ေနာက္တစ္ေန႕ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွမလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ေကာင္းကင္ယံျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အတန္းခ်ိန္မွန္သမွ်လစ္ၿပီး ႏြေးနဲ႕ဆုံေနက် စာၾကည့္တိုက္တြင္ မနက္ကတိုင္ သြားထိုင္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ေတြလည္း အရမ္းလႈပ္ရွားေနၿပီး ဖတ္ေနသည့္စာကိုပင္ အာ႐ုံမလာ။
သို႔ေသာ္ ႏြေး ေရာက္မလာေပ။ အရင္ကဆို ေကာင္းကင္ယံ စာၾကည့္တိုက္ကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ႏြေးက ေရာက္လာတတ္က်ပင္။ သို႔ေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ယံ စာၾကည့္တိုက္ကို ပုံမွန္လာသည့္အခ်ိန္မွာ ေန႕လည္စာစားၿပီးခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး ယခုက ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေတာင္ မေရာက္ေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ယံ ထပ္ေစာင့္ဖို႔သာ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
စာ႐ြက္ေတြကို တစ္႐ြက္ၿပီးတစ္႐ြက္ လွန္ေလွာကာဖတ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ေတြက ထိုစာ႐ြက္ဆီမွာမရွိ။ ႏြေးမ်ား ေရာက္လာမလားလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့... ေပၚလာပါၿပီ။ ေမွ်ာ္ေနရတဲ့ပုံရိပ္ေလး။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္ပုံမွန္ခ်ိန္ထက္ နည္းနည္းေနာက္က်ေနသည္။
ေကာင္းကင္ယံ၏ ႏႈတ္ခမ္းထက္ျဖစ္တည္လာေသာ အၿပဳံးတစ္ခုကို သူကိုယ္တိုင္မသိလိုက္သလို ထိုအၿပဳံးတို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္ကာ ေဒါသရိပ္သန္းေသာ သူ႕မ်က္ဝန္းကိုသူလည္း သတိမထားလိုက္မိေပ။ ခံစားခ်က္ေပါင္းစုံက သူ႕ရင္ထဲမွာ ပလုံစီေအာင္ ေနရာယူေနေလသည္။
စာၾကည့္တိုက္အေပါက္ဝနားမွာ ရပ္ေနေသာႏြေးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ၿပဳံးကာစကားေျပာေန၏။ သူ႕ကိုၿပဳံးျပေနက် ႏြေးေထြးတဲ့အၿပဳံးေတြက တပါးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရွ႕မွာလည္း အသက္ဝင္လို႔ေနသည္။
ဒါက ဖလစ္ခံလိုက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးလား...။သဝန္တိုျခင္းလား...။ ထိုျမင္ကြင္းကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း မမွီလိုက္ေခ်။ ႏြေးေရွ႕ကေကာင္ေလးက သူ႕အားၿပဳံးျပကာ ႏႈတ္ဆက္လာေသာေၾကာင့္ သူလည္း မတက္သာဘဲ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပကာ ေလာကဝတ္ျပဳလိုက္ရသည္။
တကယ္ကို မၿပီးနိုင္မစီးနိုင္ဘာေတြေျပာေနၾကပါလိမ့္..။ ႐ုတ္တရက္ ႏြေးရဲ႕ေခါင္းကို အသာအယာေလး ပုတ္လိုက္တာကိုျမင္ေတာ့ ေထာင္းကနဲထြက္သြားတဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ယံတစ္ေယာက္ ထိုင္ရမလို ထရမလို။
VOCÊ ESTÁ LENDO
လွဲမှားခဲ့လေသော လြဲမွားခဲ့ေလေသာ
Romanceပျော်ရွှင်မှုဆိုတာ ဘာလဲတဲ့... ငါတော့ လူသားလေးတစ်ယောက်ကို လက်ညိုးထိုးပြခဲ့တာပဲ...။ လွဲမှားခဲ့လေသော purple-lynn (4.7.20...
