Υπό στενή παρακολούθηση

Οι πρώτες υποψίες

Πέρασε ένας μήνας από εκείνο το βράδυ. Ένας μήνας γεμάτος σκανταλιές και παιδικές αντιδράσεις, χωρίς λογική, χωρίς φόβο. Ναι, έχω δημιουργήσει μια εξωσυζυγική σχέση μαζί με τον Μάρκο. Φυσικά ο Ορέστης δεν έχει ιδέα, και ελπίζω κιόλας να μην το μάθει ποτέ, όπως και ο Μάρκος δεν γνωρίζει τίποτα για τον Ορέστη.
«μωρό μου, φεύγω»
Μου ανακοινώνει την στιγμή που σκύβει από πάνω μου.
«να περάσεις καλά αγάπη!»
Λέω και του αφήνω ένα σύντομο φιλί στα χείλη. Μου χαρίζει ένα από τα πιο γοητευτικά του χαμόγελα.
«εσύ τι θα κάνεις; θα κάτσεις μέσα;»
«μπορεί να πάω καμιά βόλτα από την Μελίτα»
Απαντάω αδιάφορα, ανασηκώνοντας παράλληλα τους ώμους μου.
«θα φροντίσω να μην αργήσω»
Με ενημερώνει και μετά αφήνει ένα πεταχτό φιλί στον λαιμό μου.
«τα λέμε μωρό μου»
Προσθέτει πριν φυγεί από το σπίτι. Μόλις ακούω την πόρτα να κλείνει, πετάγομαι από τον καναπέ, για να τηλεφωνήσω στον Μάρκο. Φυσικά δεν αργεί να μου απαντήσει.
«σας ακούω»
Ακόμα και μέσα από την γραμμή του τηλεφώνου με ανατριχιάζει.
«μήπως έχετε ελεύθερο χρόνο;»
Ακούω ένα εύθυμο ρουθούνισμα από μέσα.
«για εσάς... έχω ώρες»
Μου αρέσει αυτή η άμεση ανταπόκριση του προς εμένα. Ασυναίσθητα, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.
«σε δέκα λεπτά στο διαμέρισμα σου;»
«έκλεισε»
Πατάω το κόκκινο εικονίδιο πάνω στην οθόνη, με αποτέλεσμα να τερματίσω την κλήση. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο.

«γιατί δεν θέλεις να βγαίνουμε έξω;»
Η ερώτηση του με ξαφνιάζει.
«πως σου ήρθε τώρα αυτό;»
«το έχω μέρες στο μυαλό μου, και... βρήκα τώρα την ευκαιρία να σε ρωτήσω»
Απαντάει λιτά, παίζοντας παράλληλα με τα μαλλιά μου. Πλέον βρισκόμαστε γυμνοί στο κρεβάτι του, με το κεφάλι μου ακουμπισμένο στο στήθος του, και με το σεντόνι να έχει κουβαριαστεί ανάμεσα μας.
«σου είπα ότι δεν είμαι και πολύ του έξω»
Ίσως ακούγεται ανόητη δικαιολογία, αλλά δεν είχα την λογική εκείνη τη στιγμή να πω κάτι καλύτερο.
«εντάξει μωρό μου, το σέβομαι, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να βγούμε και έξω. Δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σαν τα πιτσιρίκια και να κάνουμε μόνο σεξ»
Τα λόγια του με φοβίζουν. Νομίζω ότι έχει αρχίσει να βλέπει διαφορετικά την σχέση μας. Να πάρει, δεν θέλω να μπλέξω το συναίσθημα ανάμεσα μας. Υπάρχει και ένας Ορέστης στην ζωή μου, και δεν σκοπεύω να χαλάσω τον γάμο μου.
«γιατί, άσχημο είναι και το σεξ;»
Απαντάω παιχνιδιάρικα, ώστε να του το φέρω όσο πιο επώδυνα γίνεται. Το στήθος του τραντάζεται, καθώς αφήνει ένα σύντομο γελάκι.
«μαζί σου; καθόλου μωρό μου. Απλά νομίζω πως... σαν ζευγάρι, πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα»
Σαν ζευγάρι; Γαμώτο, οι μεγαλύτεροι μου φόβοι ζωντανεύουν. Στηρίζομαι στον αγκώνα μου, για να τον κοιτάξω κατάματα.
«προς το παρόν, λέω να σκάσεις και να με φιλήσεις»
Λέω, απόλυτα σοβαρή. Ένα στραβό σέξι χαμόγελο εμφανίζεται αυτόματα στο πρόσωπο του.
«έχεις γίνει πολύ απαιτητική, το ξέρεις αυτό;»
Μουρμουρίζει, καθώς κρύβει το πρόσωπο του στην καμπύλη του λαιμού μου. Ο ήχος του κινητού μου όμως μας διακόπτει. Σκατά.
«δεν θα το σηκώσεις;»
Ρωτάει, κοιτάζοντας με κατάματα τώρα.
«δεν θα ναι κάτι σημαντικό. Συνέχισε»
Λέω, και έπειτα αφήνω διάσπαρτα φιλιά στα χείλη του. Το τηλέφωνο μου σταματά, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα, ξεκινά να χτυπά πάλι. Γαμώτο μου τώρα.
«έλα μωρό μου, σήκωσε το. Ίσως είναι κάτι σημαντικό»
Τα χέρια μου σχεδόν τρέμουν την στιγμή που παίρνω την συσκευή στα χέρια μου. Οι μεγαλύτεροι μου φόβοι επιβεβαιώνονται, καθώς βλέπω το όνομα του να αναγράφεται στην οθόνη.
«έρχομαι»
Ανακοινώνω απλά στον Μάρκο, και μετά βγαίνω σφαίρα από το δωμάτιο του.
«έλα μωρό μου»
«έλα κορίτσι μου, που είσαι; έπαιρνα και την Μελίτα αλλά δεν το σηκώνει»
Σκατά σκατά σκατά! Τι στο διάολο κάνει η μικρή και δεν σηκώνει το τηλέφωνο; αν και... φαντάζομαι.
«είναι λιγάκι μεθυσμένη και τώρα... με ταλαιπωρεί λίγο. Για αυτό θα σε πάρω σε κανένα τέταρτο, εντάξει;»
Πετάω την πρώτη δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό. Εκείνος μένει για λίγο σιωπηλός, ώσπου τελικά μου απαντάει.
«εντάξει μωρό μου, θα περιμένω»
Αμέσως τερματίζω την κλήση, αφήνοντας μια ανάσα ανακούφισης.
«ποιος ήταν;»
Το άγχος μου όμως επανέρχεται, πιο έντονο από ότι πριν. Παίξτο χαλαρή Νεφέλη, παίξτο χαλαρή. Ενθαρρύνω τον εαυτό μου, πριν γυρίσω από την άλλη για να τον κοιτάξω.
«η αδερφή μου. Κάτι ήθελε να με ρωτήσει και...»
Νόμιζα πως θα μου ήταν δύσκολο να λέω τόσα ψέματα, αλλά εδώ κοντεύω να πάρω πτυχίο.
«όλα καλά δηλαδή;»
«ναι»
Απαντάω, χαρίζοντας του ένα καθησυχαστικό χαμόγελο. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, επειδή την δεδομένη στιγμή είμαι αγχωμένη, αλλά νομίζω ότι με κοιτάζει καχύποπτα.
«οπότε... δεν χρειάζεται να σου κάνω σκηνή ζήλιας»
Λέει, καθώς περπατά αργά προς το μέρος μου. Ξεροκαταπίνω.
«μάλλον θα ήταν.... περιττό»
«ναι, μάλλον»
Αποκρίνεται, ενώ τώρα στέκεται μπροστά μου, με τα χέρια του να ακουμπούν χαλαρά στους γοφούς μου.
«είσαι σίγουρα καλά μωρό μου; το πρόσωπο σου χλώμιασε»
Γαμώτο, από μόνη μου θα καρφωθώ στο τέλος.
«εντάξει, δεν είναι τίποτα. Απλώς ανησυχώ για την μικρή»
Ένα μικρό, τρυφερό χαμόγελο στραβώνει τις άκρες των χειλιών του προς τα πάνω.
«έλα εδώ»
Λέει καθώς με τραβάει μαλακά στην αγκαλιά του.
«μου αρέσει που νοιάζεσαι για όλους όσους βρίσκονται γύρω σου»
Το θέμα είναι: για πόσο θα αντέξω να "νοιάζομαι" για τους άλλους γύρω μου; Θεέ μου, έχω καταντήσει η μεγαλύτερη ψεύτρα. Στο μόνο άτομο που είμαι ειλικρινής πλέον, είναι η αδερφή μου. Πρέπει να βρω μια λύση σε όλο αυτό το κουβάρι.