UNICODE
လကွယ်ညမို့ တစ်လောကလုံးက ပုံမှန်ထက်အမှောင်ကျနေသည်။
အရာအားလုံးတိတ်ဆိတ်နေပြီး
အမှောင်ဖုံးနေ၏။ရွှတ်...ရွှတ်...
အပြင်ဘက် ပြတင်းပေါက်နားမှ
အသံကြောင့် အိပ်ပျော်ခါနီး ဆိုမင်မှာ လန့်သွား၏။အပေါ်ထပ်မှာဖြစ်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာ
သစ်ပင်သာရှိတာကြောင့် အသံကဘယ်နားကလာမှန်းမသိရွှတ်ရွှတ်...
တစ်ဖြည်းဖြည်းပိုပြီး
ကျယ်လာတဲ့အသံကြောင့်
ပြတင်းပေါက်ကိုထပိတ်ရန်ပြင်လိုက်သည်။လူ့သဘာဝအတိုင်းကြောက်နေပါသော်လည်း
မျက်စိက မကြည့်မနေနိုင်ဆိုသလို
ပြတင်းပေါက်ပိတ်ရင်း အပြင်ကိုဝေ့ကြည့်မိတော့ ခြံထဲကဒန်းပေါ်မှာ ဝတ်ရုံအဖြူတစ်ခုကိုလှမ်းတွေ့၏။ပြတင်းပေါက်ဘေးကသစ်ပင်ဟာလည်း
လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဒါနဲ့ပဲပြတင်းပေါက်ကိုအမြန်ပိတ်
လိုက်ကာကိုချလိုက်ပြီး
စောင်ကိုခေါင်းမူးခြံပြီးအိပ်လိုက်၏။ခနကြာတော့ တံခါးခေါက်သံကြားရပြန်သည်။
ဒေါက်...ဒေါက်...
မဖွင့်ပေးမချင်း အဆက်မပြတ်ခေါက်နေတာမို့ ဖွင့်ပေးရန်ထလာလိုက်သည်။
နဂိုကြောက်နေတာမို့ မီးဖွင့်တော့လည်း မီးကပျက်နေ၏။"အမလေး...ကယ်ကြပါအုံး...သရဲ...သရဲ"
တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့်ပေါ်ထွက်လာသော
ကြောက်စရာရုပ်ကြီး သွေးရဲရဲဖြင့်ကြောက်စရာကောင်းနေသော မြင်ကွင်းကြောင့်
လိပ်ပြာလွင့်မတတ်အော်ခါမှ အိမ်ကလူတွေပြေးထွက်လာကြသည်။"ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုမင်!"
နမ်ဂျွန်းကမီးတွေလည်းထဖွင့်လိုက်၏။
"ဟင့်...ဂျွန်း...သရဲ...သရဲခြောက်တယ် ဟင့်"
"ဟမ်! မဖြစ်နိုင်တာ ငါ့အိမ်မှာသရဲမရှိပါဘူးဆိုမင်"
"ငါမလိမ်ဘူးဂျွန်း အသေအချာကိုတွေ့လိုက်တာ...ဒီနားမှာ ပြီးတော့အိမ်ရှေ့မှာရော...ငါမီးတွေဖွင့်တုန်းကလည်း ဖွင့်လို့မရဘူး..."