Περιθώριο, αστερισμοί, εκρήξεις και άλλα παράξενα πράγματα

Ήθελα να μπλέξω

Το αγαπημένο της χρώμα είναι το πράσινο. Της αρέσει να ξυπνάει από τις οκτώ το πρωί και δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ εάν έχει ζέστη. Μία λύση θα ήταν να ανοίξει το κλιματιστικό, όμως την ενδιαφέρει πάρα πολύ ο πλανήτης για να το κάνει αυτό. Το περίπτερο δίπλα από το σπίτι μου είναι το μόνο που πουλάει τα ζαχαρωτά που λατρεύει. Μέσα σε ένα ανθοπωλείο, τα μάτια της θα πέσουν πάνω στις τουλίπες. Το αγαπημένο της βιβλίο όταν ήταν μικρή ήταν ο Σέρλοκ Χολμς και τώρα είναι το τραγούδι του Αχιλλέα. Επίσης, διαβάζει Φρόυντ από τις εποχές που πήγαινε σχολείο. Όταν διαλέγει παγωτό, συνήθως καταλήγει σε κάτι γεύσεις που θυμίζουν συνταξιούχου, όπως καϊμάκι ή κανταΐφι. Της αρέσει η μηλόπιτα και ο χειμώνας. Το τσάι, τα ρόδια, οι φέτες μήλου με την συνοδεία κανέλας. Δεν ακούει μουσική, όμως ακούει ραδιόφωνο. Τα περισσότερα ρούχα της είναι δανεικά και δεν της αρέσει να συγκεντρώνει πράγματα που ονομάζει δικά της. Μάλλον γι' αυτό άφησε το χέρι μου. Δεν της άρεσε να με λέει δική της. Πέρα από αυτό, έχει κάτι περίεργες ψυχώσεις που βρίσκω αστείες. Η αγαπημένη της ελληνική ταινία είναι το Ξενία ή το Τανγκό των Χριστουγέννων, ανάλογα την ημέρα. Δεν της αρέσει το θέατρο, της άρεσε όμως η "Ιφιγένεια εν Αυλίδι". Γράφει, όμως δεν τελειώνει ποτέ τίποτα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα, όμως τώρα καταλαβαίνω. Είμαι και εγώ μία ιστορία που δεν τελείωσε ποτέ.

Δεν έχω συναντήσει καμία άλλη σαν εκείνη. Προσεγγίζει την αγάπη σαν ένας εξωτερικός παρατηρητής, λες και δεν συμβαίνει σ' αυτήν. Είναι απλά ένας μπερδεμένος επιστήμονας πάνω από το μικροσκόπιο. Κάνει απλά ένα πείραμα. Προσπαθεί να καταλάβει, όμως δεν τα καταφέρνει. Νόμιζα ότι της το έκανα αρκετά απλό. Καθόμουν κάτω από το μικροσκόπιο και νόμιζα ότι της το έκανα απλό.

Μέσα σ' όλα αυτά, νόμιζα πως της άρεσα και εγώ. Νόμιζα ότι της άρεσαν τα σκουλαρίκια και τατουάζ μου, ο τρόπος που ντύνομαι, η μουσική μου, τα βιβλία μου, τα αστεία μου, οι χαζές μου χορευτικές κινήσεις, οι εκφράσεις μου, οι φράσεις μου, το όνομα μου, τα μαλλιά μου, οι σκέψεις μου, οι προσπάθειες μου. Νόμιζα ότι της άρεσαν επειδή ήταν δικά μου. Θα τα έβρισκε αδιάφορα πάνω σε οποιοδήποτε άλλο άτομο, όμως ήταν δικά μου. Νόμιζα ότι αυτό αρκούσε.

Εντάξει, όλοι κάνουμε λάθος. Εγώ περισσότερο απ' όλους τους άλλους. Ξέρω, πλέον, ότι ίσως της άρεσε λίγο περισσότερο ο τρόπος που τα μάτια μου έβρισκαν τα δικά της. Το ότι γέλαγα στα αστεία της και την άκουγα ώρες να μιλάει για τα δικά της βιβλία. Της άρεσε το όνομα μου επειδή ακουγόταν όμορφο δίπλα από το δικό της, της άρεσαν οι προσπάθειες μου επειδή καταβάλλονταν όλες για να μείνω κοντά της. Της άρεσε η προσοχή μου επειδή της άνηκε. Ήταν λαστιχάκι με το οποίο θα έπιανε τα μαλλιά της και θα το ξεχνούσε απο αφέλεια σε κάποιο έδρανο της σχολής της. Ήξερε πως ακόμα κι αν βρισκόμασταν σε ένα δωμάτιο με χίλια άτομα ανάμεσά μας, δεν θα άλλαζαν και πολλά. Εμένα με ενδιέφερε εκείνη. Εκείνη την ενδιέφερε το ενδιαφέρον μου. Βλέπετε την διαφορά, ε;

Και δεν-

Εντάξει. Ίσως ήταν αναμενόμενο. Είναι συνήθειο γνωστό. Με ελκύει η καλοσύνη. Διαλέγω ένα άτομο που δεν έχει κάνει ποτέ κακό σε κανέναν. Και τελικά, γίνομαι το πρώτο άτομο που πληγώνουν. Και χαίρω πολύ, θα έπρεπε να έχω μάθει μέχρι τώρα. Ίσως θα έπρεπε να μετανιώνω για όλα. Εν τέλει, δεν τα άξιζε. Δεν με άξιζε.

Μόνο που όλοι αξίζουν καλοσύνη. Ειδικά αυτοί που σε πληγώνουν. Την χρειάζονται λίγο παραπάνω. Από κάπου πρέπει να την μάθουν.