Is this really my life?

de begravenis

Het was dan zo ver. Het was de dag van de begrafenis, ik was bang, bang dat ik niet meer wist wat ik moest zeggen of dat mijn speech niet goed genoeg was. Ik keek in de spiegel, ik had een mooie donker blauwe jurk aan. Ik weet dat het niet echt gepast is voor een begrafenis, maar het was Christina's lievelings jurk. Ik pakte mijn blaadje met mijn speech die ik had geschreven voor Christina en oefende hem nog een paar keer voor de spiegel.

De begrafenis is zwaar en de moeder van Chris heeft hem met een mooie speech geopend waarbij mijn tranen meteen de overhand namen. Nu is je lievelingslied bezig Chris, en op dit moment lijkt het net alsof hij speciaal voor jou geschreven is.

"Cause what about, what about angels.
They will come, they will go, make us special

don't give me up
don't give... me up
how unfair, it's just our luck
found something real out of touch
but if you searched the whole wide world
would you dare to let it go?"

Nu is het mijn beurt voor mijn speech. Met mijn betraande gezicht loop ik naar voren en ga staan op de plek waar Chris' moeder ook net stond. Nog een keer diep inhalen en  dan begin ik.

"Hee Chris, hier sta ik dan, hier op jou begrafenis.... Ik wil hier natuurlijk helemaal niet staan. Ik bedoel, wie wil nou een speech aan je beste vriendin geven omdat ze overleden is...? Ik zal je ook eerlijk bekennen dat ik het moeilijk vond om een speech voor je te schrijven. Het is toch een soort van afscheid. Terwijl ik je niet kan en wil missen en punt twee, bij dit soort dingen was jij altijd degene die beter wist hoe je dit  moest doen. Ik ben gwn mijn soul mate verloren. Degene die alles van me wist en degene waarvan ik alles van wist. Nu ben ik die kwijt en ik weet niet hoe ik het moet doen zonder jou, ik ken je al zo lang en bij al die dingen die we meegemaakt hebben was jij er altijd voor mij. Die twee jaar dat je weg was en niemand wist wat er met je gebeurd is heb ik nooit hoop verloren en op alle mogelijke manieren naar je gezocht, want ik weet dat jij ook nooit de hoop had verloren of niks gedaan zou hebben. Maar hier sta ik nu dan, op de begrafenis van jou, van mijn beste vriendin. Zelf wil ik het nogsteeds niet geloven. We weten ook nog steeds niet wat er met je gebeurd is. Maar ooit, ooit zal ik erachter komen. Ik zal alles doen voor jou. En nog één ding, niemand zal ooit mijn funny, crazy and lovely best friend vervangen. Ik hou van Chris. DO NOT EVER FORGET THAT! Doeg Christina...."

Rustig liep ik terug naar mijn plek, nog helemaal trillend kom ik aan. Dan ga ik weer naast mijn ouders zitten want ja, die zijn de enige die ik nu nog echt heb.

Een uurtje later zijn we in de zaal van de condoleance, waar zoals gewoonlijk thee of koffie plus een plak cake aan je word gegeven. Ugh, eten is nu wel het laatste waar ik aan moet denken.... Als ik uiteindelijk ergens ga staan, komen er een paar mensen naar me toe. Ze beginnen over mijn speech, dat ie zo mooi was en dat ze hem erg emotioneel vonden... De rest ging allemaal als een waas langs me heen want ik kon er met mijn hoofd gewoon niet bij blijven. Ik dacht alleen aan Christina, mijn lieve vriendin en wat er nou met haar gebeurd is. Ik moet en zal het weten. Uiteindelijk waren de mensen die een heel verhaal tegen me aan het lullen waren gestopt en heb ik ze nog maar vriendelijk bedankt en gezegd dat ik het fijn vond dat ze het een mooie speech vonden. Ik heb nog even de ouders van Chris gedag gezegd en ben daarna naar huis gelopen. In de ijskoude harde regen, typisch begrafenis weer...

Thuis na een warme douche en een kop thee gedronken te hebben ga ik op mijn bed liggen en blijf ik voor me uit staren. Alle tranen die konden lopen hebben dat gedaan maar nu, ik voel me nu leeg. Ik ben gewoon zo leeg dat het enige wat ik kan doen is staren en bedenken over hoe verdrietig ik ben. Wat mis ik Chris en wat zou ik graag met haar willen praten op dit moment. Gwn alleen al een simpel gesprek van vijf minuten zou al mijn hele dag of misschien zelfs week maken.
Als ik twee uur later wakker word door met uitbundig schrikmoment dan heb ik meteen weer het gevoel dat er iemand me iets wilt duidelijk maken. Oh damn, ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan....