Υπό στενή παρακολούθηση

Απλώς άφησε με

«τέλος για σήμερα. Τα λέμε από Δευτέρα!»
Τους ανακοινώνω, καθώς μαζεύω το κασετόφωνο από την έδρα, τυλίγοντας το καλώδιο γύρω του. Μέσα σε λίγα λεπτά, η αίθουσα έχει αδειάσει, όμως εκείνος μένει εδώ, κολλημένος.
«θα ήθελες κάτι;»
«έχουμε αφήσει μια συζήτηση στην μέση, αν το θυμάσαι φυσικά»
Η ένταση ακούγεται καθαρά στον τόνο της φωνής του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, πριν γυρίσω από την άλλη για να τον αντικρίσω κατάματα.
«δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε»
«ώστε έτσι;»
Λέει ειρωνικά.
«ναι, έτσι»
Απαντάω, σχεδόν οξύθυμα. Το στήθος του ανεβαίνει αργά, ώσπου τελικά πέφτει απότομα, καθώς αφήνει μια μεγάλη ανάσα. Έπειτα ξεκινά να με πλησιάζει, με τα βήματα του να είναι αργά και σχεδόν προειδοποιητικά.
«εσύ είπες αυτά που ήθελες, εγώ δεν έχω το δικαίωμα να σου μιλήσω;»
«όχι, γιατί ξέρω ήδη τι θα μου πεις»
Αποκρίνομαι κοφτά, θέλοντας να του πάρω τον αέρα. Εκείνος όμως μου χαμογελάει σαν ανόητος.
«μου αρέσεις, και σε θέλω. Είναι κακό να σου το λέω;»
Ρωτάει, κάνοντας ταυτόχρονα ένα βήμα κοντά μου.
«να σου το δείχνω, με κάθε πιθανό τρόπο;»
Συνεχίζει, καθώς απλώνει το χέρι του για να αγγίξει με τα ακροδάχτυλα του το γυμνό μου μπράτσο.
«ξέρω ότι μοιραζόμαστε την ίδια φλόγα, Νεφέλη. Μπορώ να διαβάσω κάθε μήνυμα του κορμιού σου»
Ψιθυρίζει αισθησιακά, με την ανάσα του να αγγίζει γλυκά τον λαιμό μου. Να το πάλι εκείνο το σφίξιμο χαμηλά. Γαμώτο, έχω ξανά νιώσει ποτέ τόση ένταση για κάποιον;
«ξέρω ότι αν σε ακουμπήσω αυτή τη στιγμή... θα είσαι μούσκεμα»
Κλείνω απότομα τα βλέφαρά μου.
«πολύ σίγουρος αισθάνεσαι για τον εαυτό σου»
Λέω, με την ένταση να μην εγκαταλείπει το σώμα μου. Τι θα κάνω τώρα; τι μπορώ να κάνω; ανάθεμα την ανοησία μου.
«εσύ με κάνεις να αισθάνομαι έτσι, μωρό μου»
Ανοίγω το στόμα μου για να διαμαρτυρηθώ, όμως τα χείλη του σκεπάζουν τα δικά μου, σωπαίνοντας με ουσιαστικά. Γαμώτο, δεν πρόκειται να αντισταθώ! Χώνω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του, φέρνοντας το σώμα μου πιο κοντά στο δικό του. Εντάξει, δεν μπορώ να το αρνηθώ, για αυτόν τον άντρα αισθάνομαι κάψα, ένταση, πάθος, πως αλλιώς να το ονομάσω; Ξυπνάει κάτι μέσα μου, ένα σκοτεινό κομμάτι που δεν γνώριζα ότι υπήρχε.
«θέλω να σε γαμήσω εδώ και τώρα»
«και τι σε εμποδίζει τώρα πια;»
Τον ρωτάω με θράσος. Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο απλώνεται αργά στα χείλη του. Με μια κίνηση, βρίσκομαι στην αγκαλιά του, και έπειτα αισθάνομαι την κρύα επιφάνεια του τοίχου στην πλάτη μου.
«είναι επικίνδυνο εδώ μέσα»
Ψιθυρίζει, πριν επιτεθεί στον εκτεταμένο λαιμό μου.
«το ξέρω»
Αλλά μου αρέσει. Κάποτε είχα ακούσει ότι ο φόβος είναι αφροδισιακός, τότε όμως δεν το κατάλαβα... τώρα το ζω και ξέρω.
«δώσε μου ένα λεπτό μωρό μου να κλειδώσω»
Λέει και με αφήνει να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Ξαφνικά, το τηλέφωνο μου δονείται, ενημερώνοντας με πως έχω ένα μήνυμα. Αμέσως το ανοίγω για να διαβάσω.

Ορέστης:
Μωρό μου, σε είκοσι λεπτά έρχομαι να σε πάρω. Περίμενε με. Σ' αγαπώ.

Γαμώτο, το μήνυμα του μου σκίζει τα σωθικά. Ξαφνικά, ο Μάρκος βρίσκεται ξανά μπροστά μου, κατεβάζοντας απότομα την φόρμα μου.
«όχι, σταμάτα»
Δεν έχουμε χρόνο, και δεν θέλω να έχουμε κάποια ατυχής συνάντηση.
«γιατί μωρό μου; το μετάνιωσες;»
Ρωτάει, κοιτάζοντας με έντονα μέσα στα μάτια. Θεέ μου, νομίζω ότι ο καθένας θα μπορούσε να χαθεί σε αυτές τις γαλάζιες θάλασσες.
«απλώς... δεν γίνεται, δεν μπορούμε»
Τι άλλο πρέπει να πω για να με αφήσει επιτέλους ήσυχη; Με ατενίζει σκεπτικός για μερικά λεπτά, ώσπου ξαφνικά με πιάνει από τους γοφούς.
«τότε χάρισε μου την μισή απόλαυση»
Λέει πριν τα δάχτυλα του γλιστρήσουν ανάμεσα στους μηρούς μου.
«όχι!»
Γρυλίζω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου.
«θέλω να σε αφήσω ικανοποιημένη μωρό μου. Θέλω όταν γυρίσεις στο σπίτι σου... να με σκέφτεσαι»
Να πάρει η οργή! Που να ήξερε ότι ήδη τον σκέφτομαι έντονα.
«γιατί μου το κάνεις αυτό;»
«επειδή το θέλεις»
Απαντάει αυτόματα, πριν τα χείλη του σκεπάσουν τα δικά μου. Ναι, έχει δίκιο, το θέλω. Αυτόν θέλω βασικά. Μου τρελαίνει το μυαλό με κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του. Αν κοιτάξεις το πρόσωπο του, θεωρείς ότι βλέπεις έναν άγγελο, αλλά μόλις αρχίσει τα ερωτικά παιχνίδια... γαμώτο, τι έχω πάθει;
«λατρεύω κάθε ήχο που βγαίνει από αυτά τα όμορφα χειλάκια, και τρελαίνομαι που ξέρω ότι εγώ σου τα προκαλώ αυτά»
«αν συνεχίσεις να μιλάς...»
Δεν ξέρω τι θα του κάνω, απλά θέλω να σταματήσει να μιλάει.
«αφού σου αρέσει μωρό μου, μην το αρνείσαι»
Και να ήθελα, τώρα... είναι λιγάκι δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Τα δάχτυλα του κινούνται αργά και κυκλικά πάνω στην κλειτορίδα μου, προκαλώντας τους γοφούς μου να ακολουθήσουν τον ρυθμό του.
«θα τελειώσεις;»
Γαμώτο, με τρελαίνει όταν μου κάνει τέτοιες ερωτήσεις.
«αφού το ξέρεις»
Τον βλέπω να μου χαμογελάει διαβολικά. Τι είπα πριν; ότι το πρόσωπο του μοιάζει με αγγέλου; το παίρνω πίσω.
«τότε κάν' το... για μένα»
Το κορμί μου υπακούει στα λόγια του, σαν πιστός του δούλος. Άθελά μου, τελειώνω πάνω στα δάχτυλα του, νιώθοντας τα πόδια μου έτοιμα να καταρρεύσουν. Παραλίγο να χάσω στ' αλήθεια την ισορροπία μου, αλλά ευτυχώς ο Μάρκος πρόλαβε να με αρπάξει στην αγκαλιά του.
«ήρεμα μωρό μου, σε κρατάω. Ήρεμα»
Ψιθυρίζει καθησυχαστικά πάνω στα μαλλιά μου, αν και μπορώ να νιώσω το χαμόγελο του. Θεέ μου, τι ήταν πάλι κι αυτό; τι μου κάνει αυτός ο άντρας; Περνάνε μερικά λεπτά, ώσπου έρχεται στο μυαλό μου ο Ορέστης. Αμέσως απομακρύνομαι από κοντά του.
«πρέπει να φύγω»
Του δηλώνω, πριν αρπάξω την τσάντα μου από την έδρα.
«Νεφέλη, περίμενε!»
Φωνάζει και δυστυχώς προλαβαίνει να με αρπάξει από τον αγκώνα.
«άσε με Μάρκο, τελείωσε»
«γιατί μου το κάνεις αυτό ρε γαμώτο; γιατί δεν με αφήνεις να βρίσκομαι κοντά σου;»
Τα γαλανά του μάτια λάμπουν από θάρρος και θέληση. Ένας πρωτόγνωρος συνδυασμός, για εμένα.
«απλώς άφησε με ήσυχη»
Λέω, νιώθοντας ότι βρίσκομαι πλέον σε μια απελπιστική κατάσταση. Κάνω το πρώτο βήμα για να φύγω, και προς μεγάλη μου έκπληξη, με αφήνει.