Περιθώριο, αστερισμοί, εκρήξεις και άλλα παράξενα πράγματα

Αυτοβιογραφία

Επειδή εγώ είμαι εγώ. 

Είμαι ήσυχη μόνο όπως η θάλασσα πριν την καταιγίδα που πνίγει Ατλαντίδες, μιλάω δυνατά κυρίως επειδή είμαι κενή μέσα μου. Συνήθως. Άλλες φορές γεμίζω θυμό, τόσο πολύ που όλοι οι υπόλοιποι ξεχνούν τον δικό τους. Στο μυαλό μου τρέχουν σκέψεις που αν κάποιοι τυχαία τις άκουγαν θα με έκλειναν σε ένα μέρος που δεν θα μπορούσαν ούτε οι τύψεις της πρώην μου να με βρουν - σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω αν τελικά καεί αυτός ο μικρός διακόπτης μέσα στο κεφάλι μου. Τα χέρια μου έχουν αίματα και θρύψαλα από κρανία, η έκφραση μου παγωμένη, η καρδιά μου χτυπά με σταθερό ρυθμό λες και δεν συνέβη τίποτα τρομερό. Την μία υπάρχω όπως με ξέρεις εσύ και την άλλη υπάρχω όπως με ξέρω εγώ. Γι' αυτό πάντα λέω πως κανένας δεν με γνωρίζει πραγματικά. Μέσα στο κεφάλι μου είμαι μία άλλη. Μέσα στο κεφάλι μου δεν θα με ερωτευόταν κανείς. 

Μερικές φορές καίγομαι ζωντανή από τις πιθανότητες να με μάθει κάποιος. Να μάθει ότι έχω λίγο ήλιο μέσα μου και για αυτό φωνάζω όταν εκνευρίζομαι, για αυτό πετάγονται οι φλέβες μου λες και με φοβούνται και θέλουν φυγή να βρουν, ότι τα μαλλιά μου τα βάφω μαύρα για να είμαι πιο τρομακτική, μη προσεγγίσιμη, για να μείνουν μακριά οι άνθρωποι που θέλω απελπισμένα να τρυπώσω μέσα τους, κάπου να βρω να υπάρξω και εγώ. 

Είμαι ένα κινούμενο ζωντανό οξύμωρο σχήμα. Μπορώ να γίνω το αγαπημένο σου ρεφρέν, εκτός  κι αν χτυπήσεις κάποιο νεύρο μέσα μου άθελα σου, τότε θα γίνω το τραγούδι που σιχαίνεσαι τόσο πολύ που το ακούς μόνο όταν κλαις. Θα σου δώσω ότι ζητήσεις. Δεν υπάρχει χρυσή τομή με εμένα. Ή όλα ή τίποτα. Θα είμαι ο πιο ανισόρροπος άνθρωπος στην ζωή σου και παρ' όλα αυτά η πιο αδρανής σταθερά. 

Ο πιο αναίσθητος και ο πιο συναισθηματικός άνθρωπος. Κλαίω επειδή δεν νιώθω τίποτα και σωπαίνω στωική όταν θέλω να εκραγώ, όταν νιώθω τόσο που η καρδιά  μου βαραίνει. Η πιο ανασφαλής και εκείνη με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Το πρωί ξυπνάω και είμαι τίποτα παραπάνω από μία χούφτα νευρικές σκέψεις και άβολες κινήσεις ενώ το βράδυ γίνομαι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, γίνομαι Θεός και η Αθήνα μου ανήκει, όπως μου ανήκουν και οι κοπέλες της. Μπορώ να κάνω ότι θέλω και σε όποιον θέλω επειδή είμαι εγώ. Μέχρι το πρωί βέβαια. 

Θέλεις να γίνω το αντώνυμο σου; Είναι το μόνο πράγμα που ξέρω πως να είμαι. Στον οποιοδήποτε - απλά θα τραβήξω μία προσωπικότητα από το ράφι που θα είναι ακριβώς αντίστροφη από την δική σου και όταν την φορέσω θα ταιριάζουμε γάντι. Μόνο εγώ και εσύ σαν δύο κομμάτια παζλ. 

Έχω βεντέτα με τον εαυτό μου. Παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει άνθρωπος που με αγαπάει περισσότερο απ' ότι με αγαπάω εγώ. Μ' αγαπάω τόσο που που δεν εμπιστεύομαι την καρδιά μου σε κανέναν, τόσο που με πληγώνω για να με προστατέψω - τουλάχιστον τότε έχω τον έλεγχο. Με αγαπάω τόσο που έχω θεοποιήσει τον εαυτό μου. Ίσως για αυτό θέλω να έχουν όλοι την καλύτερη άποψη για εμένα ενώ εγώ έχω την χειρότερη. 

Ξέρω ότι δεν είμαι σαν τους άλλους. Μην βιαστείς να δώσεις νόημα σε αυτήν την φράση. Εννοώ πως δεν είμαι σαν αυτούς που όντως δεν είναι σαν τους άλλους, ξέρεις, από αυτούς που είσαι εσύ. Δεν είμαι συγχορδίες αρχαίων τραγουδιών και καλλίγραμμες γραμματοσειρές και ήσυχες βόλτες. Εγώ είμαι χαζά στιχάκια απο ραπ, είμαι ο πιο δυσανάγνωστος γραφικός χαρακτήρας παιδιού, είμαι έντονα φώτα στις τουαλέτες, είμαι τα σπασμένα πεζοδρόμια της Αθήνας. Φαντάσου ένα μεταχειρισμένο αμάξι που σου το αγοράζει ο μπαμπάς σου επειδή έτσι κι αλλιώς κάπου θα το χτυπήσεις ή την πιο βρώμικη μπάλα που κλωτσάνε τα αγόρια της γειτονιάς τα τελευταία χρόνια. Κάτι που το αγαπάς αλλά θα το άλλαζες άμα είχες την ευκαιρία.

Παρ' όλα αυτά όσοι κι αν με άλλαξαν το μετάνιωσαν. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε διότι είμαι ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. 

Παιδεύομαι να γράψω ότι πιο ωμό, αληθινό, ξεδιάντροπο έχω μέσα μου αλλά τελικά ποτέ δεν φεύγει απο το τετράδιο μου.

Το κέλυφος μου έχει ραγίσει, είμαι μία ανάσα πριν εγκαταλείψω, το μυαλό μου δυσλειτουργεί. Παρ' όλα αυτά είμαι στο καλύτερο μέρος που θα μπορούσα να βρίσκομαι.