ik ga op mijn knieën om hem te pakken maar ineens lijkt alles te donker. Te donker om te zien. Om te tasten. Ben ik nu toch in het wonderland geraakt? Dat kan toch niet. Dat mag niet. Ik moet hier blijven. Ik moet voor het geval dat Demi komt. Ze komt terug. Ik mag dan niet weg gaan.
"Matt? Matthy? Hallo? Alsjeblieft Matt." Vaag hoor ik haar stem echoën. Ik antwoord met enkel een binnensmondse ja waardoor er niet meer als een zucht te horen is.
"Nee Nee Nee Matthy dit gaan we niet doen. Absoluut niet. Ik kom nu naar je toe." Nogsteeds is het zwart maar haar stem klinkt luid en duidelijk.
Ik kom naar je toe. Komt ze echt hierheen? Die woorden laten me even opleven. Komt ze dan toch wel terug? Ik wist het wel.
"Ik ga nu ophangen Matt, ik kom eraan." Ik draai me richting mijn telefoon, die ik nu wel weer kan zien. En dan komen de woorden die al de hele avond op mijn tong lagen.
"Worden we weer ons?" En dan volgt de piep. Ze heeft opgehangen. En dan wordt het schermpje van mijn telefoon zwart. Net als voor mijn ogen. En het eerste moment wat me weer bij bewustzijn brengt zijn haar handen over mijn wang en haar tranen op mijn voorhoofd.
JE LEEST
maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction
Fanfiction"Matthy, niet weer. Je kan niet naar mijn huis blijven komen terwijl je naar haar gaat." "Maar ik wil niet naar haar. Ik wil dit keer wel naar jou." Wanneer Matthy zich opnieuw begeeft in zijn eerder gemaakte fouten ontmoet hij een meisje, die hem i...
