Aynı Gök'yüzünde

~16~

Herkese iyi okumalar , vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın :)

21.01.2022'saat; 21:30

Arkamda hissetiğim nefes ile arkama döndüm , karan tam arkamda duruyordu kafamı kaldırıp gözlerine baktım ve ;

Helin: Bir şey mi oldu ?

Elini kaldırdı , elinde fularım vardı büyük ihtimalle düşürdüğümü fark etmedim ve o fark edip getirmişti.

Karan: fuların boynundan düştü sen apartmana girerken ama fark etmedin bende uçmadan alıp getirdim sana

Helin: Teşekkür ederim hiç fark etmedim düşürdüğümü

Karan: Rica ederim :)

Helin: Hazır buraya kadar gelmişken gel bi kahvemi iç , tabi saat biraz geç oldu ama sende işe gidicem demiştin sorun değilse

Karan: Deniz kızını kırmak istemem içerim bir kahveni

Helin: Tamam o zaman.

Karan'a arkamı döndüm ve evin kapısını açtım , tekrar yere bıraktığım gül buketini elime aldım ve eve girdim peşimden karan'da eve girdi ve kapıyı kapattı.

Ona oturma odasını gösterdim ve elimde çiçekler ile kendi odama geçtim. Çicekleri çalışma masamın üstüne koydum ve üzerimde ki montu çıkartıp karan'ın yanına oturma odasına geçtim.

Oturma odasına girerken camdan baktığını görüyorum , deniz'i en iyi görebildiğim yerden o da denizi izliyordu. Sessiz bir şekilde mutfağa gittim ve ikimize de birer sıcak kahve yaptım.

Kahve kupaları elimde salona dönüyorum ve karan'ın hala camdan deniz'i seyrettiğini görüyorum yanına yaklaşıyorum , ona yaklaştığımı fark edip bana dönüyor elimde ki kupayı ona doğru uzatıyorum ve gülümseyerek elimden kupayı alıyor.

Koltuğa oturmadan deniz'i izleyerek kahvelerimizi içtik ikimizde hiç konuşmadık. Sessizlik en güzel şeydir kafanın en boş olduğu kendini en huzurlu hissettiğin anlardır. Ve bende şuan o anlardan birindeyim kendimi iyi ve huzurlu hissediyordum aklıma bazen bilinmeyen numara gelse de pek kafama takmıyor ve huzurumu bozmuyordum elbet öğrenicektim kim olduğunu.

Aradan geçen yarım saat hiç konuşmadan deniz'i izledik sanki ikimizinde konuşacak çok şeyi vardı ama biz susmayı tercih ediyorduk hayatıma yeni arkadaşlar almayalı uzun bir zaman oldu lisede de çok arkadaş canlısı biri değildim 2-3 kişi dışında pek kimse ile konuşmaz genel olarak teneffüs aralarında kitap okur ve derslerimle ilgilenirdim.

Ama üniversite pek öyle olmadı yeni insanlar ile tanıştım çok yakın olmasamda gezip az çok bir şeylerimi paylaşabileceğim insanlarla tanıştım. Eskisi gibi hemen birilerine kendimi açmak istemiyordum en son böyle bir şey yaptığımda sevgimi verdiğimde başıma gelenleri gördüm.

Cam'dan gözlerimi çekip duvarda ki saat'e bakıyorum 23:30 neredeyse 2 saattir camın önünde ayakta denizi izliyorduk ve aramızda hiçbir konuşma geçmemişti. Yarın antalya'ya 1 haftalığına dönecek oluşum aklıma geldi.

Efe ile gezdiğim sokaklardan geçmek ne kadar canımı yaksa da orada doğup büyüdüm ve bazen iyi yada kötü olsa da ânıların üzerine gitmek gerekir. Karşısına geçip sormak istiyorum neden? Neden sustun açıklama yapmadın diye ama nedense yine cevapsız kalıcakmışım gibi hissediyorum.

Kafamda dönüp duran cevabını bekleyen soruların ardı arkası kesilmiyor bir süredir , onu görmek özellikle de yanında o kızı görmek topladığım ruhumu tekrar bozguna uğrattı. Kalbim onu görünce deli gibi atarken yanında o kızı görmek nefretimi daha belirgin hale getirdi.