Ο Εφιάλτης στο Τούνελ: Μέρος δεύτερο

5.

Δυο μέρες πέρασαν ύστερα από το συμβάν και η Τίφανι ακόμη να συνέλθει από το σοκ. Η νεαρή κοπέλα ευτυχώς έζησε μετά βίας και βρήκε και τη φωνή της. Τελικά το χτύπημα δεν ήταν τόσο ισχυρό εν τέλει. Παρόλα αυτά η κοπέλα δεν άφησε το συναίσθημά της να τη παρασύρει. Δεν είναι όμορφο πολλές φορές να καταπιέζουμε αυτή τη θλίψη που νιώθουμε και να μην την αφήνουμε να φανεί; Αυτό ακριβώς έκανε και η κοπέλα. Καταπίεζε το συναίσθημά της. Μόνο εκείνη ήξερε για ο,τι είχε συμβεί. Έτσι κι αλλιώς και να μοιραζόταν όλο αυτό με κάποιον, ποιος θα τη πίστευε;

Βράδυ Κυριακής, στο μυαλό της στροβιλίζει εκείνος ο εφιάλτης τόσο έντονα. Ξαφνικά, η κοπέλα άνοιξε τον υπολογιστή της και αναζήτησε τελείως απερίσκεπτα:

«Πως να εξηγήσω το όνειρό μου;»

Τότε, η κοπέλα ίσως και να πήρε την απάντηση που έψαχνε. Η κοπέλα ανακάλυψε ένα τηλέφωνο μιας Χαρίσα Ντάκφι. Αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να είναι αυτό το νούμερο. Τηλεφώνησε και ύστερα από μισό λεπτό περίπου, το σήκωσε η Χαρίσα:

- Παρακαλώ.
- Ναι καλησπέρα.
- Καλησπέρα. Γιατί τηλεφωνείτε; Ανάλυση ονείρου, ταρρώ ή ανάγνωση παλάμης;
Τότε η κοπέλα, της το έκλεισε αν και κάπως μετανιωμένη. Κατά βάθος, την ενδιέφερε πραγματικά, μα δεν ήταν σίγουρη. Αποκοιμήθηκε κάπως ανασφαλής. Η ώρα, αρκετά περασμένη ήταν. Έξω χιόνιζε και το παράθυρο της κοπέλας κάπως θολό ήταν. Αργότερα, η μητέρα της Τίφανι εισήλθε στο δωμάτιο.

- Τίφανί μου;
Η κοπέλα κοιμόταν.
- Συγγνώμη! Συγγνώμη για αυτό που έκανα. Αν και απάνθρωπο να ζήτω συγγνώμη ύστερα από τόσο χρονικό διάστημα, βρίσκω την ενέργεια και το κάνω. Ή και το θράσος, όπως θέλεις παρτο.