Bugün çalışma odana girdim yine. Aoi'nin aksine Kanao'yu ikna etmek daha kolaydı. Hiç itiraz etmeden sadece gülümseyip, anahtarı verdi.
İçerisinde değişen bir şey yoktu. Her şey yerli yerindeydi. Pencereden dışarı baktım, manzara güzeldi. Biraz camını araladım baharın kokusu odana dolsun diye. Daha sonra sandalyene oturdum. Masanın üzerindeki defterini daha önce incelediğim için merakıma yenik düşüp çekmeceni karıştırdım. Çiçek kurutmayı sevdiğini bilmiyordum.
Her bir sayfaya yapıştırılmış kuru çiçekler ve onlar hakkında bilgiler. Ayrıyetten çiçeğin ne anlama geldiği... Yazdığın her şeyi tek tek okudum. Ama defter yarım kalmıştı... Tıpkı bizim hikayemiz gibi. Yarım kaldık, Kochou. Yaşanacak onca güzel şey varken, şimdi hiçbir şey kalmadı.
Söz veriyorum Kochou, bir gün defterini tamamlayacağım.
Hatırlıyor musun geçen sefer çalışma odana geldiğimde kurduğum bir hayalden bahsetmiştim. Sen uyuyakalıyordun, ben de üzerine haorimi örtüyordum... Biraz düşününce yaptığımın doğru olmadığını fark ettim. Sen orada öylece masa başında uyuyacaksın, bense rahat rahat yatağıma uzanacağım... Saçmalık.
Sen masanda uyuyakalıyorsun, ben gelip üzerine haorimi örtüyorum ve ardından seni uyandırmamaya özen göstererek kucağıma alıyorum. Odana kadar taşıyıp, yatağına yatırıyorum. Ne de olsa orada öylece uyursan bir yerlerin ağrıyabilir, değil mi?
Bu zamana kadar yaralarımın çoğunu saran sendin, şimdi izin ver de hayalde dahi olsa ben senin yaralarını sarayım, Wisteria'm...
Odadan çıkmadan önce gözüme sandalyede asılı haorin takıldı. Yine aldım elime, derin derin kokladım. Ardından sarmaladım. Sana sarılıyormuşçasına sarmaladım...
Söylesene Wisteria'm, sen de böyle kaybolur muydun kollarımın arasında? Duyabilir miydin kalp atışlarımı?
-Tomioka Giyuu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
