153 μέρες πρινΚάποιες φορές δημιουργούμε δεινά χωρίς να το ξέρουμε και πάνω από όλα χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει .Αυτό ίσως συμβεί και σε μένα μια μέρα ή ποιος ξέρει ίσως και να έχει ήδη γίνει .
Σήμερα είναι η μεγάλη μου μέρα , η μέρα της παράστασης .Τώρα βρίσκομαι πίσω από την σκηνή λίγα λεπτά πριν όλα αρχίσουν .Βγάζω προσεκτικά το κεφάλι μου έξω από τις δυο μεγάλες κόκκινες κουρτίνες που καλύπτουν την ορατότητα των θεατών προς τα παρασκήνια .Πραγματικά η αίθουσα είναι γεμάτη κόσμο .Γονείς , φίλοι , συγγενείς απλοί κάτοικοι της πόλης και των γύρω περιοχών ήταν εδώ απόψε , για εμάς .Η μάτια μου πήγε κατευθείαν στην κενή θέση της μητέρας μου ,που έλειπε .Ακόμα και τώρα είχα μια ελπίδα πως θα την εδώ για μένα σε μια από τις πιο σπουδαίες μέρες για μένα .
Είμαι ενθουσιασμένη , νιώθω για πρώτη φορά πως ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου ολοκληρώνεται στην σκηνή .Ο Κώστας , ο σκηνοθέτης μας μου κάνει νόημα πως βγαίνω για τελευταία φορά για να κλείσω το έργο εγώ με τους άλλους δυο συμπρωταγωνιστές μου . Η καρδιά μου μπήκε σε τρελό χορό και πυροτεχνήματα δημιουργούνται μέσα μου . Όταν η αυλαία άνοιξε και βρέθηκα ξανά πάνω στην σκηνή κοιτάζοντας το κοινό κατευθείαν τα λόγια και συναισθήματα μου άρχισαν γεμίζουν την αίθουσα που ήταν σαν νεκρή από την σιωπή και την αφοσίωση των θεατών .
«....Και έτσι η κοινωνία μας κινδυνεύει από στερεότητα , προϊστορικές απόψεις και αντιλήψεις που δεν αρμόζουν στους σημερινούς εξελιγμένους ανθρώπους . Για αυτό λοιπόν οφείλουμε να την σώσουμε , να σώσουμε τους εαυτούς και να τους βελτιώσουμε . Να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να βγούμε από τα μονοπάτια της κολάσεως που έχουμε χωθεί βαθιά .Πρέπει να προσπαθήσουμε και αν προσπαθήσουμε θα τα καταφέρουμε ,ΜΑΖΙ .» Τα τελευταία λόγια του ρόλου μου .Προσπάθησα να τα ερμηνεύσω όσο καλύτερα γινόταν , να βάλω όσο περισσότερο συναίσθημα μπορούσα . Αυτό έκανα.
Μόλις σταμάτησα να μιλάω και σημαίνεται η λήξη της παράστασης ιδρώτας τρέχει από τα μέτωπά μας και ένα χαμόγελο πλατύ έχει πάρει την θέση του στα χείλη μας .Αλλά όμως κανένας δεν μίλησε από το κοινό , κανείς δεν χειροκρότησε κανείς απλά δεν έκανε τίποτα .Ήταν σιωπηλοί σαν νεκροί .Μια σιωπή που σε τρελαίνει και σε αγχώνει ακόμη περισσότερο .Το μόνο που καταφέρω να διακρίνω μέσα στην σιωπή του κοινού ήταν ένα σατανικό χαμόγελο από έναν μαυροφορεμένο τύπο που κάθεται στο βάθος της αίθουσα . Μοιάζει πως είχε εμπνευστεί για να κάνει κάτι κακό , πολύ κακό .Όλοι εμείς κοιταζόμαστε προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε τόσο στραβά. Είχα απογοητευτεί , γιατί όλοι μας είχαμε βάλει τα δυνατά μας .
Την εκκωφαντική αυτή σιωπή διακόπτει το δυνατό χειροκρότημα του Πάνου , ο οποίος φοράει την ζακέτα τις μεγαλύτερης συμμορίας των αναρχικών της πόλη και αρχίζει να χειροκροτεί δυνατά .Στα χείλη του ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο γεμάτο ελπίδα και δικαίωση για κάποιον λόγο .Το οποίο μου τραβάει την προσοχή κοιτάζοντας τον με ένα βλέμμα σαν να του έλεγα <<ευχαριστώ>>.Στο χτύπημα των δικών του χεριών ακολουθούν όλοι οι παρευρισκόμενοι . Μας δίνουν ένα ένθερμο χειροκρότημα .
Όλοι μας ευχαριστηθήκαμε και ένα κύμα ανακούφισης μας διαπερνά . Αλλά όλα θα έπαιρναν άσχημη πλοκή στο μέλλον , έτσι αισθάνομαι ,πράγμα που αγνοούσα .Εστιάζοντας στα τόσο έντονα συναισθήματα της ημέρας αυτής και συγκεκριμένα της στιγμής .
ΠΟΙΟΣ ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΤΕ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ?
ΑΦΗΣΤΕ , ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ LIKE , COMMENT , VOTE !!!
ΣΤΕΙΛΤΕ ΜΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΤΙ Η ΕΧΕΤΕ ΑΠΟΡΙΕΣ !!!!
TA ΛΕΜΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟΟΟ !!!!!❤
YOU ARE READING
Η χημεία μας δεν θα μας βγει σε καλό
Teen FictionΗ Μια , μια κοινωνική και καλοσυνάτη κοπέλα , με ένα αρκετά πληγωμένο παρελθόν .Τις πληγές της τις έχει μετατρέψει σε μια ακαταμάχητη δυναμικότητα που την χαρακτηρίζει .Όμως οι δυσκολίες δεν λένε να την αφήσουν ήσυχη γιατί όταν είναι στην γ' λυκείο...