Birbirimize çok benzediğimizi fark ettim. Aslında uzunca bir süredir farkındaydım ama hiç oturup düşünmemiştim bunu...
Bugün kaçıncı gün yine bilmiyorum. Özür dilerim, saymıyorum artık. Çünkü saydıkça aramıza daha çok mesafe giriyor... Uzaklaşıyorsun benden. Seninle son göreve çıkışımız, son yemek yiyişimiz, son konuşmamız... her şey teker teker uzaklaşıyor...
Nereden bilebilirdim bir gün bütün bunların sonlanacağını?
Benziyoruz Kochou. İkimiz de küçük yaşta kaybettik en değerlilerimizi. İkimiz de çok acı çektik. Ama aramızda keskin bir çizgi vardı. Sen etrafa gülümseyebiliyordun. İçin öfkeyle dolu olsa dahi daima yüzünde tebessüm vardı. Yalandan bir tebessüm... Ben ise içime kapanmayı ve somurtmayı tercih ettim.
Böyle yazınca pek de benzemiyoruz gibi geldi. Değil mi? Sadece aynı şeyleri yaşadık, o kadar. Belki de ben kendi kendime bir şeyler kuruyorumdur kafamda. Tıpkı son zamanlarda hep yaptığım gibi... Bir şekilde aramda seninle bir benzerlik, yakınlık olsun istiyorum Kochou. Ortak acıyı paylaşmak ne kadar yeterli bilmiyorum ama... sanırım benim için yeterli... Ha bir de keşke bütün bunları keşke sen hayattayken yapsaydım... Özür dilerim...
İnan hislerim hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Neden seni bu kadar fazla düşünüyorum? Neden bizi beraber düşlüyorum? Neden Wisteria'm, neden?
Bu mektupta ne yazdığımla ilgili en ufak bi fikrim yok. Sarhoş değilim. Sadece ne yaptığımı bilmiyorum.
Aklıma oynamayı kes, Wisteria'm.
-Tomioka Giyuu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
