KARANLIKTAKİ RUHUM|LÇ

0.2

1 yıl sonra

6 Haziran 2021

Leya'dan

Yer ,mekan ,zaman hepsi akıp gitmişti. Sahi ben yaşıyormuydum. Yaşamak neydi ? Nefes almak mı, gülmek mı , mutlu olmak mı, ağlamak mı? Yaşamak böyle bir şey miydi. Bir yıl önce girmiştim bu mezara. Mezarlık karanlık olmaz mı? Benimkisi ışıl ışıldı ama öyle olmasa ben karanlıktan korkarım ki. Peki ya üzerime hergün kıyafet diye giydiğim kefen heryeri sımsıkı kapalıydı ama kendimi çıplakmış gibi hissediyorum. Ben kimdim. Ne yapıyordum. Niye yaşıyordum. Ben herşeyden vazgeçmişken insanların beni yaşatmak istemeleri anlayamıyordum. Sadece sonsuz bir uykuya yatmak istiyordum.

İstemeyerekte olsa gözlerimi açmış başımda bir şeyler sayıklayan arakdaşıma döndüm. Odadakilere göz gezdirince hepsinin perişan hali vardı. Annem hızlıca yanıma gelip bana sarılmak istediğinde korkuyla geri çekildim. Annemin ağlaması şiddetlenirken ben bileklerinde ki bandajlara baktım. Yine başaramamıştım. Ölmeyi bile beceremiyordum. İçeriye Özgür girmesiyle göz göze gelmiştim. O gün beni o bulmuş. Beni hastaneye getirmiş ve o günden beri de hep yanımda.Zaten Deniz , Zeynep ve özgür dışında kimseyle konuşmuyordum. Temastan korkuyordum . Korkutucu birşey benim için. Dokunmak ve dokunulmak midemi bulandırıyordu. İçeri giren doktor ezberlediğim senaryoyu okuyordu. Onları es geçip kolumdaki serumu çıkardım. Beni engelmeye çalışmalarda nafile..

Uzun uğraşlar sonucunda eve gelmiştik. Odamdaki tüm ışıkları yakınca yatağa girip gözlerimi kapadım. Lanet olsun ki her defasında o iğrenç gün geliyordu gözümün önüne, sürekli kâbus görmekten ,geceleri ağlayarak uyanmaktan , sinir ve öfke nöbetleri geçirmekten fazlasıyla yorulmuştum. Ben ben olmaktan çıkmıştım. Kapının açılmasıyla hızla yerimden doğruldum. Zeynep elinde çiçekli elbiseyle geldi. Ağzımı açmadan arkamı dönüp yorganı kafama kadar çektim.

-Bak leya çok zor şeyler yaşadın. O gün belkide yanından ayrılmasaydım böyle bir şey olmayacaktı. Ben özür dilerim. Bak bugün hep beraber pikniğe gidelim diyoruz. Hem sanada farklılık olur. Söz fazla durmayız. Böyle yaparsan daha kötü olacaksın. Günden güne eriyorsun ve biz hiç bir şey yapamıyoruz. Özledim leya seni çok özledim. Bir yıldır seni o kadar çok özledik ki. Hiçbir şeyi unutamazsın ama yeniden dene leya ölmek için değil yaşamak için dene yeniden ayağa kalk. O pislik elbet cezasını bulacak. Onu yaptığı iğrençlik yüzünden yaşamaktan vazgeçme . Sen utanılacak , kızılacak hicbirşey yapmadın. Kalk artık. At şu ölü toprağı üzerinden. Beni kardeşimden mahrum etme. Kalk artık kalk.

Zeynep'in sesli şekilde hıçkırarak ağlamasıyla odaya Deniz'in girmesi bir olmuştu. Deniz Zeynep'i odadan çıkarırken özürler diliyordu. Yastığı yüzüme doğru bastırıp sesli şekilde ağlmaya başladım.Kendimi zaten uçurumun ucundaydım ama onlarıda peşimden sürüklemiştim.Kendim için birşey yapmak istemiyorum hele ki yaşamak ama onlar için yaşayabilirdim. İyiymiş gibi yapabilridim. Yaşamak için yaşayabilirdim.

Çağan'dan

- Çağii

Alisa yine formundaydı. Elindeki çiçekleri yatağımın kenarına koyup bana sıkıca sarıldı.

- 1 yıldır ne çektin be kuzen. Şimdi iyi misin ?
- İyiyim sadece bileklerim sızlıyor.
- Bu gerçekten çok garip 1 ay önce nefes alamıyorum diye yataktan kalktın. Sonra baygın bir şekilde kan ter içinde kalman ve 1 hafta kendine gelemedin. Gece uykularından sıçrayarak uyanıyorsun. Şimdide bileklerin sızlıyor. Bu nasıl bir bağ anlayamadım.Sanki ölmek istiyormuş gibi.