MAHŞER MİDİLLİSİ

XIII.KİMSESİZLER MAHZENİNDE

XIII.

13.KİMSESİZLER MAHZENİNDE

🏹

Sarılmayı bırakıp merak eden bir ifadeyle bana baktı.Ben de onun gözlerine baktım.Ilk defa birinin gözlerine bakarak kadar cesur hissettim kendimi.Bu kadar kötüyken,kendimde bu hakkı gördüm.

Kafamı sağa sola salladım.Şeytanlarım beni çağırıyordu."Galvin ben iyi biri değilim." Ayağa kalktım kafamı sağa sola sallamaya devam ettim.Sanırım şeytanlarım çoğalmıştı.

O da ayağa kalktı.Başımda bir şimşek çaktığını hissettim.Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktığımda şiddetli bir şekilde yağmur yağdığını gördüm.Yağmur damlaları yüzümü delercesineydi.
Tıpkı o gün olduğu gibi...Masumiyetimin kaybolduğu zaman Tanrı günahlarımı yıkamak ister gibi,hiç geçmeyecek bu kiri silmek için yağdırmıştı sanki yağmuru...

Ama günahlar geçemezdi."Lahza,lütfen sakin ol.Kabus mu gördün?" Dedi o ilahi sesiyle.O ilahi sesiyle benim son duamı etsin istedim.Yaşamam için son bir dua.

"Kabus benim." Diye bağırdım.Oklar her tarafa saçılırken herkesin benden nasıl uzaklaştığını gördüm.Ablam benden nefret etti çünkü o gün onuda vurdum.Benim yüzümden aylarca bir yatakta yatmak zorunda kaldı. Ablam benden nefret ediyor çünkü ona zarar verdim.Ama ben küçüktüm.Onlar beni öldürmüştü.Onlar beni büyütmüştü.Belki bu kadar kötü olmazdım onlar bu kadar kötü olmasaydı.
İyi olmayı denemek isterdim.Ama ben o zaman ölmüştüm.Bir şimşek daha çaktı.O günü bir kez daha hatırladım.Yağmurdan nefret ediyordum bu yüzden.Şimşek her çaktığında bir hıçkırığıma eşitti.
Gökyüzü beni her yağmur yağdığında bir kez daha lanetliyordu.Yağmurlu günler benim lanetli günüm sayılırdı.Galvin yanıma gelmeye çalışıyordu.Onu korkutuyor olmalıydım.

Ne zaman insanları kendime bağlamıştım ki? Sadece korkutup kaçırmıştım.Kasabanın yaşlı büyücüleri gibi...O gün biri gelip her şeyin geçeceğini söyleseydi,o gün birileri titreyen bedenimi sarıp öpseydi,o gün birileri elimden oku alıp,benim kötü olmadığımı söyleseydi ben iyi biri olabilirdim.
Ama yapmadı kimse.Hepsi lanetledi beni daha kötü olmamı istediler,titriyen bedenimi görmezden gelip beni mahzene attılar.Küçük bedenimi titreyen vücudumu bir mahzene fırlattılar.
Gördüğüm tek şey küçük bir yerden gelen gün ışığıydı.Bir yıl orada kaldım.Kimsesiz,farelerle,gün ışığı olmadan,ölüme hep bir adım.Doğum günüm orada geçti.

Bu yüzden ondanda hep nefret ettim.Sonra da kimse kutlamadı...Çünkü unuttular.O gün benim kötü biri değil,iyi biri olduğumu söyleselerdi o zaman ben de iyi biri olmayı denerdim bu kadar kötü olmazdım.

"Lahza gözlerin beni korkutuyor." Çünkü onun içinde şeytan var.Şeytanla beraber olmuş olmalı...Şeytan onu ele geçirmiş.Kafamı hala sağa sola salladığımı fark etmemiştim.Gülümsemeye çalıştığını gördüm.

Hava kapalıydi ama sarı saçları hala bir altın gibiydi."Özür dilerim Galvin.Ben iyi biri olamam." Dedim kısık bir sesle.Ve koşmaya başladım.Nereye gidiyordum?
Gideceğim neresi var ki?
"Lahza dur." Diye bağırdı arkamdan.Ama ben beni bir şey kovalıyormuşcasına koştum.O gölden...

"Özür dilerim Galvin...İstesem de sevemem seni." Ben sevgi ne bilirim ki? Ben sadece mahvetmeyi bilirim.

Ama bir şeytan,iyi olmanın ne demek olduğunu bilse,sevginin gücünü görse ortada şeytan kalmazdı.Şimşek çaktı yine ve bir anlığına o ana tekrar gittim.