[09.06.2022]
User1905: alma şu lanet şeyi
User1905: kendine zarar vermekten başka bir şey yapmıyorsun
User1905: görüldü atmayı kes ahmak
User1905: ölmek mi istiyorsun
Sare: bak kimsin bilmiyorum ama
Sare: camını sıkanaı başlıyorsun
Sare: canomı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düşünceler zihnimi esir almış, bırakmıyorlardı beni. Ardı ardısı kesilmeyen bu saçma düşünceler canımı sıkıyordu. Peşimde kimin olduğunu bilmediğim bir sapığım vardı, belli etmemeye çalışsam da korkuyordum. Hem de çok. Eski Sare olsaydım korkmaz, üstesinden gelirdim ama şimdi; ne üstesinden gelebilecek güç ne de durumum vardı. Bana yardım edecek tek tanıdığım Miraç'tan başkası değildi. Gururu bir kenarı bırakıp onu dinlemeliydim, ne de olsa o zeki bir adamdı. Daha önce benden intikam aldığından sapığımın neler yapacağını az çok tahmin edebilirdi. Ne saçmalıyorsun sen? Diyen iç sesime hak verdim. Ne saçmalıyordum ben?
"Evi sevmedin galiba?" Bakışlarımı boy boy camların arkasındaki manzaradan çekip arkama döndüm. Saçları nemliydi, duş aldığı belli oluyordu. Üzerindeki iş takımdan kurtulmuş rahat şeyler giymişti. Elindeki havluyla saçlarını kuruluyordu, kalbimin çarpmasına engel olamadım. Ben hep böyle şeylere maruz mu kalacaktım?
"Evi sevmek ya da sevmemek gibi bir lüksüm olduğunu sanmıyorum." Dediğimde buruk gülümsemesi soldu ve yerini hissizlik aldı. Bu kadar değişmem onu şaşırtsa da dediklerimin arkasındaydım. Evi beğenmesem başka bir eve mi gidecektik? Saçmalıktı.
Ortamdaki soğuk ortamı bozmak adına sessizliğini bozdu. "Aç mısın?" diye sorduğunda başımı olumsuz anlamda salladım. "Saat sabah ikiye geliyor Miraç." Dediğimde başını olumlu anlamda salladı.
"Gel sana odanı göstereyim." Dediğinde peşine takıldım. Koltuğun önüne bıraktığım küçük valizimi de elime alıp merdivenlerden çıkmaya başladık. Bina zaten kocamandı, merdivene ne gerek vardı. Sanki hiç zengin olmamış gibi konuşuyorsun Sare, haklıydı. Bir zamanlar ben de zengindim, ta ki biricik babam evlenene kadar.
Merdivenleri aşmış üst kata gelmiştik. Alt kata nazaran daha küçüktü. Yan yana olan odalardan bir tanesinin önünde durdu. Ben de arkasından ilerliyordum. Kapıyı açıp içeriye girdiğimizde eşyaların nedensizce tanıdık geldiğini hissettim, yatak örtüsüne kadar. Gözlerim sorgu dolu bakıyordu etrafa, çünkü bu eşyalar, benim eski odamdakilerin aynısıydı. Neden? Ne yapmaya çalışıyordu bu geri zekalı?
Elimdeki valizi fırlatırcasına bıraktıktan sonra yanda durmuş beni izleyen Miraç'a döndüm. Kollarını göğsünde birleştirmiş; sırtını kapının girişine yaslamıştı. Zevk mi alıyordu bu?
"Bunlar ne Miraç?" Sertçe sorduğum bu soru karşısında duruşunu dikleştirdi ve aramızdaki mesafeyi aza indirdi. "Beğenirsin sanıyordum." Dediğinde sinirden deliye döndüm.
