MAHŞER MİDİLLİSİ

VI.SAĞIR EDEN KRALİÇE YENİLGİSİ

VI.

6.SAĞIR EDEN KRALIÇE YENiLGISİ

🏹

Annenin ve babanın hiç birbirlerini sevdiklerini düşündün mü? Onlar yan oda da kavga ederken birbirlerini nasıl kırdıklarını duydun mu? Ve birbirlerini ne kadar çok kırsalarda her gün birbirlerinin yüzüne nasıl bakmak zorunda olduklarını.

Onların çocukları vardı.Ama pek umurlarında değildi bu durum.Zorla evlendirilmişlerdi belki de ve ondan büyük olanlar,bir çocuk yapmalarını istemişlerdi.Ya da birden fazla.Bu kasabanın lanetidir bu.Herkes çocuk yapabilmişti ama hiçbir anne ve baba çocuğunu sevmememişti.

Çünkü kendileri de sevginin ne olduğunu bilmiyordu.Ve bilmediğini nasıl verebilirdin? Çocukları olduğunda o sevgisiz çocukları evlendi onlar hiç sevgisizdi.Onların çocuklarıda severek evlenmedi.Nefret ettiler birbirlerinden belki de.

Ve onlarında çocukları oldu.O çocuklarda sevgisiz büyüdü.Ve o çocuklar sevgiyi hep yabancı insanlarda aradılar.Ve bu hep devam etti.Etmeye devam edecek.Ama yabancı bir insanın sevgisizliği bir ailenin sevgisizliğinden de beterdi.

Başka insanlar o sevgisiz çocukların yabancı birinde sevgi aramasını kınadı.Annesi ve babası onu çokça seven bir insanın dediklerini çok ciddiye almamalısın hiçbir zaman.Onlar bunu anlayamayacak kadar çok şeye yeterince sahipler.

Ve bu kasabada sevgisiz binlerce ev,sevgiyi yabancı insanlarda arayan insanlar,her gün onlardan kurtulmayı bekleyen binlerce çocuk.Belki anlamaz onlar ama sevgi her şeydir.Bazen para bazende nerede olduğun,neye inandığın...Bunlar hiçbir şeydir.Sevilmediğini hissetikten sonra.

Kasaba evlerini gezmeye sevdiğimi söylerdim hep.Kasabanın büyükleri beni sevmez ama çocukları benimle oynamaya bayılır.Onlara katılmamı,onlara hikaye anlatmamı ve onlara yiyemedikleri güzel meyvelerden getirmemi.

Çoçuk kalbi bambaşkadır,çocuk merhameti farklıdır.Bu dünyada sadece çocukların merhametine inanıyorum.Çünkü onlar dünyayı çok farklı görüyorlar.Onlar için iyi ya da kötü yok ki.Onlar için herkes iyi.
Günah nedir bilmezler kural nedir bilmezlerdir.Sadece oyun oynayıp,üstlerini kirletmek ve gülmektir."Lahza kraliçe gelmiş." Beş tane çocuk bana doğru koştuğunda gülümsedim ve hepsine aynı anda sarıldım.

"Bunu kaç kere konuştuk? Ben kraliçe değilim sadece Lahza'yım." Ve unutkanlardır.
"Kraliçeler hep kötüdür değil mi?" Diye sordu aralarından biri.Onların boyunda eğildiğimde "Hayır tatlım.Hepsi değil."

"Ama anlattığın hikayelerde hep kötüydü."
"Evet haklısın onlar kötüydü.Ama onlar kötü olanlardı.Size iyi olan bir tane anlatacağım." Dedim hepsinin tek tek yüzüne bakarken.Beni nasıl heyecanla dinliyorlardı.
Ama büyüyünce o gözlerindeki heyecanı nasıl söndüreceklerini biliyordum.Umarım buna hiçbir zaman izin vermezler.Ama kendileri izin vermesede onlar küçük şeytanda yaşıyorlardı.

"O zaman kendi hikayeni anlat bize." Diye bağırdı saçları örgülü olan küçük kız.Güldüm."Ben iyi biri değilim." Diye fısıldadım."Ben iyi birini oynamak için fazla kötüyüm." Dedim yine fısıldıyarak.Beni duymamışlardı.
"Benim hikayem yok tatlım.Hikayelerde ki gibi bir hayatım hiç olmadı."

"Ama sen en sıkıcı hayatı olan insanin bile bir hikayesi olduğunu söylemiştin." Dedi üzgün bir sesle.Ona doğru döndüm."Hala öyle."
"O zaman kendine neden böyle diyorsun?"
Omuz silktim."Bilmiyorum.Ama önemli değil.Şu an önemli olan sizsiniz
Siz hala bir hikaye olduğunu unutmayacaksınız." Hepsi aynı anda kafalarını salladılar.Keşke sende kendine merhamet etseydin Lahza.