နောက်တစ်နေ့....
"ဂျင်"
"ဟင်"
"ကိုယ်နဲ့တစ်နေရာရာလောက်လိုက်ခဲ့ပေးလို့ရမလား"
"ဘယ်ကိုလဲဟင်"
"ပြောပြလိုက်ရင် ပျော်စရာဘယ်ကောင်းတော့မလဲ"
"အဟမ်း!! ဘာတွေပျော်စရာရှိလို့လဲဗျ"
"မင်း!မင်းဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ"
"အကိုဂျောင်ကုစကားစပြောကတည်းကလေ ဟဲဟဲ"
"မင်းသူများစကားပြောတာကိုခိုးနားထောင်နေတာပဲ"
"မဟုတ်ပါဘူး ပေါ်တင်နားထောင်နေတာပါ"
"ဘာ!!"
"ဟဟ"
ဂျောင်ကုသဘောကျကာရီနေမိသည်။
"အမ်း!! hyung ကိုကြည့်ရတာလိုက်ချင်တဲ့ပုံလည်းမပေါ်ဘူး ကျွန်တော်အစားလိုက်ပေးရမလား hyung "
ဆော့ဂျင်စိတ်ကိုသိရဲ့နှင့်ကလိကလိဖြစ်အောင်စနေတော့သည်။
"မင်းကိုခေါ်တာမှမဟုတ်တာ ငါ့ကိုခေါ်တာလေ"
"အမယ် သိပ်မလိုက်ချင်ဘူးဟေ့"
"ဒါဆိုကိုယ်နဲ့လိုက်မှာလား"
"အင်း"
Skip,
အဖြူရောင်ပန်းခင်းတစ်ခုရဲ့အလယ် လူသိပ်မရှိပေမယ့် နည်းလှသည်တော့မဟုတ်။ ပန်းခင်းကြီးရဲ့အလယ်လေအဝှေ့လေးတစ်ချက်မှာ သင်းသင်းပျံ့ပျံ့ရနံ့လေးများကြောင့် စိတ်ကိုအေးချမ်းစေသည်။
"ဘာလို့ဂျင့်ကိုဒီကိုခေါ်လာတာလဲ"
"ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ်ဂျင်"
ဆော့ဂျင်ရင်ထဲသေသေချာချာအမည်မတပ်နိုင်သေးခဲ့တဲ့ခံစားချက်လေးတချို့ဝင်လာတော့သည်။ ဘေးကလူတွေကိုဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ သူရှေ့မှာဒူးထောက်ပြီးမျှော်လင့်တစား သူ့အဖြေကိုစောင့်နေတဲ့သူကိုကြည့်ပြီး ဆော့ဂျင်ရဲ့စိတ်ထဲဝမ်းနည်းဝမ်းသာခံစားချက်လေးတချို့။ ဒီအခြေအနေကိုသူကြိုခန့်မှန်းနေမိပြီးသားမို့ အဖြေကလည်းအဆင်သင့်သလောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။
"ဒါ!ဒါနည်းနည်းမမြန်လွန်ဘူးလား"
"ကိုယ့်အတွက်နှေးတောင်နှေးနေသေးတယ်"
YOU ARE READING
𝐃𝐎𝐍'𝐓!!! (Completed)
Fanfiction𝐏𝐬𝐲𝐜𝐡𝐨 တစ်ယောက်ရဲ့ဘဝထဲကိုမှနူးညံ့တဲ့အချစ်တစ်ခုဝင်ရောက်လာတဲ့အခါ...
