"Nazlı" ve"Rüya" adlı bölümlerin devamıdır. Asuman hamileyken, Ramazanın kullandığı arabada dikkatsizce onlara çarpan bir sürücü yüzünden kaza geçirmiş, ameliyatta kendisi kurtulsa da bebeğini kaybetmişti. Şimdi uyandığı andan itibaren izliyoruz.
---
Asuman, gözlerini hastane odasında açtığında, gördüğü ilk şey, yan taraftaki pencereydi. Özgürce uçan kuşları gördü. Birkaç tanesi pencerenin kenarına konmuştu. Ramazanla konuştukları şeyler bir bir aklından geçmeye başladı.
"Nazlı kim Ramazan?"
"Sen bilmiyorsun tabii. Nazlı benim saka kuşlarından birinin adıydı."
"Bak ne diyeceğim. Çocuğumuz kız olursa... Adını Nazlı koyalım mı?"
"Sen ciddi misin Asuman?"
"Ciddiyim Ramazan. Kızımızın adı, gelip benim kalbime konan ve seni ne kadar sevdiğimi anlamamı sağlayan saka kuşunun adı olsun işte."
"Olsun Asuman. Vallaha da billaha da olsun ya. Ne güzel düşündün. Ben senin düşüncene kurban olurum. Kız olursa Nazlı olsun."
"Güzel oldu böyle."
"Güzel oldu."
"Asuman uyandı! Asuman uyandı!"
Cemilenin sesi, Asumanı düşüncelerinden çıkartıp gerçek dünyaya döndürdü. Odanın diğer yanına baktı. Herkes oradaydı.
"Asuman..." dedi Ramazan ona yaklaşırken. "Çok şükür uyandın. İyi misin? Birşey ister misin? Doktor bey! Doktor bey!"
"İyiyim." dedi Asuman.
Bebeğini kaybettiğini biliyordu. Rüyasında Dilek'i görmüştü. Konuşmuşlardı. Sonra da uykuyla uyanıklık arasında doktorların seslerini duymuştu. Herşeyin farkındaydı.
Herkes hal hatır sorduktan sonra, "Biz çıkalım." dedi Cemile. "Sizi Ramazanla yalnız bırakalım."
"Gerek yok Cemile." dedi Asuman. "Ben herşeyi biliyorum."
"Bende ondan diyorum ya... Sizin konuşacaklarınız vardır."
"Gerek yok." dedi ve yutkundu. "Doktor bey muayene etsin de, sonra da eve geçeriz. İyiyim ben."
Asumanın bu tavrı karşısında herkes afallamıştı. Ramazan ne diyeceğini bilemedi.
"O zaman... Şey... Ben, yani biz çıkalım... Bir şeye ihtiyacın olursa hemen kapının önündeyim ben."
Asuman, Ramazanın gözlerine bakmadan kafasını salladı. "Sağ ol."
~1 saat sonra~
Asuman, taburcu olmuştu. Yol boyunca ağzını bıçak açmamıştı. Evin önüne geldiklerinde, duraksadılar. Ramazan Asumanın karşısına geçti. Çok büyük bir acı yaşamışlardı. Ramazan kendi acısını kafasında ikiyle çarpıyor, Asumanın bir anne olarak öyle hissettiğini tahmin edebiliyordu. Bu kalbini daha da acıtıyor, sevdiği kadına destek olmak istiyordu. Artık yanlarında başkaları olmadığına göre, Asumanın acısını paylaşmaya hazır olduğunu düşündü.
"Asuman..."
Ramazan dolu dolu gözlerle Asuman'a sarılmak için bir hamle yaptı. Asuman aniden geri çekildi.
