Ο Εφιάλτης στο Τούνελ: Μέρος δεύτερο

6.

Η ώρα πήγε οχτώ το πρωί. Ξαφνικά, τρέχοντας ήρθε στο δωμάτιο ο Τζόνσον.

- Τίφανι! Τίφανι! Σήκω!
- Τι συμβαίνει;
- Μα κοίταξε!
Της έδειχνε το πανέμορφο τοπίο χιονιού. Η μικρή, κοντοστάθηκε.
- Ναι τι;
- Μα δε θέλεις να πάμε να παίξουμε;
- Όχι, κάποια άλλη στιγμή.
Η πόρτα έκλεισε. Η κοπέλα πνίγηκε σιωπηρά στο κλάμα της ψυχή της που ατελείωτο ήταν.

Λίγο παράπονο και λίγο τραύμα, είναι αρκετό για να πληγωθεί κάποιος, δε πιστεύεις;

Η κοπέλα ασφάλισε τα παράθυρα, έκλεισε τις κουρτίνες και τυλίχθηκε με το πάπλωμά της. Έμεινε εκεί. Δεν άντεξε άλλο, άρπαξε το τηλέφωνο και τηλεφώνησε στη Ντάκφι.

- Καλησπέρα σας!
- Ναι. Καλησπέρα και σε εσένα μικρή μου. Πως μπορώ να σε εξυπηρετήσω.
- Ξέρετε εγώ ενδιαφέρομαι για την ερμηνεία ονείρου. Μπορείτε να μου ερμηνεύσετε το όνειρο;
- Μπορώ. Πέρνα από την οδό Μέγα Αποστόλου 27, απόψε στις οκτώ και τέταρτο.
- Εντάξει, Εντάξει!

Η κοπέλα, ένιωθε μια ανακούφιση στο στήθος και μια ανυπομονησία για να βγάλει αυτό το βάρος. Έτσι και η ώρα πέρασε. Η κοπέλα ντύθηκε και ξεκίνησε προς το σπίτι της Χαρίσα. Ένιωθε πραγματικά έτοιμη, ειδικά όταν πέρασε από την ανάκριση της μητέρας της. Κουράστηκε να περπατάει. Το χιόνι έπνιγε τα μαύρα μποτάκια του κοριτσιού. Τα δένδρα είχαν εγκλωβιστεί και αυτά στο χιόνι. Μετά από ένα μισάωρο βάδισμα, η κοπέλα έφτασε. Τη πόρτα της άνοιξε μια αλλοπρόσαλλη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα και με ένα μόνο μάτι. Η κοπέλα τρομαγμένη, ανάσανε βαριά.

- Γεια σου.
- Καλησπέρα.
- Πέρασε.
- Για πες μου, πως σε λένε; Τη ρώτησε και της προσέφερε λίγη λεμονάδα αφού την έβαλε να κάτσει στο τραπέζι.
- Με λένε Τίφανι.
- Αχ! Τι ωραίο όνομα! Ακριβώς σα της νεκρής της κόρης μου. Ορίστε πάρε λίγη λεμονάδα!
- εμ ξέρετε δεν...
- Μη φοβάσαι. Ούτε δηλητήριο έβαλα, ούτε ναρκωτικές ουσίες. Ακίνδυνο.

Η κοπέλα αναγκασμένη από τη ντροπή της κατέβασε μια γουλιά και συνέχισε.

- Για πες μου τώρα. Τι σε φέρνει εδώ κοριτσάκι μου;
- Ο εφιάλτης στο τούνελ! Της αποκρίθηκε η κοπέλα.