Υπό στενή παρακολούθηση

Η φωτογραφία

«δεν ξέρω τι να κάνω πια Μελίτα. Έχω σιχαθεί τον ίδιο μου τον εαυτό με τόσα ψέματα που έχω αραδιάσει»
Λέω την στιγμή που κάθομαι στην πολυθρόνα.
«τώρα αναφέρεσαι στον Ορέστη; η στον Μάρκο;»
«και στους δύο!»
Απαντάω λιτά. Εκείνη κάθεται στον μεγάλο καναπέ, ο οποίος βρίσκεται δίπλα μου.
«γιατί δεν είπες εξαρχής στον Μάρκο ότι είσαι παντρεμένη;»
«επειδή φοβόμουν ότι αν το μάθαινε... θα έκανε πίσω, δεν θα με διεκδικούσε, λόγο ηθικής»
Την παρατηρώ να στριφογυρίζει τα μάτια της.
«έχεις συναντήσει άντρα που να έχει ηθικούς φραγμούς κορίτσι μου;»
Καλά, έχει και ένα δίκιο σε αυτό. Αλλά κάτσε.
«ο Ορέστης είναι ηθικός»
«και που το ξες; έχεις βάλει κάμερα στο πουλί του;»
«Μελίτα, μαζέψου!»
Την μαλώνω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου. Ξεφυσά.
«ωραία, και τώρα τι σκοπεύεις να κάνεις;»
Με ρωτάει, παίρνοντας το σοβαρό της ύφος. Ανασηκώνω τους ώμους μου.
«δεν έχω ιδέα. Από την μία... θέλω να μιλήσω στον Μάρκο, από την άλλη φοβάμαι»
«ότι θα σε αφήσει;»
Πετάει, με αόριστα ειρωνικό τόνο. Υψώνω στιγμιαία το βλέμμα μου στον ουρανό.
«ότι μπορεί να τα πει όλα στον Ορέστη»
Τα φρύδια της ανασηκώνονται από την έκπληξη.
«ομολογώ πως αυτό δεν το είχα σκεφτεί»
Ευτυχώς όμως που πρόλαβα να το σκεφτώ εγώ. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Όμως για πόσο ακόμα θα μπορώ να το κρύβω; δεν αντέχω άλλο με τα ψέματα. Είναι λες και χωρίζω τον εαυτό μου σε δύο διαφορετικά πρόσωπα.
«ωραία, και να του πει κάτι, δεν έχει αποδείξεις»
«φοβάμαι όμως ότι ο Ορέστης θα τον πιστέψει»
Ακόμα και η σκέψη με τρομοκρατεί.
«ωραία, τότε συνέχισε να κάνεις αυτό που ήδη κάνεις»
«ρε Μελίτα, δεν το καταλαβαίνεις; ουσιαστικά έχω μια διπλή ζωή. Στην μία είμαι η γυναίκα του Ορέστη, και στην άλλη είμαι το πάθος του Μάρκου»
«ποια από τις δύο γυναίκες προτιμάς περισσότερο εσύ, Νεφέλη;»
Κανένας δεν μου την έχει κάνει αυτήν την ερώτηση ως τώρα. Αλήθεια, ποια από τις δύο γυναίκες με εκφράζει περισσότερο;
«τον Ορέστη τον αγαπώ. Είμαστε από το λύκειο μαζί, είναι ο έρωτας μου, και ξέρω ότι και εκείνος με λατρεύει, όμως ο Μάρκος...»
Έχω χιλιάδες τρόπους για να περιγράψω την παρουσία του Μάρκου στην ζωή μου. Αλλά σίγουρα καμία από τις σκέψεις μου δεν εκφράζει έρωτα για το συγκεκριμένο άτομο.
«δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει έρωτας μεταξύ μας, μονάχα έλξη»
Συνεχίζω, ακουμπώντας το κεφάλι μου στην πλάτη της πολυθρόνας, με αποτέλεσμα να κοιτάζω το ταβάνι.
«δεν έχω ερωτευτεί ως τώρα, και ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τα συναισθήματα σου για τον Ορέστη...»
Η Μελίτα ξεκινά να μιλάει. Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι, ώστε να την κοιτάξω.
«όμως το συναίσθημα της έλξης το ξέρω, και σε συμβουλεύω να το απολαύσεις στο έπακρο»
«άρα μου λες να συνεχίσω να έχω αυτές τις δύο γυναίκες μέσα μου»
Συμπεραίνω μέσα από τις δικές της λέξεις.
«ακριβώς»
Ρουθουνίζω ειρωνικά. Εύκολο να το λέει. Γαμώτο, όχι, δεν μπορώ να είμαι άλλο έτσι. Θα αφήσω τον Μάρκο, θα του το ξεκόψω μια και καλή.
«νομίζω ότι έχω πάρει την απόφαση μου»
Λέω, κοιτάζοντας την κατάματα. Τα φρύδια της σμίγουν, αλλά εντέλει δεν μου λέει κάτι.