Hiç bir zaman kız gibi olduğumu hissetmedim. Sürekli küfür eden birisiyim ve sürekli eşofman kısa kollu tişört gömlek giyen birisiyim ve arkadaşlarım bana duygusuz der çünkü hiç bir şeye tepki vermiyorum bu sadece okulda geçerli eve Geldiğim zaman en küçük şeye bile ağlıyorum. Okulda gülen ama evde veya her yerde ağlayabilirim. İnsanlar göründükleri gibi değildir. Aslında ben insanları kandırıyorum. Mutluymuşum rolü yapmak gerçekten çok zor. Kimseye derdimi anlatmıyorum çünkü insanlar umursamıyor. Her zaman bana destek olan bir yakın arkadaşım olmasını isterdim ama yakın arkadaş gibi davranıp sürekli arkamdan konuşan insanlar oldu sanırım seçimlerim çok yanlış ve ben bunu nasıl düzelteceğimi bilmiyorum. Her gün yokuşa sürükleniyor gibi hissediyorum. Bazen diğer bir yarım etek ve elbise giymemi söylüyor diğer bir yanım ise erkek olduğumu, tişört ve pantolon vs giymemi söylüyor. Ama şu var ki ailem elbise, şort veya etek giymeme izin vermiyorlar. Annem herkesin yanındayken bizi över ama evde tek kaldığımız zamanlar bize neden diğer çocuklar gibi olmadığımızı bağırarak bize anlatmaya çalışır. Biz dediğim de abim, ablam ve ben. Aslında biz sorunlu değiliz. Bizi yetiştirenler sorunluysa bizim de altyapımızda mutlaka bir sorun oluyor. Sanırım bugünlük bu kadar yeterli yarın görüşürüz...
