Η χημεία μας δεν θα μας βγει σε καλό

15.Casino

138 μέρες ακόμα

Πίσω στην Αμερική .Σάββατο .Βράδυ .Οι περισσότεροι έφηβοι βγαίνουν σε κλαμπ ,πίνουν καπνίζουν , γυρνάν στα σπίτια τους νωρίς το πρωί .Εκεί τους περιμένουν οι γονείς τους .Τους μαλώνουν για την ώρα που επέστρεψαν και εκείνοι φωνάζουν. Όπως και να έχει όμως θα καταλήξουν να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους και εκείνα να τους υπόσχονται πως δεν θα το ξανά κάνουν .Μια υπόσχεση που ξέρουν και οι δυο ότι δεν θα κρατήσουν .
Το δικό μου όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό .Εγώ βλέπετε δεν έχω οικογένεια για να με μαλώσει .Εγώ πρέπει να πάω στο καζίνο για να μάθω το γιατί .Αυτό το γιατί που με βασανίζει εδώ και χρόνια .Το γιατί αυτοί και όχι εγώ .Και εγώ έπρεπε να είμαι μαζί τους και ίσως να είμαι αυτή που το αξίζει περισσότερο από εκείνους .

Χαλαρώνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου προσπαθώντας να αποβάλλω ότι και αν σκέφτομαι .Αντικρίζω το είδωλό μου στο καθρέπτη .Δεν αντικρίζω την έφηβη κοπέλα που είδα την προηγούμενη μέρα πριν πάω στο σχολείο .Αλλά μια γυναίκα ,που μοιάζει πλούσια και χωμένη στα βαθιά .Βλέπετε αυτό το μαύρο φόρεμα που εφαρμόζει τέλεια στις καμπύλες του σώματός μου , τα επίσης μαύρα ψηλοτάκουνα που ούτε καν μπορώ να τα περπατήσω  , το ολόλευκο συνθετικό γουνάκι και τα λαμπερά κόσμημα που στολίζουν το λαιμό και τους καρπούς μου σε συνδυασμό με το έντονο μακιγιάζ και τα καλοχτενισμένα μου μαλλιά δεν παραπέμπουν σε λυκειόπαιδο .Κάθε άλλο μάλιστα .

Απομακρύνομαι από από τον καθρέπτη μιας και κουράστηκα να βλέπω αυτή την πλευρά του εαυτού μου .Βγαίνω βιαστικά από το δωμάτιο και κατεβαίνω στο σαλόνι .Στον καναπέ κάθεται ο Πάνος με ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι με ουίσκι στο χέρι του .Όταν ακούει τον ήχο από τα τακούνια μου γυρνάει το βλέμμα του .Αυτή τη φορά δεν είναι σαν τις άλλες .Αυτή τη φορά το βλέμμα του ήταν εκνευρισμένο ,γεμάτο θυμό .Όταν τα μάτια μας κλειδώθηκαν σε μια μάτια είδα αυτό το σκοτεινό χρώμα που είχαν πάρει .Σηκώνεται απότομα από τον καναπέ ακουμπώντας βίαια το μπουκάλι στο τραπεζάκι .Πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος  μου .Στέκεται μπροστά μου και οι ανάσες του χτυπάν έντονα τον λαιμό μου .Αν τον έβλεπε κανείς αυτή τη στιγμή θα νόμιζε πως είναι κάποιος μεγάλος επιχειρηματίας. Μιας και φοράει αυτό το μαύρο κουστούμι σε συνδυασμό με το ρολόι ,τις ασημένιες χειροπέδες και αλυσίδες που στολίζουν τους καρπούς και τον λαιμό του αντίστοιχα .Σίγουρα δεν παραπέμπουν σε μαθητή .Κοιτάζει μια στα μάτια μου και μια στα χείλη μου .Κάνει μια απότομη κίνηση και βγάζει δυο όπλα από το πίσω μέρος της ζώνης του .Κρατάει ένα στο κάθε χέρι και τα κοιτάζει .Μια το ένα και μια το αλλά σαν να ζυγίζει κάτι μέσα του .Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σηκώνει το βλέμμα του .Αυτή τη φορά είναι γλυκό και να μάτια του έχουν την συνηθισμένη σοβαρότητά τους .Τείνει το ένα του χέρι προς το μέρος μου .Εγώ επεξεργάζομαι πολύ προσεκτικά τις κινήσεις του μήπως και καταλάβω πως αλλάζει η διάθεσή του τόσο γρήγορα .Στην αρχή κάνει κίνηση να μου το δώσει αλλά μετά κάτι τον σταματά .