Ο Εφιάλτης στο Τούνελ: Μέρος δεύτερο

3.

Η Τίφανι, εκείνο το βράδυ πονούσε, πονούσε πραγματικά. Αισθανόταν πιο φοβισμένη από ποτέ. Άφηνε τα δάκρυά της να εισχωρήσουν στο μαξιλάρι και κοιτούσε κάπως καταθλιπτικά έξω από το παράθυρό της. Σκεφτόταν αδιάκοπα εκείνο το όνειρο. Δηλαδή ποιο όνειρο; Τον απόλυτο εφιάλτη. Το απόλυτο άρρωστο παιχνίδι μεταξύ υποσυνείδητου και φαντασίας. Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, έτρεξε μέσα στο δωμάτιο των γονιών της. Μια απίστευτη ανάγκη για επιβεβαίωση αισθάνθηκε και το έκανε.

Γύρισε πίσω στο δωμάτιό της ανακουφισμένη.
Η ώρα σήμανε οχτώ το πρωί. Η κοπέλα σηκώθηκε από το κρεβάτι της, ντύθηκε, πλύθηκε και έφυγε για το σχολείο της και νηστική και άυπνη. Η μητέρα της, ωστόσο, έκανε μια απόπειρα να τη πείσει να φάει μα δε τα κατάφερε. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι ήταν κάπως επιβαρυμένη, μα και μονόχνοτη. Λίγο αργότερα, έφυγε ο πατέρας μαζί με τον Τζόνσον. Θα πήγαινε τον μικρό στο σχολείο. Η μητέρα μόνη είχε μείνει. Τις δουλειές της έκανε, ώσπου αποφάσισε να κάνει ένα ζεστό ντους και να ξεκουραστεί για λίγη ώρα, προτού έρθουν τα παιδιά της.

Είχε μείνει στο καναπέ μόνη της. Μια συνεχή δόνηση μέσα στο σπίτι ακούγονταν διαρκώς. Η μητέρα ενοχλημένη έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Ήταν ο υπολογιστής της Τίφανι. Ξεχασμένος και αφόρτιστος. Η μητέρα τον συνέδεσε στη πρίζα και άνοιξε αμέσως. Η μητέρα εντελώς ασυνείδητα διάβασε τι έγραφε ο υπολογιστής και για κακή της τύχη, θα ήθελε ποτέ να μην είχε κάνει αυτό το λάθος.