Ο Εφιάλτης στο Τούνελ: Μέρος δεύτερο

13.

Εχεις νιώσει ποτέ πως αισθάνεσαι μια ανεξήγητα  ασφυκτική ανασφάλεια, την οποία δε μπορείς να εκφράσεις ούτε να εξηγήσεις; Αυτό έπαθε η Τίφανι.

Το κορίτσι, πήγε στο σχολείο πρωί - πρωί. Ύστερα, γύρισε με το λεωφορείο μιας και η Χαρίσα ξέχασε πλήρως για την Τίφανι. Γύρισε στο σπίτι, μα δε τη βρήκε μέσα. Ύστερα από σαρανταπέντε λεπτά περίπου, εισήλθε στο σπίτι και η Χαρίσα, με κόκκινα στίγματα στη μπλούζα της.

- Γεια σου γλυκιά μου.
- Μα που είσαι; Τι είναι αυτά στη μπλούζα σου; Αίματα;
- Ωχ! Έχεις δίκιο! χίλια συγγνώμη μωρό μου, μα το ξέχασα τελείως. Αφαιρέθηκα εντελώς με τα εβδομαδιαία ψώνια της λαϊκής. Όχι, δεν είναι αίμα. 
- Δε πειράζει!
- Θέλεις μετά να πάμε για ψώνια; Να σου πάρω ρουχαλάκια;
- Ναι αμέ!
- Εντάξει, πήγαινε να κάνεις ένα καυτό ντους και σε περιμένω!
- Πάω.

Εκείνη τη στιγμή, ένας ήχος σαν σεισμός διατάραξε την ησυχία του σπιτιού. Ήταν ο πατέρας της Τίφανι. Διαμαρτύρονταν έξω από τη πόρτα.

- Ξέρω ότι εσύ μου βούτηξες τη κόρη! Μόλις μπω μέσα θα σου καθαρίσω τα πνευμονία και θα στα κόψω σε φέτες, αφού τεμαχίσω εσένα την ίδια με τα ίδια μου τα χέρια.

Η μικρή κοπέλα τρομαγμένη αναρωτήθηκε:

- Τι θα κάνουμε τώρα!
- Μη φοβάσαι, της αποκρίθηκε η Χαρίσα.
Τότε η Χαρίσα, έτρεξε στο υπόγειο αν και ταραγμένη από την οχλαγωγία που μόνος του ο ψυχοπαθής πατέρας προκαλούσε. Έφερε ένα όπλο και είπε στη μικρή:

- Λοιπόν! Μη φοβάσαι!
Ο πατέρας συνέχιζε να κοπανάει.
- Φοβάμαι Χαρίσα!
- Εγώ είμαι εδώ! Και όσο είμαι εγώ εδώ, το παιδί μου δε το πειράζει κανείς!
Εκείνη ήταν και η στιγμή, όπου η Χαρίσα άνοιξε τη πόρτα και πυροβόλησε τον πατέρα κοντά στη περιοχή της καρδιάς, μα όχι ακριβώς. Η Τίφανι τρομαγμένη είχε κρυφτεί πίσω από τον καναπέ, σε αντίθεση με την ατρόμητη μητέρα της.

- Εντάξει! Στο είπα ότι θα σε προστατεύσω, πρόσθεσε καθησυχάζοντας τη μικρή.
Η μικρή κλαμένη την αγκάλιασε. Τότε, την βοήθησε να μεταφέρουν το πτώμα στο υπόγειο. Έτσι και έγινε. Μετέφεραν το πτώμα στο υπόγειο και τότε κλείδωσαν καλά τη πόρτα. Αργότερα, αφού πλέον είχαν τα πνεύματα ηρεμήσει, έφυγαν για ψώνια. Η Τίφανι κατά τη διάρκεια σκεφτόταν συνεχώς για την απώλεια του πατέρα της και για το πτώμα, όσο η Χαρίσα της ψώνιζε ρούχα. Μετά από πέντε γεμάτες ώρες ατελείωτου περπατήματος και εξάντλησης γύρισαν στο σπίτι. Η Χαρίσα τότε την ρώτησε απορημένη: