Wake Up In Mafia Boss Wife's Body

CHAPTER ONE

SOMEONES POV.

ITS been 25 years since the day I lost my life as a living and breathing organism, and it's been 25 years since I started living behind the dark, no one can see me nor touch me but I always here roaming with them. Well, sometimes human see me but they just felt afraid and horror when they does, sino ba naming hindi matatakot sa multo hindi ba?

Tapos ko ng libutin ang mundo at gawin ang mga bagay na hindi ko nagawa noon pero may kulang, yun ay ang buhay gusto kong mabuhay ng normal. Hindi ko alam kong ano pang kulang at hindi pa ako kinukuha ng puting liwanag sinubukan kong sumama sa iba ngunit talagang mailap sakin ang maykapal.

Hindi ba ako pwedi sa langit? bakit nandito parin ako sa lupa, bawal rin ba ako sa impyerno? bakit wala pang sumusundo sakin. I once talk to the grim reaper ,he just said na hindi ko pa oras para umakyat o bumaba may naghihintay paraw sakin sa lupa at hindi pa na tutupad ang hiling ko like what the F!! dalawampu't limang taon nako sa lupa pero wala paring nangyayari at yung paulit ulit na hiling ko ang pag-uusapan ay imposible. Napaka Imposibleng mangyari dahil buto na ang katawan ko ngayung nakalibing sa cementeryo. Ano bang dapat kong gawin?.

Dahil wala na akong magawa at maisipang puntahan ay pumunta nalang ako sa lugar kong saan ako nanatili kalahati ng buhay ko , sa ospital kong saan ako binawian ng buhay. Sa bawat araw na lumipas ay nakalimutan ko na kong anong buhay ang meron ako dati o kong sino at nasaan ang pamilya ko, in short unti unting nawawala ang memorya ko nong nabubuhay ako. Itong ospital nalang na ito ang nagpapaalala na minsan sa buhay ko naging tao rin ako bago naging multong gala.

Sa natitirang alala ko ay kalahati ng buhay ko ay narito sa ospital sapagkat sakitin akong bata, lumalaban naman ako pero ang katawan ko na ang sumuko kaya wala na akong nagawa pa. Napatigil ako sa paglalakad ng madaanan ko ang delivery room nagkakagulo ang doctor at staff doon , tumagus ako sa pinto at doon ko Nakita ang isang doctor na pinapaiyak ang isang sanggol.

" Doc what's happening? why my baby isn't crying?" nanghihinang sabi nong babaeng nakahiga sa kama , dumapo ang tingin ko sa paanan nya at napailing nalang.

lumapit ako sa bata at pinakatitigan ito,hindi sya umiiyak pero I can sense life force sa kanya ,and it is a girl, a beautiful baby girl. ilang saglit pa ay umiyak na yung baby pero hindi parin Nawala ang pagkabalisa ng mga doctor. the baby has complication.

matapos umiyak ng bata ay umalis na ako sa lugar na yun at nagpatuloy sa pagiging kaluluwang gala ko. Till the time move fast than we expected, makalipas ang limang taon ay bumalik ako sa ospital. Katulad ng inaasahan ko tuluyan nangang Nawala ang karamihan sa alala ko tila ba binubura ito ng panahon.

binalikan ko ang kwarto kong saan nagging kwarto ko narin nong mga panahong dito ako nakatira sa ospital para magpagaling at labanan ang sakit na meron ako. tumagos ako sa pinto then there, I saw a little girl lying on the bed. May nakakabit na swero sa bata at namumutla rin ito, napabaling ako sa pito ng bigla itong bumukas at pumasok roon ang isang nurse. Sinuri nito ang swerong nakakabit sa kamay ng bata at in-adjust ng bahagya bago parang may tse-ni-check sa board na dala dala nya .

' Lissana Zebrianna Del mundo ' basa ko sa nakasulat sa papel na nakakabit sa paanan ng kama . She has a nice name but too long .

" Gising ka na pala,kumustang pakiramdam mo?" napalingon ako sa nurse ng magsalita Ito, nakatingin ito sa bata kaya napatingin rin ako rito . Nakadilat na ang pamumunagay na mata nito at tila may hinahanap, nagulat ako ng tumigil ang tingin nya sakin pero agad ding iniwas at tumingin sa nurse.

" I don't feel so well, where's Mom and Dad?" nanghihinang tanong nya.

" Umuwi na sila yung personal maid mo nalang ang naiwan at nakasalubong ko sya papunta rito bibili lang daw sya ng makakain." sagot ng nurse.