Reis / mahalle serisi

12.

İyi okumalar:)

Emre'nin anlatımı

Eslem gözlerimin önünde yere yığıldı. Yanına eğilip nabzına baktım. Yaşıyordu. Hemen eslemi kucağıma aldım.

Eslem ölemezsin hemde benim yüzümden asla ölemezdi. İzin vermezdim.

Dışarı çıktığımda adamlar bi bana bide kucağımda kanlar içinde yatan esleme bakıyordu. "NE BAKIYOSUNUZ LAN ÇABUK ARABAYI ÇALIŞTIRIN." diye kükredim.

Semih hemen arabaya binip çalıştırdı bende arka koltuğa kucağımdaki eslem ile bindim. "ÇABUK EN YAKIN HASTEYE SÜR SEMİH!" Dedim.

Eslem için çok endişeleniyordum. Her geçen saniye nabzı biraz daha yavaşlıyordu. En önemlisi çok kan kaybetmişti.

Onu kaybetmek istemiyordum. İçimde bir yerde daha önce hiç hissetmediğim bir acı vardı. Bu vicdan azabımıydı?

Araba durduğunda hızla hareket ederek arabadan indim. Hastaneye koşar adım girdim.
"SEDYE. SEDYE GETİRİN ÇABUK. YARDIM EDİN O ÖLÜYOR!" Diye bağırmaya başladım hastanenin içinde.

Yanıma sedye ile bir kaç hemşire geldi. Ardından bir doktor. Eslemi sedye ye dikkatli bir şekilde koydum. Doktor sedye ye yaklaşıp baktı.

"Eslem" diye bir mırıltı döküldü doktorun ağzından. Ardından "ne oldu ona? Nesi var?" Diye sordu.

"Sırtından vuruldu. Nabzı gittikçe yavaşlıyor. Ne yapacaksanız çabuk yapın." Dedim. Doktor kafasını sallayarak "Çabuk ameliyathaneyi hazırlayın!" Diye hemşirelere bir emir verdi.

Bana dönüp " acilen 0 Rh+ kan grubu bulmamız lazım. Annesini ara Ceylan ablaya haber versin. Ceylan abla gelip esleme kan versin çabuk!" Diyip yanımızdan ayrıldı.

O doktor eslemi nerden tanıyordu? Ceylan kim? Düşüncelerim ile yanımda olan Semih'e döndüm. "Semih Besteyi ara eslemin ailesine haber versin Doktor un Ceylan diye bir kadını çağırdığını da söyle." Diyerek yanından ayrıldım.

Eslemi götürdükleri yere doğru ilerledim. Ameliyathane nin kapısına gelince durdum.
Beklemeye başladım.

Aradan 1.5 saat geçmişti fakat ameliyathaneden kimse çıkmıyordu. Çıldırmak üzereydim. Koridordan duyduğum bir ses ile kafamı sesin geldiği yöne çevirdim.

Bi kadın besteye tutunmuş bir şekilde ameliyathaneye doğru ilerliyordu. Beste karşıma yanındaki kadını oturturunca direk yanıma geldi.

"NESİ VAR ESLEM İN NİYE HASTANEDE ONA NOLDU DA CEYLAN ABLA ESLEME KAN VERDİ?" Diye sürekli bağırıyordu.

"O vuruldu." Dedim kısık çıkan sesim ile. Karşımdaki kadın daha çok ağlamaya başladı. Beste de benim gibi çıldırmışa benziyordu.

Kafamı eğdim yüzlerine bakmazdım. O sıra da yüzümde bir acı hissetim. Beste bana tokat atmıştı. Kaşlarımı çatıp oma baktım.

"BEN SANA NE DEMİŞTİM HATIRLIYOR MUSUN?" Dedi evet hatırlıyordum. "ESLEM İN BAŞINA BİR ŞEY GELİRSE SENİ KENDİ ELLERİM İLE BOĞARIM DEMİŞTİM!" Diye tekrar bağırdı.

"DUA ET O KIZ ÖLMESİN EMRE KESKİN! EĞER O ÖLÜRSE SENİ BENİM ELİMDEN KİMSE ALAMAZ!" Diyip karşımdaki kadının yanına geçti.

5 ya da 6 dakika sonra yanımıza uzun boylu esmer tenli bir kadın geldi. "Ben kanı verdim bi haber var mı eslemimden?" Diye sordu sanırım bu Ceylan hanımdı.

"Yok Ceylan abla. Tek bildiğimiz vurulmuş olması." Dedi beste bana ters ters bakarak.
Ceylan denen kadın bestenin yanında oturan kadının yanına oturdu.

"Ablam,benim yeğenim güçlü. Merak etme sen o sapasağlam çıkacak bu hastaneden." Dedi. Sanırım Ceylan denilen kadın eslem in teyzesiydi. Yanındaki kadın ise annesi.

Aradan yarım saat geçmişti. Birileri koşar adım yanımıza geldi. Bi adam ve bir kadın. "Anne eslem. Eslem iyi mi anne?" Eslem in annesi cevap vermeyince besteye döndü. "Beste kardeşime noldu cevap versenize!" Dedi endişeli sesi ile.

"Ufuk abi Eslem,Eslem vurulmuş. Ceylan abla kan verdi. Şu an ameliyata. Sanırım eslem in doktoru arda. Merak etme arda eslemin ölmesine asla izin vermez." Dedi beste.

Adının Ufuk olduğunu öğrendiğim adam Eslemin abisi olmalıydı. Eslemin abisin yanındaki kadın eslemin abise sarıldı. Sanırım sevgilisi ya da eşiydi.

Herkes bi köşeye çekilip beklemeye başlamıştı.
En sonunda ameliyathanenin kapısı açıldı. Adının arda oluğunu öğrendiğim doktor çıktı içeriden.

Herkes ayaklanarak doktorun yanına gitti. Bende dahil. Eslemin annesi telaşlı bir şekilde konuştu. "Arda oğlum eslem iyi mi?" Diye sordu.

"Şimdilik iyi Zeynep abla. Eslemi bir süre yoğum bakıma alıcaz. Bir süre orda kaldıktan sonra normal odaya alıcaz. Ama korkulacak bir şey yok. Ölüm riskini atladı." Dedi rahatlamışcasına bir nefes verdim.

O iyiydi bırakmamıştı ailesini. Kapatmamıştı hayata gözlerini. Güçlü kızım benim.

"Peki arda oğlum ne zaman görücem ben eslemi?" Diye sordu annesi. "Zeynep abla yoğum bakıma sadece 1 kişiyi alabiliriz. Eğer istersen 1.5 saat sonra seni soksunlar hemşireler." Dedi arda.

Eslemin annesi kafasını hızla salladı. O sırada içeriden eslem çıktı. Solmuş suratı kapalı gözleri ile yüreğime  hançer saplanışçasına bana acı verdi.

Yanımızdan hızla geçip giderken ben sadece arkasından bakıyordum. Arda denilen doktor da eslemin peşinden gidince hemen kendimi toparladım.

Etrafımdaki herkes birbirine sarılıyordu. O sırada Ufuk denilen adam bana döndü. "Sen kimsin?" Diye sordu.

Ben tam cevaplayacakken
Beste atladı lafa. "Ufuk abi bu adam eslemi hastaneye getiren adam. Can denenen pisliğin evinde çiftçilik yapıyormuş onu öyle görünce dayanamayıp hastaneye getirmiş." Dedi telaşla.

Neden yalan söylüyordu. Besteye bakınca Ufuk denen adama baktığını gördüm. Ufuk denen adam da bana bakıyordu.

"Sen söyle bakayım bana patronunu nerde bulurum?" Dedi bana Ufuk. "Ben bilmiyorum sanırım o kaçtı. Bundan sonra onunla çalışmayacağım zaten." Dedim. Bestenin yalanına uyarak.

Adam bana ters ters bakıp "tamam getirdin eslemi yardım ettin teşekkür ederiz ama şimdi senin için gitme zamanı." Dedi. Kafamı salladım haklıydı.

Herkese geçmiş olsun diyerek hastaneden çıktım. Semih ve diğerleri kapıda bekliyordu. Arabaya bindim. Semih'te hemen ardımdan binip arabayı çalıştırdı.

"Eve gidiyoruz Semih." Dedim. Kafasını sallayıp eve sürmeye başladı. Eslem in yanından ayrılmak istemiyordum ama ailesi yanlış anlamasın diye gitmek zorundaydım.

Bölüm hakkındaki düşüncelerinizi yazarsanız çok sevinirim:)

Umarım beğenmişsinizdir:)