Η χημεία μας δεν θα μας βγει σε καλό

21.Back to reality

Θάνατος .Κάποιες φορές γλυκός και ανώδυνος .Κάποιες φορές πικρός και επώδυνος .Κάποιες φορές  έρχεται όταν τον καλείς εσύ πρώτος .Ενώ κάποιες φορές έρχεται ακάλεστος .Όπως και να έχει όμως αγαπημένε αναγνώστη καλείσαι να ζήσεις με τις συνέπειες αυτού . Ή απλά αν δεν είναι  ακριβώς θάνατος και είναι απλά ένα χάσιμο με απευθείας επαναφορά  στην ζωή .Τότε τι συμβαίνει ?Στην περίπτωση αυτών των  δυο ανθρώπων δεν είναι θάνατος .Όχι ακόμα τουλάχιστον .Δεν θα είναι αυτό το τέλος τους , θα το επιλέξουν εκείνοι μια μέρα .Αυτούς τους δυο ανθρώπους μια ανώτερη δύναμη , η τύχη , η μοίρα , ίσως κάποια άλλη τους  φέρνει κοντά , τους θέλει μαζί. Αλλά ποιο το νόημα να είναι μαζί η  αυτοκαταστροφή και ο εθισμός ? Δεν οδηγεί πουθενά . Μάλλον ή απλά έτσι πιστεύουν . Ίσως να είμαι η μόνη που μπορώ να ξέρω το μέλλον τους , ή ίσως αυτό να υπερβαίνει ακόμη και τις δικές μου δυνάμεις .

MIAs pov

Νιώθω νεκρή . Μάλλον είμαι . Εφόσον είναι όλα μαύρα γύρω μου , ένα κενό , σε ένα τίποτα καθρεφτίζομαι . Αυτή την εικόνα έχω . Σιγά σιγά όμως αρχίζει να εξαφανίζεται και να αποκτώ μια μικρή επαφή με τον πραγματικό κόσμο που όσο πάει αρχίζει και διογκώνεται . Το κεφάλι μου αρχίζει και κουνιέται , μια αριστερά και μια δεξιά . Ανοίγω προσεκτικά τα αδύναμα μάτια μου και αντικρίζω την γαλανομάτα κολλητή μου να  μου δίνει χαστούκια προσπαθώντας να με επαναφέρει .Ώσπου το καταφέρνει και επιστρέφω κανονικά . Σηκώνω απότομα το σώμα μου από το κρύο πεζοδρόμιο και φορτώνω τα μάτια μου με εικόνες  στην προσπάθειά μου να καταλάβω τι μόλις έγινε .

Βρισκόμαστε σε έναν απομακρυσμένο δρόμο στην δυτική μεριά της πόλης κάτω από τέλος ελάχιστο  φως του φεγγαριού και των μισό -σβησμένων κολώνων  του δήμου . Δίπλα μου ο Πάνος ο οποίος βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα και γύρω μας οι φίλοι μας οι οποίοι μας κοιτάζουν μπερδεμένοι . Ξέρετε είναι τρελό και οριακά παρανοϊκό θα έλεγα την μια στιγμή να κάθεσαι δίπλα με τον άνθρωπο που ξύπνησε την αυτοκαταστροφή  σου και την επόμενη να αγκαλιάζετε παρέα τον θάνατο .Αλλά όχι ο θάνατος δεν μας θέλει . Πιστεύω μας θέλει η ζωή . Γιατί είναι αυτή που κλείνει ερμητικά τις πόρτες του θανάτου κάθε φορά  που πάνε να ανοίξουν . Λίγα λεπτά σιγής και  συνειδητοποίησης περνάνε ανάμεσα των πέντε μας  ώσπου η γλυκιά της φωνή χτυπάει στα αυτιά μου .

-Emily: « Η μοίρα τελικά εσάς τους  δυο σας θέλει μαζί . Δεν νομίζετε ?»ρωτάει με ένα πλατύ χαμόγελο .

-Εγώ : « Δεν νομίζω ποτέ κανείς να ήθελε την αυτοκαταστροφή και τον εθισμό μαζί .Κακός συνδυασμός θεωρώ .»της απαντάω , ειρωνικά

Η μελαχρινή αυτοκαταστροφική κοπέλα είχε δίκαιο .Αλλά που να ήξερε πως τα  πράγματα τις επόμενες μέρες δεν θα εξελιχθούν έτσι ακριβώς όπως στην φράση της . Μετά από εκείνο το βράδυ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο . Ποτέ ξανά . Γιατί πολύ απλά ποτέ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα . Ήταν απλά κομμάτι της φαντασίας και συνάμα της συζήτησης μεταξύ των  δυο τους . Του εθισμού και της αυτοκαταστροφής. Μπορεί  ο βομβαρδισμός του κτηρίου να μην έγινε όντως , και να ήταν μόνο στην πλάνη και στις συζητήσεις τους αλλά ήταν ένα μεταφορικό μήνυμα για όλους .

Λοιπόν πολλοί από εσάς ίσως να μη περιμένατε αυτή την «εξήγηση» άλλοι ίσως και άλλοι ναι . Τέλος πάντων αυτό το κεφάλαιο ήταν μικρό γιατί  απλά ήθελα να δώσω ένα καλύτερο τέλος  στο προηγούμενο . Αν και ήταν μικρό κατά την γνώμη μου ήταν αρκετά σημαντικό .

Αυτά μέχρι την επόμενη φορά φιλάκια , να προσέχετε και να περνάτε πραγματικά  καλά !!!!

Για απορίες πείτε μουυυ!!!!❤️❤️

Τα λέμε στο επόμενο !!!❤️❤️