Ο Εφιάλτης στο Τούνελ: Μέρος δεύτερο

9.

- Τίφανι! Άνοιξε! Θέλω να σου πω.
- Όχι τώρα Τζόνσον, απάντησε εκνευρισμένη.
- Μα, θέλω να σου πω.
- Θα μου πεις μετά, φύγε.
- Τίφανι! Χιονίζει και αναρωτιόμουν αν θες...
- Όχι ρε! Δε θέλω! Δε θέλω να παίξω μαζί σου. Τράβα βρες κανέναν στην ηλικία σου τομάρι. Με κούρασες! Εξαφανίσου.

Ο αδερφός της έφυγε πληγωμένος και πιο προδομένος από ποτέ. Η Τίφανι είχε αγανακτήσει με τον εαυτό της. Είχε ξεκινήσει να διώχνει τους δικούς της ανθρώπους και να τους απομακρύνει από δίπλα της και το ήξερε καλά.

Η ώρα πέρασε και εν τέλει αποκοιμήθηκε με δύο - τρία στεγνά δάκρυα στα μάτια. Η ώρα ήταν δυο τα μεσάνυχτα. Νεκρική σιγή επικρατούσε στο σπίτι. Μετά βίας ακούγονταν η φλόγα από το τζάκι και το χιόνι το οποίο αδιάκοπα έπεφτε.
Εντελώς απρόσμενα, ένας ήχος διατάραξε τον ύπνο της μικρής κοπέλας. Κάποιος, χτυπούσε στη Τίφανι, από το παράθυρο. Το κορίτσι, σηκώθηκε να ελέγξει αναστατωμένο και αντίκρισε τη Χαρίσα. Της άνοιξε και της είπε:

- Κυρία Χαρίσα!
- Τι κάνεις κορίτσι μου;
- Καλά εσείς;
- Καλά. Συγγνώμη για τη ώρα, μα δε μπορείς άλλο εδώ να μένεις.
- Σας ευχαριστώ, μην ανησυχείτε.
- Κορίτσι μου, δεν είναι ασφαλές μέρος.
- Μα...
Τότε τη διέκοψε λέγοντάς της:
- Σε παρακαλώ πολύ. Ντύσου, πάρε τη βαλίτσα σου και πάμε.
Η Τίφανι έκανε το σωστό. Αυτό που το ένστικτό τής φώναζε να πράξει. Ήθελε με τη πρώτη ευκαιρία να φύγει από εκεί μέσα, αλλά προτού φύγει, ήθελε να κάνει κάτι σημαντικό. Πήγε στο δωμάτιο του Τζόνσον και τον φίλησε στο μέτωπο. Εκείνος ξύπνησε.

- Τίφανι;
- Αδερφέ μου, φεύγω! Θα μου λείψεις πάρα πολύ και σου υπόσχομαι πως θα τα ξαναπούμε. Μα για τώρα αντίο και συγγνώμη.
- Τίφανι! Τίφανι! Στάσου.
Το κορίτσι, πήγε στο δωμάτιό του, πήδηξε από το παράθυρο μαζί με τη βαλίτσα του και έφυγε με τη Χαρίσα. Ήταν πράγματι η σωστή απόφαση. Η Χαρίσα αγάπησε τη κοπέλα από τη πρώτη στιγμή. Ένα νέο κεφάλαιο ζωής είχε ξεκινήσει η Τίφανι τώρα πια.