Ο Εφιάλτης στο Τούνελ: Μέρος δεύτερο

2.

Είναι εκείνα τα λεπτά που νιώθεις να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Νιώθεις πως κάνεις τα πάντα και ταυτόχρονα το απόλυτο τίποτα για το αγαπημένο σου πρόσωπο, αν βγάζει νόημα όλο αυτό.

Η μητέρα οδηγούσε κάπως νευρικά, μα και απότομα εκείνο το βράδυ. Πνιγμένη στη ταραχή του μυαλού της, φρέναρε και γκάζωνε επικίνδυνα, αδιαφορώντας πλήρως για τις πιθανές συνέπειες. Ο αδερφός της πάλι, να τη κοιτάει κατάματα και να γεμίζει το μυαλό του με χιλιάδες ερωτηματικά.

Ξημερώματα Πέμπτης πια. Η οικογένεια Φράνκελινς έφτασε στο νοσοκομείο. Η μητέρα πανικόβλητη έτρεχε στους διαδρόμους πάνω κάτω, αριστερά, δεξιά και ξανά από την αρχή. Λίγα λεπτά αργότερα, ένας ιατρός τη σταμάτησε:

- Κυρία μου...
- Μη με ενοχλείς, ψάχνω έναν...
- ιατρό;
- Ναι!
- Παρακαλώ ελάτε.

Τότε φώναξε την οικογένειά της ανακουφισμένη που δεν θα έμεναν λεπτό στην αναμονή. Οι ιατροί παρακολουθούσαν το κορίτσι ολονυχτίς, μα τίποτε απολύτως δεν κατόρθωσαν να εντοπίσουν. Ίσως και να μην υπήρχε κάτι.

Η ώρα σήμανε τέσσερις το ξημέρωμα, η οικογένεια γύρισε στο σπίτι εξουθενωμένη. Ο Τζόνσον έτρεξε να πέσει στο κρεβάτι του, καληνύχτισε τους γονείς του και αυτοί επίσης. Η Τίφανι πάλι, δε μπορούσε να καληνυχτίσει κανέναν. Από το σοκ δε μπορούσε πια να μιλήσει.