Ik loop naar de deur en probeer hem open te maken, maar zodra ik de klink aanraak krijg ik een stroomschok. Ik schrik, loop achteruit en struikel waardoor ik met mijn hoofd tegen het bed aan kom. Niet zo'n slimme actie dus....
Ik schreeuw het uit van de pijn en begin te huilen. Ik voel me zo alleen, mijn hoofd doet pijn en ik weet niet eens goed wie ik ben. Al mijn emoties komen naar boven. Ik huil en huil en huil. Ik kan niet meer stoppen. Wat is er mis met mij?
Oké Valerie, rustig aan. Je zit gewoon in een cel en word over een paar dagen veroordeeld terwijl je niet eens weet wat je hebt gedaan, dus zo erg is het niet. Oké, dat gaat hem dus niet worden, wat een slechte peptalk. Ik schiet in de lach. Gelukkig, ik ben weer wat rustiger.
Ik ga op het bed staan en probeer door het raampje heen naar buiten te kijken. Ik zie niet veel, maar wel iets. Wat ik zie verbaast me....
