Αν ήμουν ποιήτρια θα έγραφα ένα ποίημα που θα έλιωνε όλο το μέταλλο του κόσμου και θα βύθιζε το μπαρούτι των εφτά Ηπείρων στον πάτο του πιο βαθύ ωκεανού.
Αν ήμουν ποιήτρια θα έγραφα ένα ποίημα που θα έκανε τους ουρανούς να ανοίξουν και θα άφηναν τα δάκρυα από τους ανθρώπους που χάθηκαν άδικα να λούσουν τους υπαίτιους.
Αν ήμουν ποιήτρια θα έγραφα ένα ποίημα που θα τύφλωνε τους ανθρώπους με εκατομμύρια ηλιαχτίδες και ύστερα οι εκφράσεις τους θα γίνονταν πίνακες στο μεγαλύτερο μουσείο του σύμπαντος.
Αν ήμουν ποιήτρια θα έγραφα ένα ποίημα στην μελωδία του οποίου οι άνθρωποι με το φουρτουνιασμένο βλέμμα θα μπορούσαν να χορέψουν και να γελάσουν.
Αν ήμουν ένα ποιήτρια θα έγραφα ποίημα και οι λέξεις θα είχαν νόημα ξανά και θα γινόντουσαν πραγματικότητα όλες οι κρυφές επιθυμίες των άστρων.
Όμως δεν είμαι.
****
Γενικά, θέλω να μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα
όμως στο τέλος της ημέρας μπορώ να κάνω πολύ λίγα
οπότε συνεχώς προσπαθώ η ταινία της ζωής μου, την οποία θα δω όταν θα πεθάνω να είναι όσο πιο μεγάλη γίνεται
γιατί ποιος ξέρει; ίσως αυτό να είναι το τελευταίο μου λεπτό πάνω στον πλανήτη
και για όσα δεν μπορώ να κάνω μόνη μου ή αυτήν την στιγμή, γράφω.
****
(Εμπνευσμένο απο το βιβλίο The Inxpicable Logic Of My Life το οποίο το προτείνω ανεπιφύλακτα)
YOU ARE READING
Περιθώριο, αστερισμοί, εκρήξεις και άλλα παράξενα πράγματα
Short StoryΜικρές σκέψεις για έναν τεράστιο κόσμο.