Περιθώριο, αστερισμοί, εκρήξεις και άλλα παράξενα πράγματα

Ο έρωτας που βυθίστηκε

Η Ακάστη είχε δει αρκετούς ανθρώπους στα πρόθυρα θανάτου, δηλαδή μία στιγμή πριν ο Άδης απλώσει το σκελετωμένο του χέρι και τους αρπάξει με προορισμό μία αιώνια θέση στην μαύρη του κάπα. Κάνεις όμως, τουλάχιστον από αυτούς που διαισθάνονταν το χέρι του θεού πίσω από τον σβέρκο τους, δεν έδειχνε τόσο ευτυχισμένος και τόσο δυστυχισμένος την ίδια στιγμή όσο ο πολυαγαπημένος της ξάδελφος Ίκαρος όταν αγκάλιασε το πέλαγος.

Μπορεί να μην θυμάται και πολλά από το κουραστικό της ταξίδι με προορισμό το νησί της Σαπφώ -της οποία τα ερωτικά ποιήματα έκαναν την Ακάστη να θέλει να κοιτάζει για πάντα μέσα στα πράσινα  μάτια της ποιήτριας-, όμως η πτώση του Ικάρου θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη της. 

Θα θυμάται αιώνια την στιγμή που έστρεψε τον βλέμμα της προς τον ουρανό και την τύφλωσε για ακόμη μια φορά ο Ήλιος, που η όψη του θα έκανε την ίδια την ομορφιά να κρύβεται από την ντροπή της. Η Ακάστη βέβαια ποτέ δεν τόλμησε να κλείσει τα μάτια της ή να γυρίσει από την άλλη πλευρά διότι μοιραζόταν μαζί με τον Ίκαρο απ'οτι απέδειξε η ιστορία την ίδια εκρηκτικότητα που τους διήγειρε το ενδιαφέρον για αυτό που θα τους πονέσει. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε εκείνη αγάπησε την Σαπφώ, επειδή όπως μαρτυρούσε και το όνομα της ήταν ασταθής και την μαγνήτιζαν άνθρωποι που δεν ήταν σίγουροι αν θα έβλεπαν ο φως της επόμενης μέρας. Αλλά η δική τους ιστορία είναι μία ιστορία για μία άλλη νύχτα, πιο σκοτεινή διότι αυτά τα λόγια ανήκουν στον Ίκαρο που έζησε σε λίγα λεπτά έναν έρωτα με μία φλόγα πιο μεγάλη από κάθε άλλο που υπήρξε ποτέ. 

Ενώ λοιπόν η Ακάστη σκεφτόταν την αγαπημένη της μία φτερωτή φιγούρα τράβηξε την προσοχή της. Και τον είδε, τον Ίκαρο  με τα κέρινα του φτερά να διασχίζει τους αιθέρες και ξαφνικά να συναντά τα μάτια του Ήλιου. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος μετά απο καιρό που τόλμησε να προσπαθήσει να ξύσει τους ουρανούς χωρίς φόβο για τον θεό, λες και διεκδικούσε την θέση του. 

'Κοίτα να δεις' σκέφτηκε ο Ήλιος 'Βγήκα για ένα πρωινό σεργιάνι στα παράλια της Τουρκίας και βρήκα ένα αγόρι πιο όμορφο και από την Αφροδίτη'. 

Η Ακάστη ήξερε πως δεν υπήρχαν αρκετές λέξεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου ούτε αρκετά όμορφες μελωδίες για να περιγράψουν τον ερωτά τους. Ίσως, ακόμα και η Σαπφώ να έβρισκε δυσκολία να περιγράψει την στιγμή που ο Ήλιος κοίταξε τον Ίκαρο με τόσο έρωτα που τον έκαψε ζωντανό. Για τους απλούς ανθρώπους ο έρωτας αυτός φάνταζε αλεξίσφαιρος διότι κανένας δεν μπορούσε να τον αγγίξει · κάποια γοργόνα μάλιστα μαρτύρησε ότι ήταν τόσο βαρύς που ούτε και η ίδια η Γαία δεν μπορούσε να τον σηκώσει.