Bugün sanırım 20. gün. Kafam çok dalgın olduğu için emin değilim, ama 20 olması gerek. Her neyse...
Seninleydim tüm gün. Şu an olduğun yerden geldiğimi gördün mü? Peki ya perişanlığımı? Küçük bir çocuk gibi hıçkırıklarla ağlamamı? O günden sonra ilk defa mezarını ziyaret etme cesaretini bulabildim kendimde.
Wisterialarla donatılmıştı mezarın. Wisteria... Eğer bir çiçek olsaydın Kochou, kesinlikle Wisteria olurdun... ama şu an bir Higanbanasın...
Böyle sözleri benim söylemiş olmam tuhaf, değil mi? Herkesin duygusuz olarak gördüğü Tomioka, duygusal sözler ediyor. Eminim ki bununla da dalga geçerdin. Bense her zamanki gibi tepki vermezdim. Aramızdaki ilişki sadece bundan mı ibaretti, bilmiyorum. Ama aramızdaki zıtlıktı bence bizi birbirimize bağlayan şey. Biz... evet, biz...
Sahiden, neydik biz, Kochou? Aynı birlikteki takım arkadaşları? Dost? Gizli gizli birbirinden hoşlanan aşıklar? Yoksa... hiçbir şey?
Zamanında bütün değer verdiği insanları kaybeden biri olarak seni de kaybetmek gerçekten ağır geldi bana, Kochou. Sanki hiç ölmeyecekmişsin gibi geliyordu. Bilmiyorum ama senin ölmen imkansızdı benim için... Kelebeğin ömrünün gerçekten de kısa olabileceğini tahmin etmemiştim.
Ama şu an bulunduğun yerde 'gerçekten' mutlu olduğunu biliyorum. Ablanın yanındasın ne de olsa. Şerefli bir şekilde gittin aramızdan. Hem intikamını aldın, hem de Üst Ay İki'yi öldürerek hedefimize ulaşmada büyük bir rol oynadın... Fakat... Gitmeni istemiyordum. Beni burada böylece bırakmanı istemiyordum... Özür dilerim, bencilce söylediklerim. Ablanın yanında mutlusun, biliyorum. 'Gerçekten' gülümsüyorsun.
Ve ben senin gerçek gülümseyişini görmek için bile ölebilirim...
-Tomioka Giyuu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
