Ah... Kay sarap balikan ng mga moments na yun... Kasi... Yun pa yung panahong.... Masayang masaya pa ako... Nene Days ko pa...
Bigla akong naging malungkot nung umalis siya...
I was still 17 years old that time...
10 YEARS AGO
Kinuha ko yung phone ko para i-text siya, Masayang masaya ako ngayon kasi reunion ng batch namin.
Me: Uiiii! Reunion natin, Wag mong kalimutan ha? Mamayang 5:30 PM...
Message Sent
...........
''Di nagreply? Akala ko ba sa bahay lang siya ngayon...'' Sabi ko.
So, I decided to open my FB account. Baka wala siyang load, Icha-chat ko nalang.
Daniel Matsunaga
:Going back... Mamimiss ko ang Pilipinas...
Yan kaagad ang nakita ko sa FB.... Ang Status niya...
Bakit siya uuwi ng hindi niya sinasabi?! Bakit naman ganun?!!
Ang dami ko ng iniisip... Natatakot ako.
.......
DAVAO INTERNATIONAL AIRPORT.
Hinanap ko siya... Baka pwede pa kaming mag usap...
May nakita akong matangkad na lalaki, naka jacket...
Nilapitan ko, Baka siya....
''Lord... Please naman.''
—————-
''Daniel?'' Sabi ko.
''Bakit mo ako hinanap, Maris?'' Siya nga... Salamat naman!
''Sa tingin mo relax lang ako kapag nalaman kong aalis ka na?! Hindi naman akong papayag na ganun nalang!'' Sabi ko
Natahimik kami bigla...
''Ayaw kong malaman mo na aalis na ako...'' hanggang nagsalita siya..
''Bakit?! Kasi ayaw mong malungkot ako? Alam mo, Mas malulungkot ako kapag hindi mo pinaalam na aalis ka na! Kasi... Isa ka sa mga mahahalagang tao sa buhay ko!'' Tumulo na ang mga luha sa mga mata ko.
''Hindi ko kayang ipaalam sayo na galing mismo sa sarili ko na aalis ako kasi... Nasasaktan rin ako eh... Masakit rin para saakin dahil hindi ko na makikita ang TAONG MINAMAHAL KO.'' Natahimik ako sa sinabi niya...
''Ayaw kong umalis dito pero kailangan ako doon eh.. Kung pwede lang... Kung pwede lang talaga...'' Niyakap niya ako...
''Maris,'' kinuha niya ang bag niya. ''Ma-una na ako... Tandaan mo na may kaibigan kang Daniel ha? Wag mo 'kong kalimutan..'' Umiyak na din siya.
Hanggang Umalis na siya...
Isa...
Dalawa...
Tatlo...
Apat...
Lima...
Anim...
Pito....
Binilang ko ang bawat steps niya... Nanatili akong nakatayo... I froze...
PRESENT TIME...
TITITITIT!!! TITITITIT!!!
''Ang ingaaaaay Grrr!!'' in-off ko ang alarm clock...
Bumangon ako after my afternoon nap...
''Balik trabahooo...'' Inayos ko ang glasses ko.
''Ganito ka talaga matulog? Kalat ang table mo...'' boses ng isang tao
''Huh? Sino ba yun?'' tiningnan ko sa labas ng clinic ko, Wala namang tao.
''Ano ka ba... Nasa likod mo ako kanina pa.'' sabi niya then tumingin ako sa likod.
Aba oo... toinks.. Sa likod ko talaga...
Isang lalake na naka-formal wear, Matangkad, Gwapo, Moreno...
''Umm Sir? Bakit po ang aga ninyo...'' Sabi ko sa kanya.
''Magpapa-check up sana ako eh...'' sabi niya
''Ahh ok po pero, I'm a Pediatrician... Baka po nagkamali kayo ng clinic..'' sabi ko.
Naalala ko tuloy Siya... Naks naman oh...
''Ahh... Kasi akala ko si Doctor Mariestella Racal ay Doctor sa puso...'' He smirked.
And bigla akong na-shock sa sinabi niya... Imposible naman dahil may naka-lagay sa labas kung anong section to... Malayo ang Cardio sa Pediatric Wing...
''Sir... Mukhang nawala po kayo sa Ospital...'' sabi ko.
''Hahahaha! Di niya gets eh...'' Tumawa siya bigla
''Huh?'' Naiirita na ako sa kanya ng konti, pero tinitiis ko lang...
''Magpapa-check up sana ako ng puso ko. Paki-check kung ano ang sinisigaw nito..'' sabi niya.
Did he mean ''beat''? Instead of sigaw..?
''Ikaw nga yung expert nito noon eh.. Abaaa sa sobrang talino seryosong seryoso na..'' Ngumiti siya.
''Ikaw... na ba yan?'' Kung siya nga ito, Umiba din ang looks niya.
''Hahaha! Oo ako nga, Maris. Di mo nahalata eh..'' Sabi niya
Bumalik siya?? P-pero...
''Naalala ko ang huling sinabi mo saakin bago ka umalis.'' I looked down
''Doon ko na nalaman na pareho pala tayo ng nararamdaman sa isa't isa. Hindi... Hindi ko nasabi dahil hindi ko na kayang magsalita sa mga oras na yun...'' I looked straight into his eyes.
''O, O Wag ka ng umiyak. Andito na ako o!'' Ngumiti siya. ''Kahit hindi mo pa sinabi. Alam ko na yun, Kasi sa mga actions pa lang natin noong School Life pa lang..'' sabi niya.
''Ahh.. Pero gusto kong sabihin sayo harap harapan for the first time....'' Na-excite ako..
''Daniel, Mahal rin kita.'' I happily said.
Love isn't something that you can throw... It is something memorable and you can keep it forever even till the end...
Totoo yan... Sabi nila walang forever... Pero kahit wala ka na, Nakatatak na yan sa utak mo ang memories...
THE END
———————————
THANK YOU SA SUPORTA! LOVE YOU GUYS..
