Περιθώριο, αστερισμοί, εκρήξεις και άλλα παράξενα πράγματα

Κάτοπτρο

Ποτέ δεν έζησα σε σπίτι χωρίς καθρέπτη. Αυτή είναι μία σκέψη ασήμαντη, διότι είναι μία σκέψη αυτονόητη. Ποιο σπίτι δεν έχει καθρέφτες; Πως αλλιώς θα ξέρουν οι άνθρωποι ότι υπάρχουν; Κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό του αρκετά καθαρά. Πάντα χρειαζόμαστε την βοήθεια ενός αντικειμένου. Δεν είμαστε τίποτα χωρίς αυτά που μπορούσε να αγγίξουμε.

Κάθε φορά που στέκομαι απέναντι του βλέπω κάτι διαφορετικό. Απ' όλες τις ιστορίες που μου δείχνει, υπάρχει μία που είναι η αγαπημένη μου. 

Ξεθωριασμένα τατουάζ επιπλέουν πάνω σε ξεχαρβαλωμένο δέρμα. Κρεμασμένα αυτιά, κουρασμένα απ' όλο το μέταλλο που σήκωσαν όλα αυτά τα χρόνια, λοβοί που θυμίζουν περισσότερο σουρωτήρι. Ένα πρόσωπο που κρύβει ξεχασμένες τρύπες κάτω από τις ρυτίδες: στις πλευρές της μύτης, στα χείλη που μοιάζουν να έχουν τραβηχτεί και δαγκωθεί εκατομμύρια φορές. Ένα φωτοστέφανο - όχι, είναι απλά μαλλιά. Είναι λευκές μπούκλες. Αδύναμα δαχτυλίδια που χύνονται μέχρι μία στενή μέση. Τα πράσινα μάτια κάθονται ήσυχα πίσω από φακούς πλέον. Δεν είμαι όμορφη πλέον. Δεν είμαι τόσο εγώ πλέον. 

Τα ρούχα μου είναι κάπως εφηβικά - δεν μεγάλωσα και τόσο, όχι στην πραγματικότητα. Πίσω μου οι τοίχοι είναι πράσινοι, ενώ το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μοβ. Παρατηρώ όμως ότι ένα χαμόγελο κρέμεται στο πρόσωπο μου σαν ένα κολιέ από μαργαριτάρια. Ίσως επειδή εσύ έχεις βάψει τους τοίχους. 

Αναρωτιέμαι πολλά πράγματα: αυτά που απλώνονται πέρα από το δωμάτιο μπροστά μου, εκεί που δεν φτάνει κανένας καθρέφτης.

Αναρωτιέμαι αν με αγαπάει κάποια τώρα που δεν είμαι όμορφη. Εύχομαι κάπως ανόητα να έχει το όνομα σου. Αναρωτιέμαι αν είμαι μόνη μου ή αν υιοθέτησα επιτέλους αυτή την γάτα. Μάλλον την έχω ονομάσει Πανσέ. Αναρωτιέμαι αν έχω βρει όλα τα κομμάτια μου. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ, τα μισά ανήκουν σε άλλους ανθρώπους. Εγώ τα έχω δώσει. Αναρωτιέμαι: αν πήγα στα μέρη που ήθελα, αν έγραψα όλα όσα σκεφτόμουν, αν χώθηκα στα χώματα για να βρω τις απαντήσεις που δεν μου έδινε κανείς, αν περπάτησα τις διαδρομές μαζί σου. 

Όλες οι πιθανότητες συγκεντρώνονται πάνω σε μία βιβλιοθήκη στο πίσω μέρος της εικόνας. Ο συνδυασμός των τίτλων δεν είναι λογικός. Εγώ δεν διαβάζω τέτοια βιβλία. Διαβάζεις όμως εσύ. 

Αναρωτιέμαι αν θα με περιμένεις και σε αυτή την πλευρά του καθρέπτη, σε αυτή που στέκομαι τώρα. Διότι τελικά αποφάσισα να ακολουθήσω το νήμα. 

Έρχομαι να σε βρω.