Reis / mahalle serisi

33.

Helloğ
70k olmuşuz çok teşekkür ederim<3

İyi okumalar:)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Eslem'in anlatımı

Ve bir silah sesi daha. Ve bi daha ve bir daha.
Yanaklarımda bir ıslaklık hissedince anladım ağladığımı.

Peki neden ağlıyordum? Korkudan mı? Emre'ye bir şey olduğu için mi yoksa kendimi düşündüğüm için mi?

"Temiz abi." Diye bir ses duyunca vücudumdaki eller yavaşça geriye doğru çekildi.

"Eslem gözlerini aç." Dedi Emre. Demekki ona bir şey olmamıştı. Yavaşça gözlerimi açtım. Tam karşımda duruyordu.

Ondan gözlerimi çekip etrafıma baktım. Yerde insanlar yatıyordu. "Eslem bana bak." Dedi emre. Ama ben ona değil yerdeki adamlara bakıyordum.

"Eslem bana bak güzelim." Dedi tekrar emre. Kafamı iki yana salladım. "Neden." Dedim çok kısık bir ses tonu ile.

"Neden bizi öldürmek istediler?" Diye sorarak Emre'ye döndüm. Gözlerinin tam içine bakıyordum.

"Güzelim bunları sana anlatamam. Şimdi değil." Dedi. Ona kafamı salladım ve bize bakan adamlara döndüm. Ağlamam artık durmuş ve yerini iç çekmelere bırakmıştı.

Ne zaman geldilerse artık. Onlar kurtarmıştı bizi. "Teşekkür ederim." Dedim. "Ne teşekkürü yenge. Bu bizim görevimiz." Dedi içlerinden biri.

"Tekrar teşekkür ederim ama yenge demesen sevinirim." Dedim. Adam Kafasını sallayınca bende adamlara bakmaya devam ettim. En arkada gözlerini yere dikmiş Semih'i gördüm.

Hani şu Emre öldükten sonra ortadan kaybolan Semih'i. "Uzun zaman oldu He semih?" Dedim sorar bi şekilde.

Semih hemen kafasını kaldırıp bana baktı. "Evet öyle yen- Eslem hanım." Dedi. "Sana da çok teşekkür ederim semih. Bana o acıları yaşatan adama yardım ettiğin için sana da teşekkür ederim." Dedim yalandan tebessüm ederek.

Emre'ye dönüp. "Benim arabam, telefonum ve çantam nerde?" Diye sordum. "Hepsini getirdik araban hemen köşe de park halinde. Telefonun ve çantan da arabanın içinde." Dedi.
Ve arabanın anahtarını bana uzattı.

Arabanın anahtarını alıp valizlerimi arabama doğru götürmeye başladım. Götürürken ölen adamlara bakmamaya çalışıyordum.

Normal de şok geçirmem gerekiyordu ama ben Emre'den dolayı böyle şeylere alışmıştım. Arabanın yanına gelince bagajı açıp valizlerimi koydum.

Bagajı kapattıktan sonra şöför koltuğuna oturdum ve arabayı çalıştırdım. Arabayla eski evimin önünden geçerken yarım saat önce çağırdığım taksimin şimdi gelmiş olduğunu gördüm.

Semih taksiciyle konuşuyordu diğerleri ise yerdeki adamları kaldırıyorlardı. Fakat bir şey eksikti. Emre. O nerdeydi?

Aman bana ne diyip yola devam ettim. Mahalleden çıktıktan sonra direk arabayı yeni aldığım eve sürdüm.

1 saat sonra siteye giriş yapıp arabamı park ettim. Valizlerimi indirirken güvenlikçi bey yanıma geldi. "Yardım lazım mı?" Diye sordu.

"Yok hayır. Teşekkür ederim." Dedim tebessüm ederek. "Olsun ya ben yine de yardım edeyim size." Dedi.

"Zahmet olmasın?" Dedim. "Yok canım ne zahmetti." Dedi ve valizimi sürmeye başladı.
Bende bagajı kapatıp peşinden gittim.