Umursanmayan Lise

1

Hayatıma olumlu yönden bakmaya gerek olduğunu düşünmüyorum. Yaşadıklarım öyle şeylerdi ki bunlar bana acı vermekten çok hayatımı alt üst etmişlerdi.

14 yaşımda karşımda ablama tecavüz etmişlerdi ve benim elimden hiç bir şey gelmedi. Haftalarca babamdan sakladık bu olayı. Nasıl öğrendi bilmiyorum ama babam eve bir gün o kadar sinirli geldi ki ben bile babamı ilk defa bu kadar sinirli görmüştüm. Ablamı döve söve hastaneye götürürken anladım her şeyi öğrendiğini. Babam o kadar sinirliydi ki defalarca konuşmak istedim ama beni hep bir tokatla susturdu.

Ablama bu pisliği yapan bizim mahalleden Cem'di. Ablamdan 2 yaş büyüktı bu şerefsiz ve ablamın hastasıydı. En sonunda babam beni dahayaktan öldürücek bile olsa anlatmıştım olanları. Cem'in ismini de verdim tabiki. Onun böyle cezasız kalmasına göz yumamazdım. Babam Cem'i alıp hastaneye getirdiğinde ablam ve annemle birlikte bahçede kimsenin gözünün önünde olmayan bir bank bulup oraya oturduk. Ablam hıçkırıklara boğulurken her gece yaptığım gibi ona sarılıp sakinleşmeye çalıştım. Cem ve babamı gelirken gördüğümde ablam hala onları görmemişti. Ama benim donup kalmam sonucunda ablamda baktığım yere bakıp Cem'i gördüğünde krize girdi.

Onu rahatlattıktan sonra babam Cem ile konuşup ablmala onu evlendireceklerini söyledi. Cem tabiki de bundan memnundu fakat ablam bunu duyunca tekrardan ağlamaya başladı. Annem zaten kanser hastasıydı ve bu olanlara fazla dayanamadı. Ablamla Cem evlendikten 2 ay sonra vefat etti. Babamla bir başıma kaldım. Ve artık 17 yaşındayım. 3 senedir her derdimi gidip babama anlatırım. Okulda ettiğim kavgaları bile. Babam her zaman benim arkamdaydı. Canım babam..