Valerie
Ik snap het niet. Waarom? Waarom overkomt mij dit? Wat heb ik ooit fout gedaan? Ik moet echt uitzoeken wie mijn ouders heeft vermoord zodat ik eindelijk weg kan hier. Ik hoor een kort kuchje. Snel kijk ik op. Alec staat heel erg ongemakkelijk naar mij te kijken. En dan, ineens, flapt alles eruit. "Sorry Alec, je lijkt me echt geweldig enzo. Maar, uhm, ik uhhh... ik voel eigenlijk niks voor jou. Het spijt me. Het enige wat ik nu wil is uitzoeken wie mij dit heeft aangedaan, wie mijn ouders heeft vermoord en weggaan van hier. Ik heb het hier helemaal gehad."
Ik kijk Alec even aan. En dan realiseer ik me iets. Er komt een herinnering in me op. Hoe is dat nou mogelijk? Ik herinner me die man. Die ene... uhm... onbekende. Je weet wel, diegene die zich voorstelde als een bekende van mij en Alec(zie hfd 13). Ik weet wie hij is... maar ik weet niet of ik het goed heb. Ik moet Noah echt spreken, ik denk dat die man iets te maken kan hebben met de moord op mijn ouders...
Alec
Valerie voelt niets voor me, ik ben gewoon als een vreemde voor haar. Ik vind het aan de ene kant niet vreemd, maar aan de andere kant voel ik me teleurgesteld. Ik had zo gehoopt dat ze nog iets voor me zou voelen. Dan merk ik iets, iets vreemds, aan Valerie. Ze is ineens heel erg gespannen. Ik voel dat er iets aan de hand is, maar wat?
Mister X
Valerie en Alec zijn beiden in gedachten verzonken. Opeens verandert er iets aan de houding van Valerie. Ze lijkt wel gespannen of nerveus. Waardoor zou dat toch komen? Het zal vast niet belangrijk zijn, toch? Oké, nu begin ik echt te twijfelen.
Ik zie dat Alec het nu ook merkt. Ergens heb ik toch wel medelijden met hem. Zijn vriendin herkent hem niet, voelt niets voor hem, weet niet wat ze moet en laat hem alleen. Maar ook heb ik medelijden met Valerie. Ze is hier terecht gekomen voor iets wat ze waarschijnlijk niet heeft gedaan, weet niets meer, herkent niemand en voelt zich alleen.
Wat zou er eigenlijk gebeuren als Valerie zich ineens iets zou herinneren? Wat zou dat betekenen voor het onderzoek? Zou alles dan omgegooid worden?
Noah
Ik voel me alleen, heel erg alleen. Ik mis Valerie. Ik wil dat ze hier is, dat ik haar weer kan troosten. Dat ik weer met haar kan lachen. Ze is nu al n tijdje weg. Hoelang precies weet ik niet, hier in de cellen hangen geen klokken of kalenders. Dus ja, besef van tijd is er niet. Ik denk dat ze al een halve dag weg is, het kan minder zijn of meer.
Ik hoop dat ze zich iets zal herinneren binnenkort. Al die leuke herinneringen zijn zo allemaal kapot geschoten. Niks heeft ze meer om aan vast te houden. Ik heb wel respect voor haar, ze gaat gewoon door. Zonder herinneringen of andere mensen. Ze blijft vol houden. Ze is zo sterk. Daarom hoop ik ook dat ze zich iets zal gaan herinneren, zodat ze hier weg kan. Ze verdient het om hier weg te gaan. En ik ga haar helpen.
