Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
--
"Geldik.."
Felix, yavaşça elini Changbinin elinden ayırdı. Ormandan şehire geri gelmişlerdi.
Changbin hafifçe çatılan kaşlarıyla "Neden elimi bıraktın?" diye sordu. Felix elini ensesine atarak uzun saçlarını okşadı.
"Söyleyecek misin onlara?"
"Neyi?"
"Şeyi.."
Changbin sırıtmaya başladı. Felix'in liseli aşıklar tarzında utanması feci tatlı geliyordu gözüne. Utandırmak da hoşuna gidiyordu.
"Neyi güzelim?"
Felix yumruk yaptığı elini Changbinin göğsüne vurarak gözlerini kaçırdı. "Changbin biliyorsun işte"
Changbin, Felix'i sıka sıka sevmemek için zor tutuyordu kendini. Tıpkı yavru ve oldukça sevimli bir kedi görüpte zarar vereceğini düşündüğünden doya doya sevmemek gibi..
"Sevgili olduğumuzu mu?"
Felix yavaşça kafasını aşağı yukarı salladı. Bunu yaparken de gözlerini de aynı yavaşlıkla açıp kapatmıştı ki bu çok sevimliydi.
"Bundan neden utanıyorsun bebeğim? Benim sana olan ilgi ve sevgimi bizim tim zaten biliyordu. Tabi.. Sen sizin ekibe söylemek istemezsen gizleriz sıkıntı değil"
Bal gibi de sıkıntıydı. Felix'i doya doya öpüp sevemeden kendini tutmak sıkıntıydı işte ama sevgilisi böyle istiyorsa ona da kabuldü..
Ulan Changbin efendi, sen bu yavşak ruhla nasıl bir adamın enayisi oldun amaaa :)
"Emin misin?" Felix'in sorusuyla Changbin gülümsedi. "Eminim güzelim, sen böyle rahat olacaksan ben okeyim"
Felix gülümsedi. Aslında Changbinden veya ilişkilerinden utandığı için değildi bu gizleme isteği.
Sadece bir savaş ülkesinde, savaşın ortasında bir ilişkiye başlamak garip gelmişti ve yargılanmak, yanlış düşünülmek istemiyordu. Sadece Seungmin dışında kimseye de söylemeyecekti.
"Teşekkür ederim Changbin."
"Ne demek güzelim. Ben şimdi o zaman bizimkilerin yanına gidiyorum. Seni seviyorum"
Changbin son atışı yaparak felixi tam kalbinden vurmuş ve ek olarakta muhteşem gülüşünden sunarak üstüne toprak atıp gitmişti.
