Η χημεία μας δεν θα μας βγει σε καλό

20.I knew it

121 μέρες πριν

Υπάρχουν δυο είδη εθισμών που μπορούν να σε σπρώξουν στην καταστροφή .Ο ένας είναι ο συναισθηματικός εθισμός .Ο άλλος είναι ο εθισμός στις ουσίες και στις συνήθειες .Αν θέλετε την γνώμη είναι και οι δυο είναι το ίδιο καταστροφικοί .

Εκείνοι δυστυχώς έχουν εθιστεί και στα δυο .Μέρα με την μέρα καταστρέφονται όλο και περισσότερο .Υπάρχουν μέρες που το αισθάνονται και πορεύονται με αυτό .Αλλά όμως υπάρχουν και μέρες που δεν το καταλαβαίνουν καν και τότε νιώθουν τι θα πει πραγματικά πόνος . Δεν φταίει κανείς για αυτό έτσι μεγάλωσαν ,έτσι αναγκάστηκαν να μάθουν .

Πληγωμένοι έφηβοι .Πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες με κοινό τους στοιχείο την καταστροφή .Αλλά όμως ποια ? Μήπως αυτοί ανήκουν σε κάποιο άλλο είδος ή σε περισσότερα από ένα .Κανείς δεν ξέρει γιατί .Ποτέ κανείς πραγματικά δεν τους έμαθε .Ίσως και να μην υπήρξαν και ποτέ στα αλήθεια .Αυτό όμως που ξέρουμε πως η χημεία τους είναι αυτή που τους ενώνει .Άραγε θα τους βγει σε καλό ?

Η ζωής τους από διαφορετικές οπτικές .Από τα δικά τους μάτια . Από την δίκη τους ψυχή .Απλά έχουν μπει στο παιχνίδι μου .Όπως όλοι .

Η μορφή αυτή ολοένα με πλησιάζει περισσότερο .Δεν την κοιτάζω απλά την νιώθω .Νιώθω αυτή την περίεργη αύρα στον αέρα .Αγνοώ την περίεργη αίσθηση που μου προσφέρει ο ξένος και βγάζω ένα τσιγάρο από το πακέτο μου .Για λίγα δευτερόλεπτα το κοιτάζω και συλλογίζομαι πως έφτασα εδώ .Με αυτές τις σκέψεις να θεριεύουν στο μυαλό μου ,το τοποθετώ στα χείλη μου και το ανάβω .Αφήνω το μαγικό δηλητήριο να ταξιδέψει στου πνεύμονές μου και να με σκοτώσει αργά .Σηκώνω ελαφρά το κεφάλι μου προς τα πάνω και το πρόσωπό που φωτίζεται από την ελάχιστη λάμψη των κολώνων του δήμου και του γεμάτου φεγγαριού. Περνώ λίγες ακόμη δόσεις από το δηλητήριό μου και κοιτάζω τον γεμάτο από αστέρια ουρανό .Νιώθω μια γαλήνη στην ψυχή μου αυτή την στιγμή μετά από καιρό .Γαλήνη συναίσθημα που έρχεται και φεύγει στο λεπτό .Η προαναφερόμενη άγνωστη μορφή . Δεν είναι καθόλου άγνωστη . Ανήκει σε εκείνον .Που έρχεται και διαταράσσει την ολιγόλεπτη ψυχική γαλήνη και ηρεμία μου .

-Πάνος «Δεν περίμενα να σε βρω εδώ .Αν θες μπορώ να φύγω .»λέει και γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του.

-Εγώ : «Κάνε ότι θες .»του λέω αδιάφορα .

Εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη πλησιάζει κοντά στο περβάζι που κάθομαι .Αρχικά κάθεται και χαζεύει για λίγο τα αστέρια .Δεν μιλάει κανείς μας .Άλλωστε τα λόγια είναι περιττά σε μας , έχουν ήδη πει πολλά οι πράξεις μας .Δεν αργοπορεί περισσότερο και τοποθετεί το πλέον καθιστό του σώμα δίπλα στο δικό μου .Κοιτάζει μια το πάτωμα και μια τα αστέρια .Δείχνει σκεπτικός , σαν κάτι να τον βασανίζει . Δεν ξέρω τι είναι αυτό το κάτι .Μακάρι να ήξερα .Βλέπετε μου είναι αδύνατον να διαβάσω την σιωπή του .Για λίγα δευτερόλεπτα τα μπερδεμένα του μάτια κλειδώνουν με τα δικά μου κουρασμένα σε μια μικρή , μα τόσο δυνατή μάτια .Σπάμε ταυτόχρονα την οπτική επαφή .Εγώ βγάζω ακόμα ένα τσιγάρο το βάζω στο στόμα μου και το ανάβω έχοντας στο μυαλό μου μια σκέψη .Δεν θα με καταστρέψει τόσο πολύ το ακόμα ένα .Λίγο δηλητήριο παραπάνω .Ένα βήμα πιο κοντά στο εθισμό μου .Ένα μικρό λιθαράκι της αυτοκαταστροφής μου .Αλλά φαίνεται πως δεν είμαι η μόνη που την έχει βυθίσει .Εκείνος βάζει ένα τσιγάρο από το πακέτο του .Εκείνο διαφορετικό , πιο βαρύ , γεμάτο ναρκωτικό .Από το ένα χέρι κρατάει αυτό και
από το άλλο τον αναπτήρα .Φαίνεται σκεπτικός . Να το ανάψει ή όχι ? Θα αντέξει άραγε να ζήσει νηφάλιος ένα μικρό μέρος της αλήθεια και των συναισθημάτών του ?Για λίγα λεπτά επιλέγει τον δρόμο της αλήθειας .