20.Bölüm

750 24 0
                                    

'Nasıl yani. ne zaman ?'

' hemen şimdi, sen kabul edersen tabi'

' ama çok erken değil mi , daha biz birbirimizi tam anlamıyla  bile tanımıyoruz '

'Biliyorum sena çok erken belki de hayal ettiğin bu değildi biz sorunlarımızı bile halledememişken böyle bir şey yapmak belki delilik ama varsın delilik olsun. Ben seni çok seviyorum izmirli bu yetmez mi?'

'Yeter emir fazlası ile yeter hemde.  birbirimize olan sevgimiz yeter.'

    Kapının önünde dikilmiş birbirmizin sevgisinin bir evlilik için yeterli olacağını konuşuyorduk. Ben bu noktayı hiç tahmin etmemiştim. Benim hayallerim değil korkularım oldu. Evlilik, beni korkutuyordu. Mutsuzluğun yaşanılacağı bir yuva biliyordum evliliği  ta ki Emir hayatıma gelene kadar. Onu araştırmıştım, tanımıştım. Güzel bir adamdı emir, güzel seven bir adam. O hayatımda yokken hissetiğim bütün korkularım o hayatıma girdiği an gitmişti. Emir hayatıma sihirli bir değnek ile dokunmuş gibi hissediyordum.

Şu an doğduğum, yürümeye ilk başladığım, konuşmaya başladığım, büyüdüğüm bu evde sevdiğim adamdan evlenme teklifi almıştım.
Emir merdivenin aşağısına indi. Uzun uzun bir cevap arar gibi gözlerime baktı.

'Kimse yokken sadece ikimizin baş başa olacağı bu zamanda, korkularımızı yenerek birlikte büyüyüp birlikte yaşamaya, yaşlanmaya evlendiğimizde en küçük şeylerde kavga çıkartmaya var mısın sena. Benimle evlenir misin izmirli?'

'Evet kabul ediyorum, buldum böyle taş gibi çocuğu kaçıramam be'

***

Nerde miydik?
Bütün herkesten uzakta kimsenin haberi olmadan 2 günde kıyafet bulup işlerimizi halledip birbirimize kavuşacağımız, bir bütün bir aile olacağımız yerdeydik.
Öğleden sonra kıyılacak nikâhımız için belediyeye geldik. Salonu temizliyen iki görevliyi şahit olmaları için ikna edip nikâh merasimine başladık.

Ailerimiz yok,arkadaşlarımız yok,dostlarımız, akrabalarımız yok. Yanımda sadece sevdiğime şüphesiz emin olduğum adam var.

Daldığım derin düşüncelerden emir'in 'son nefesime kadar evet' diye bağırdığını duyarak kendime geldim. Sıra bendeydi sadece bir evet ile bir ailem olacaktı. Ben bu sefer korkularımın arkasına sığınmak değil onlarla yüzleşmek istiyordum. 

Ama korkularım, hayal kırıklıklarım buna izin vermiyor.  Benim ailem olmasına müsade etmiyorlar. 

izmirli ve mardinli  (texting)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin