Η χημεία μας δεν θα μας βγει σε καλό

24. Come back , l still need you

Κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να εκτιμήσουμε κάτι που έχουμε στην ζωή μας , ακόμα και αν είναι το πιο μικρό και ασήμαντο πράγμα .Όταν το χάσουμε .  Ουσιαστικά δεν ξέρουμε να εκτιμάμε ,μόνο όταν το  δούμε να χάνεται .  Ή όταν νομίζουμε πως το χάσαμε . Ξέρετε γιατί γίνεται αυτό ? Για την ακρίβεια και για σίγουρα κάνεις μας δεν γνωρίζει .  Ούτε εγώ δεν είμαι σίγουρη για την ακρίβεια ,αλλά το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως  εμείς οι άνθρωποι είμαστε αλαζονικοί και εγωιστές . Συνεχώς έχουμε την τάση να ζητάμε όλο και κάτι παραπάνω ,χωρίς να το χρειαζόμαστε . Κάπως έτσι οδηγούμαστε στην υπερβολή . Όπως όλες μας οι πράξεις έτσι και η υπερβολή έχει την δίκη της συνέπεια ,ίσως την πιο επίπονη από όλες . Συνέπεια της υπερβολής και όλων των παραπάνω είναι η απώλεια .

Σε αυτή την θέση μπαίνουν οι ήρωές μας απόψε .Θα την δούνε να φεύγει . Να απομακρύνεται ολοένα και πιο μακριά . Πέρα από την αρχή της ιστορίας ,την αλήθεια  και να φθάνει ως το τέλος της , την φαντασία .Αλλά εκεί που ίσως όλα φαντάζουν μάταια . Μια σπίθα ,ίσως αυτή της ζωής αναζωπυρώνεται από το σχεδον πουθενά .Πολλές φορές μπορούμε να καταλάβουμε την κατάσταση και να την ζήσουμε καλύτερα αν την δούμε από μια άλλη πλευρά , όχι αυτή του πρωταγωνιστή.

Panos pov

Έπεσε αναίσθητη στα χέρια μου . Την πήρα και την μετέφερε στο σπίτι μου . Την έχω ξαπλώσει στον καναπέ . Τα μακριά κάστανα μαλλιά της απλώνονται στα μπράτσα του καναπέ και αυτά τα υπέροχα κάστανα της μάτια  είναι ερμητικά κλειστά .Το πρόσωπο της παραμένει κρύο και ανέκφραστο . Σχεδον ποτέ δεν έχει υπάρξει έτσι . Μοιάζει πραγματικά με νεκρή . Ο θάνατος της πηγαίνει  . Αλλά όχι το τέλος .Δείχνει ωραίος πάνω της .Περίεργο ε? Της χαϊδεύω λιγο τα μαλλιά και την κοιτάζω . Την εξερευνώ  πιθαμή προς πιθαμή την κάθε της λεπτομέρεια και μετανιώνω την κάθε μου αμαρτία για τελευταία φορά .

Από τις σκέψεις μου με βγάζει το κουδούνι .Είναι η Εμιλυ , ο Αλεξ και ο Γιώργος .Τους περίμενα .Ανησυχούν για εκείνη . Όπως και γώ . Ίσως περισσότερο από τον καθένα . Με κοιτάζουν για λίγα δευτερόλεπτα  λες και είμαι εγώ ο υπαίτιος τους κακού και μπαίνουν μέσα στο σπίτι .Την κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω και τα μάτια τους δακρύζουν . Λες και πέθανε .

-Πάνος : «Φύγετε . Αν είναι να κλαίτε λες και είναι νεκρή φύγετε .»τους γρυλίζω αγριεμένα . Με κοιτάζουν χωρίς  να μιλάνε . Σαν να έχει πεθάνει είναι στο μυαλό τους  . Ενώ εγώ ξέρω πως σε λίγο θα ξυπνήσει . Συλλογίζομαι για δευτερόλεπτα .